Książę Kaspian

Na samym początku mojej przygody z Narnią postanowiłam, że będę recenzować kolejne przeczytane części. Stwierdziłam, że opowieść autorstwa Clive Staplesa Lewisa potraktuję tak samo, jak inne książki tego gatunku, ale nie potrafię. Spory czas po lekturze doszłam do wniosku, iż historyjka ta jest tak krótka, ale zarazem magiczna, że choć mogłabym mówić o niej godzinami, powtarzanie w kółko tych samych słów jest zbędne. Z tego też względu dzisiaj bardzo krótko: polecam, bo warto. I jeśli dobrze znam siebie, ta recenzja jest ostatnią. Jejku, jak to zabrzmiało! Oczywiście nie mam na myśli ostatniej na całym blogu, ale ostatnią książek z tej serii. Bo nie potrafiłabym znaleźć nowych słów, które opiszą moje odczucia. Być może po tomie siódmym zrobię całkowite podsumowanie i omówienie cyklu, ale do tego momentu jeszcze daleko. Łucja, Edmund, Piotr oraz Zuzanna Pevensie zupełnie niespodziewanie, z dworca kolejowego, trafiają wprost do Narnii. Tyle tylko, że wszystko jest zupełnie inne, niż jak to sobie zapamiętali. Mnóstwo zwierząt wyginęło i utraciło zdolność mówienia, drzewa zapadły w głęboki sen, a pozostałą przyrodę zastąpili ludzie pochodzący z Telmaru. Okazuje się, że rodzeństwo wezwał Kaspian, prawowity władca Narnii. Jego wuj Miraz przywłaszczył sobie prawo do tronu. Teraz czwórka nastolatków będzie musiała obudzić magiczną krainę, zaprowadzić dawny porządek i dopomóc Kaspiana w walce. "Lew, czarownica i stara szafa" opowiadała głównie o zdradzie i przebaczeniu, między którymi hasał poczciwy Lew Aslan, poświęcający swoje własne życie w zamian za zdrajcę. Druga część książeczki napisanej dla małej dziewczynki przerodziła się w niezwykłą opowieść o sile przyjaźni, o walce dobra ze złem, o potrzebie bycia dobrym człowiekiem, o szacunku do historii i tradycji. Ukryte powiązania i odpowiedniki śmierci Chrystusa zeszły na drugi bok. Dostrzegłam też mniej inspiracji w baśniach znanych autorów. Clive Staples Lewis przemyca pomiędzy linijkami tekstu ukryte wartości. Odszukane przez młodego człowieka pozwalają mu uczyć się poprzez zabawę. Dorośli również mogą na tym skorzystać - czytając "Księcia Kaspiana" łatwo jest powspominać beztroskie dzieciństwo, oderwać się od problemów i stresu, a razem z tym, skrócić lejce czasu, który niczym galopujący koń, pędzi zbyt szybko. Warto skorzystać z tych wartości i przypomnieć sobie, co w życiu jest ważne, o czym należy pamiętać i jakim człowiekiem być. Akcja toczy się już od pierwszych chwil bardzo szybko i nie zwalnia aż do samego końca. Opowiem Wam pewną anegdotę z życia książkoholika, z której będzie można wywnioskować parę spraw. Pewna osoba bardzo późnym wieczorem zaczęła czytać drugi tom "Opowieści z Narnii", ale ze względu porę usnęła prędko. Obudziła się w nocy, w godzinach wczesnych, jednak do świtania dużo jeszcze brakowało. Wierciła się i przekręcała z boku na bok, skopując kołdrę w najgłębsze czeluście łóżka, aż wtem doszła do wniosku, iż nie zmruży oka. Zaświeciła światło, złapała za "Księcia Kaspiana" i postanowiła czytać. Kolejne strony przeskakiwały w oka mgnieniu. Wreszcie, przekręcając ostatnią stronę, spojrzała w stronę okna, przerażając się niemało. Był już ranek. Z sytuacji tej (zapewniam o jej autentyczności) można łatwo wywnioskować, iż: po pierwsze - książka jest bardzo dobrym pochłaniaczem czasu, po drugie - dobrze się czyta w nocy, po trzecie: "Książę Kaspian" nieźle wciąga, skoro bohater tej "szalonej sytuacji" czytał, nie zdając sobie sprawy, że jest już coraz jaśniej na zewnątrz. Auto nie rozwinął obrazu magicznej krainy Narnii, nie poszerzył horyzontu i nie wplótł do powieści większej ilości opisów, tak abym mogła lepiej poznać to miejsce, jednak pomimo tego czułam się tak, jakbym znała je już na wylot. Lewis wprowadził za to znaczące zmiany, z których można wyczytać, że aby mieć coś na czym nam zależy i cieszyć się z tego, należy o to dbać - i o zwierzaka, i o roślinę, i o szczęście, i o marzenia.Podobnie postąpił z bohaterami. Wciąż nie wiadomo o nich zbyt wiele, jednak obecna ilość informacji wystarcza. Nie czuć niedosytu, nic nie przytłacza. Zaostrza tylko naszą niezmożoną ciekawość. Nowe postacie zyskują uwielbienie, niezależnie od tego, czy należą do tych złych czy tych dobrych. Bo dobro i zło przez większą część czasu stanowią jedyne wyznaczniki, jednak momentami ścierają się ze sobą, a zza tekstu wyłania się neutralność. Uważam, iż jest to lektura obowiązkowa dla każdego czytelnika. Iście baśniowe klimaty i ukryte wartości są niesamowicie ważnymi elementami, które sprawiają, że z czytania czerpie się zarówno zabawę i doświadczenie. Jeśli jeszcze nie czytaliście pierwszej części, gorąco polecam, bo to maksymalnie dwie godziny poświęcone na lekturę, a przecież czeka tom drugi.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Zaczyna się rok szkolny. Czwórka dzieci, które poznaliśmy już w poprzedniej części (Piotr, Zuzanna, Edmunt i Łucja ) czekają na pociąg. Tymczasem w Narnii źle się dzieje. Prawdziwy władca zaginął, zaś jego syn jest pod opieką wuja, który podstępnie przejął władzę. Kaspian interesuje się historią Narni, więc też czwórką wielkich władców. Niania chłopaka pod zakazem króla uczy go historii państwa. Wkrótce znika. Za to wuj Kaspiana zatrudnia nauczyciela. Jak się potem okazuje- karła. Nauczyciel różnież w tajemnicy naucza historii. Pewnego dnia rodzi się syn króla. Miraz nakazuje zabić Kaspiana. Ten jednak ucieka pod namową Doktora Korneliusa. W lesie spotyka borsuka i 2 karły . Ci ratują mu życie. Po pewnym czasie zbiera armię narnijczyków i wzywa rogiem wielkich władców. Czwórka rodzeństwa przenosi się do Ker-Paravelu. W tych czasach to ruiny. Ratując karła trafiają na swojego przewodnika. Zuchon opowiada im historię Kaspiana. Postanawiają mu pomóc. Po pewnym czasie spotykają się. Kaspian prawie ulega Białej Czarownicy. Zaczyna się wojna. Z pomocą Aslana, zbudzonych driad i rzeki dobra armia wygrywa. Kaspian zostaje prawdziwym królem.Telmarowie wracają do naszego świata. Czwórka dzieci też. Przed powrotem Zuzanna całuje Kaspiana. Ta część tak jak poprzednia jest ekstra.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

