Kłębowisko żmij
François Mauriac

Kłębowisko żmij - to metafora serca opętanego przez zazdrość, chciwość, nienawiść, dumę, wstyd i chęć zemsty. To emocje, żądze, przyzwyczajenia i uprzedzenia, które oplatają nasze prawdziwe Ja, tworząc maskę bardzo trudną do zdjęcia. Większość ludzi nosi maski na potrzeby różnych sytuacji, odgrywa role, i to jest właśnie ta powierzchowność, przez którą należy się przebić, by stworzyć więź z drugim człowiekiem, poznać go, a także i jemu umożliwić poznanie samego siebie. Świetna książka psychologiczna odsłaniająca zaskakujące motywy czasem wręcz nieprawdopodobnych działań, do jakich zdolni są ludzie. Narrator jest, teoretycznie, potworem, ale to z nim najbardziej identyfikowałam się podczas lektury - zapewne niemały wpływ na to miała forma pamiętnika. W moich oczach ten stary człowiek nie był zły, ale przede wszystkim zakompleksiony, nieszczęśliwy, rozpamiętujący dawne krzywdy. I, cytując jego wnuczkę, tak naprawdę był "jedynym religijnym człowiekiem" w całym tym rodzinnym kłębowisku żmij.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

'' Nieszczęście zdarło z nas maski i nie poznawaliśmy się wzajemnie ''

 

Znacie takie powiedzenie że '' każdy sądzi według siebie '' ? To właśnie zdanie nie opuszczało moich myśli przez cały czas czytania tej książki . Opowieść tę, jako narrator, snuje pewien starzec po sześćdziesiątce poważnie chory na serce. Opowiada ją w formie pisanego przez siebie listu, który urasta do swoistego pamiętnika, który chce zostawić żonie po swojej śmierci . Bardzo smutna to historia i mnie było smutno kiedy ją czytałam . Zadziwiające i wprost niewiarygodne jak człowiek sam sobie potrafi wmówić pewne rzeczy , sam siebie zaprogramować na nienawiść, sam sobie założyć przysłowiowe klapki na oczy i widzieć tylko to co widzieć się chce . Chwała autorowi za tak precyzyjne i perfekcyjne stworzenie postaci owego staruszka, byłego adwokata, którego najpiękniejszą myślą jest to, ile ludzi ma w garści i iloma z nich może manipulować . Moja wyobraźnia podsunęła mi obraz zgarbionego starca z monoklem osadzonym na jednym oku, z wysuniętym niemal spiczastym podbródkiem i kościstymi długimi palcami . Toczącego dookoła swoim pełnym nienawiści wzrokiem, powodującym że wszyscy w około truchleją i starają się nie znaleźć w zasięgu tego bazyliszkowego spojrzenia . Krogulczy starzec w swoim liście - monologu zwraca się do żony Izabeli, z której drwi i osądza, jakoby wyszła za niego dla pieniędzy . Wytyka jej różne '' zbrodnie '' grzechy i zaniechania . Można powiedzieć że nie zostawia na niej przysłowiowej suchej nitki w bulgoczącym bagienku zarzutów . Także samo opisuje swoje dzieci, wnuki , współpracowników . Po prostu według niego wszyscy są źli i wszyscy go nienawidzą . Jaki jest on sam ? Niektórzy psychologowie którzy zajmują się swoimi pacjentami bardziej holistycznie, twierdzą że nie lubimy u innych ludzi dokładnie tego samego czego u siebie mamy również w nadmiarze, czasem zupełnie nie zdając sobie z tego sprawy . Czy tak rzeczywiście jest ? W przypadku Ludwika, bogacza, zatwardziałego ponuraka i byłego adwokata, to się doskonale sprawdza . Jednak czy on sam w końcu to zauważy ? Czy potrafi i zdąży coś jeszcze z tym zrobić ? Przeczytajcie, zdecydowanie warto, dla zastanowienia i być może zweryfikowania własnych osądów innych ludzi . Książka nie jest pisana jakimś wyrafinowanym językiem . Wręcz miejscami nie stroni od epitetów wątpliwej wartości i literackiej i etyczno - moralnej , jednak w tym wypadku jest to doskonale wpasowane w treść i adekwatne do opisywanych sytuacji . Jeszcze jedna moja refleksja . Dopiero po przeczytaniu książki szperając w necie, by dowiedzieć się czegoś więcej o autorze, znalazłam wzmiankę że '' François Mauriac zaliczany jest do najwybitniejszych przedstawicieli pisarzy katolickich XX wieku ''. Byłam pozytywnie zaskoczona, oto pisarz katolicki który nie epatuje nachalnie swoją wiarą, nie umieszcza w swojej opowieści co drugie zdanie słowa '' Bóg '' wyobracanego na wszystkie możliwe strony i przypadki jak nie przymierzając pani Francine Rivers , można ? można . Można pokazać Boga i wiarę w niego, pięknie i subtelnie . Ciche i subtelne modlitwy Izabeli, jej niezachwiana wiara, mimo drwin męża . Oto co mnie przekonuje bardziej niż tysiąc '' bogów '' w jednej książce pani Rivers . Reasumując, polecam, doskonale opisany rozpad rodziny, która rodziną jest właściwie tylko na papierze i w dokumentach prawnych .

(Kliknij aby rozwinąć opinię)