Korzenie

Podróże, aby odkrywać głąb tytułowych ''Korzeni'' autorstwa nieznanego mi do tej pory twórczości fińskiego dziennikarza, pisarza Miika Nousiainena przyczyniły się, abym zechciała poznać, jakie mogą być korzyści pozytywne lub negatywne relacji wynikającej niespodziewanej sytuacji rodzinnej, w jakiej znaleźli się główni bohaterowie.

Gdy zapoznawałam, się z treścią opisu książki to stwierdziłam od razu, że chce podążać śladami za tym, co jest tak dalekie, a tak bliskie, skąd wynikała potrzeba poszukiwania tego, co łączyło, a co dzieliło, czy bohaterom brakowało miłości, pomimo tego, że byli wychowywani osobno, czy czuli się samotni, czy wiedzieli o tym, że jest coś, co wymaga wyjaśnienia, czy jednak trzeba dotrzeć do tajemnicy z przeszłości osobno, a może trzeba, połączyć wspólnie te drogi wiedząc o tym, że jest wiele innych pytań i odpowiedzi na nie, które pojawią się w trakcie czytania tej książki należącej do gatunku literackiego powieść genealogiczno-stomatologiczna.

Z początku, gdy poznaje się młodszego brata o imieniu Pekkę będącego z zawodu copywriterem to można wywnioskować, że jest on wnikliwie analizującym umysłem. Nic nie umknie jego uwadze, ma dobrą pamięć i to pozwala mu na to, aby rozpamiętywać, jakie było kiedyś jego dzieciństwo, czy ono będzie wpływało na obecne życie i odczuwanie braku ojca i czy on sam będzie dobrym ojcem. Jak jest traktowany przez matkę, czy ona opowie, mu kim był jego ojciec, czy jednak dzielnie broni przeszłości i unika rozmów o niej?

Natomiast jeśli chodzi o drugiego brata, starszego Esko, to jest skupiony na wykonywanym zawodzie dentysty. Nic nie wie na temat przeszłości. Nie jest nią zainteresowany. Nie wyczuwał specjalnej więzi płynącej od rodziców, nie wiedział, co właściwie znaczy prawdziwa miłość, gdyż uwagę rodzice poświecili na pracę. Można mieć właściwie wszystko, ale zapomina się o największym przekazie wartości, jakim jest miłość. Czy spotkanie z przypadkowym pacjentem pozwoli mu spojrzeć inaczej na świat i czy ich wzajemne siły się połączą, aby znaleźć nowe miejsce w teraźniejszości i odkrywaniu prawdy, dlaczego Esko został porzucony przez ojca? A może był ktoś, kto nie chciał go, aby nie zaznał prawdziwego ciepła, lecz niepotrzebne odrzucenie, które nikomu nie służy dobrze.

Czytanie tej powieści powoduje to, że pojawia się chwila na nostalgię, nad tym, co z czasem jest nam nieznane, a chcielibyśmy po kryjomu je odkryć, nawet jeśli jest to najokrutniejsza prawda o rodzinie. Nigdy nie wolno nikogo ranić i karać bez względu na to, jaką ma wcześniejszą przeszłość i pozostawić na inny los sprawiający wewnętrzny ból i cierpienie pomimo tego, że czujemy do niej nienawiść. Należy walczyć o to, aby zadbać o korzenie i pielęgnować je z radością, poznawać przy tym smaki miłości, a nie tylko negatywne jej odcienie.

Warto przeczytać tę powieść.

Lubicie czytać ciepłe historie rodzinne? Przed przeczytaniem Korzeni Miiki Nousiainena odpowiedziałbym, że zdecydowanie nie, ale powieść fińskiego autora ma w sobie coś, dzięki czemu nie tylko przebrnąłem przez książkę, ale nawet miło spędziłem przy niej czas. Choć niepozbawiona wad, opowieść o poszukiwaniu śladu ojca oraz rodzeństwa wymyka się utartemu schematowi z familijnych historyjek.

?Zaczyna się na fotelu u stomatologa, gdzie pacjent i dentysta okazują się przyrodnimi braćmi z tego samego ojca. Jeden próbuje znaleźć ślad ojca, poznać swoją rodzinę, drugi myśli jedynie o pracy, w głowie mu tylko zęby. Powoli jednak Pekka i Esko zaczynają zbliżać się do siebie i decydują się ruszyć w podróż w celu odszukania własnych korzeni. Podróż, która rzuci ich nie tylko poza Helsinki, ale w miejsca całkiem nieoczywiste - szukając ojca, odwiedzą Szwecję, a nawet Tajlandię i Australię, wszędzie znajdując nowe rodzeństwo. I jednocześnie jest w tej opowieści coś naiwnego, a z drugiej strony niosącego otuchę. Bo przecież każdy kolejny etap tej wyprawy rodzinnej zdaje się coraz bardziej odklejać od prawdopodobieństwa, a jednak nie przeszkadza to w odbiorze.

?Nousiainen stworzył ciekawe postaci, różnorodne, lecz w jakiejś części podobne do siebie, i charakterystyczne, które stanowią bardzo mocny punkt tej opowieści. Zwłaszcza Esko, zafiksowany na punkcie swojego zawodu, odnoszący wszystko do stomatologii, ma w sobie szczególną energię. Jego charakterystyka wiąże się z kompozycją powieści, która nawiązuje do leczenia zęba, od kanałowego do protetycznego, co przekłada się na jasną analogię z uzupełnieniem luk we własnym drzewie genealogicznym.

?Korzenie stanowią ciekawą powieść o poszukiwaniu nie tylko rodziny, ale także zrozumieniu i zaakceptowaniu siebie ze swoimi dziwactwami. Bohaterowie uczą się od siebie nawzajem, próbują naprawić dawne błędy i otwierają się na zmianę. Przemieszczanie się pomiędzy krajami i kontynentami sprawia, że doceniają to, co mają, zaczynają dostrzegać dobre cechy w różnicach, a sama podróż i poznawanie nowych kultur staje się częścią ich wewnętrznej podróży. Wydaje mi się, że autor za dużo miejsca poświęcił przemyśleniom bohaterów dotyczących ich obserwacji kulturowych, politycznych czy historyczno-społecznych, które są dość płytkie, a jednocześnie zajmują ważne miejsce w powieści, nie wnosząc wiele do fabuły.
?Książka Nousiainena świetnie nada się na weekondowe odprężenie po trudnym tygodniu. Choć dość obszerna, powieść czyta się szybko z uwagi na prosty język i dużo dialogów. W dobrym polskim odbiorze na pewno pomaga bardzo czytalny przekład Sebastiana Musielaka. Nie wiem, czy Korzenie zostaną ze mną na długo, ale dzięki postaci doświadczonego stomatologa pewnie będę o niej pamiętał.