W drugim tomie "Opowieści z Narnii" czwórka dzielnych bohaterów: Piotr, Zuzanna, Edward i Łucja zostaje przeniesiona do Narnii bezpośrednio z peronu dworca, z którego mieli się rozjechać do szkół. Jednak nie od razu wiedzą, dokąd trafili, bo zaszło wiele zmian, a ich dawna siedziba niezamieszkana przez nikogo, uległa zniszczeniu. Ratują przed śmiercią karła Zuchona, który opowiada im historię o księciu Kaspianie - prawowitym królu Narnii i jego podłym wuju Mirazie, przywódcy Telmarów, którzy najechali krainę, tępiąc fauny, mówiące zwierzęta i inne niezwykłe istoty. Po ucieczce Kaspiana, młodzieniec tworzy własną armię z karłami, borsukami, niedźwiedziami i myszami, żeby odzyskać prawo do tronu i to on zadął w róg Zuzanny i wezwał rodzeństwo do Narnii. Dochodzi do decydującego starcia między Piotrem a Mirazem, a nad wszystkim czuwa lew Aslan. Druga część nieco niemrawa, ale seria o Narnii to i tak wspaniała książka do czytania wieczorami przed zaśnięciem - pełne przygód sny gwarantowane! Jednocześnie książki są uniwersalne i można je czytać w każdym wieku. Podoba mi się przemiana Edwarda, który stał się moim ulubieńcem, a jego zachowanie wreszcie jest przemyślane i dojrzalsze. Sama Narnia nie ma szczęścia do władców, jak nie Biała Czarownica przemieniająca wszystkich w lodowe posągi, to Miraz bezwzględny morderca istot i magii, a także historii tej niesamowitej krainy.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

