Intermezzo

Doceniam twórczość Sally Rooney za naturalizm jej stylu, za szczerość i prostolinijność w kreowaniu bohaterów, a jednocześnie umiejętność celnego wypunktowania tych obszarów relacji międzyludzkich, które sprawiają nam w aktualnych czasach tyle trudności. Maskowanie silnej potrzeby bliskości, niepewność w kontaktach, tworzenie pozorów, że sobie radzimy, gdy tak naprawdę jest kompletnie odwrotnie. Ale prawdziwą sztuką jest to, jak trafnie autorka potrafi pokazać brak prawdziwej komunikacji, lęk przed rozmową o uczuciach. Rooney, dzięki wielu wewnętrznym monologom, odsłania, jak przebiegają nasze ścieżki interpretacji zachowania innych, ile własnych opowieści o nich tworzymy w swoich głowach, jakie przypisujemy im intencje, rzadko kiedy weryfikując ich prawdziwość. I to tymi naszymi wyobrażeniami (najczęściej wynikającymi z lęków) kierujemy się przy podejmowaniu decyzji, co powiemy, jak powiemy, jak zareagujemy. Najbardziej przejmująco wybrzmiewa to w relacjach braci, ale nie tylko. 

Oczywiście ,,Intermezzo" jest też książką o radzeniu sobie z żałobą, o przeżywaniu straty, o związkach ze sporą różnicą wieku, o odnajdywaniu siebie i swojego miejsca w świecie. Ale to tylko pretekst, aby głębiej zajrzeć w uczucia i motywy postępowania bohaterów. Podoba mi się, że ich nie ocenia - oni sami oceniają siebie, często nie rozumieją siebie, uciekają od siebie, raz usprawiedliwiają, raz samooskarżają. Czuć tę wewnętrzną walkę, to zagubienie. Dlatego to powieść tak bardzo ,,ludzka" i myślę, że dla wielu czytelników dzięki temu bliska. 

A tytuł? Intermezzo to przerywnik, coś pomiędzy głównym nurtem muzycznym, jakaś przerwa, po której zacznie się następny rozdział. To może być metafora tych kluczowych zdarzeń, okresów w naszym życiu, które nas zmieniają, dzięki którym dojrzewamy. Czy stajemy się lepsi i mądrzejsi? To już zależy od nas, co z tymi doświadczeniami zrobimy.