super.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Jeśli mam być szczera (a zwykle taka bywam) to druga część przygód czwórki rodzeństwa okazała się dla mnie.. za mdła. Owszem było tajemnicze przeniesienie się do Narnii, walka u boku Kaspiana by odzyskał panowanie nad tą krainą ale książka moim zdaniem straciła swój niepowtarzalny klimat. Co prawda pojawienie się Aslana wniosło trochę świeżości, ale to nie było już to, co w pierwszej części.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Cudowna książka, choć nie najlepsza z tej serii.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Jedna z moich ulubionych książek fantastycznych :-)

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Druga z siedmiu części opowieści o rodzeństwie : Piotrze, Zuzannie, Edmundzie i Łucji. Polecam . ;)

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Opowieści z Narnii przenoszą nas w inny, magiczny świat. Nie jest książka tylko dla dzieci ale również dla dorosłych chcących oderwać się od realnego świata.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Druga część podobała mi się znaczniej. Może to dlatego, że mogłam pozwolić wyobraźni pofolgować bardziej nie mając narzuconych wcześniej filmowych scen, tak jak to było w przypadku pierwszej części.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Piotr, Zuzanna, Edmund i Łucja siedzą na peronie i czekają na pociąg, który zawiezie ich do szkoły. Nagle zaczynają odczuwać dziwne szarpnięcia i przenoszą się do innej krainy. Początkowo nie wiedzą, gdzie się znajdują, ale wkrótce okazuje się, że jest to Narnia. Mimo, że u nich minęło mało czasu, to w tej krainie upłynęło już ponad tysiąc lat i dużo rzeczy się zmieniło. Wkrótce karzeł Zuchon wyjaśnia wszystko dzieciom. Narnię opanowali Telmarowie, a Kaspian (następca tronu) chce przywrócić panowanie istotom mieszkającym tam poprzednio. Musi jednak zmierzyć się ze swoim wujem i potrzebuje pomocy. Książka jest bardzo dobra, ale bardziej podobała mi się pierwsza część, czyli "Lew, czarownica i stara szafa". Książka jest bardzo interesująca, szybko się ją czyta, a wręcz pochłania. Nie można się oderwać. Akcja rozwija się powoli, trzyma czytelnika w ciągłej niepewności. Gorsza od pierwszej części jest tylko dlatego, że bohaterowie trochę za długo podróżowali. Dużym atutem jest język książki, które jest bardzo lekki, idealny dla dzieci i młodzieży. Wszystko jest zrozumiałe, autor zwraca się do czytelników.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Po rewelacyjnym pierwszym tomie serii postanowiłem sięgnąć po drugi. Tutaj autor bez przydługich wstępów ściąga rodzeństwo do Narnii. Klimatyczna i ciepła okładka wprowadza nas w nastrój panujący w Narnii i poprzednia część także zrobiła swoje. Tym razem dzieci muszą pomóc księciu Kaspianowi w objęciu władzy nad Narnią i zaprowadzeniu pokoju w kraju. Czy autor dalej utrzymał poziom, tak jak w poprzedniej części? Jaki był ostateczny wynik spotkania? Czy i tym razem jestem zadowolony z lektury? Mija rok od ostatniego spotkania z Narnijczykami. Gdy dzieci mają wrócić do szkoły, na stacji metra przenoszą się do magicznej krainy - Narnii. Tym razem lądują w ruinach Ker Paravelu. Mają nie lada problem do rozwiązania. Półwysep, na którym stoi Ker Paravel zamienił się wyspę, a ich zapasy się kończą. Gdy tak spacerują po wyspie znajdują sad i szybko zaspokajają głód jabłkami. Odkrywają również skarbiec, w którym znajdują swoje dawne stroje. Gdy tak prowadzą nudne życie wyspiarzy, niespodziewanie niedaleko wyspy przepływa łódź, w której żołnierze trzymają związanego karła. Dzieci ratują go od kary śmierci i... nic więcej nie powiem, by nie zepsuć Wam lektury:) Tak, jak w poprzednim tomie, tak tu autor bez przedłużania wciąga nas w świat Narnii, w której na każdym kroku bohaterowie przeżywają przygody. Akcja jest dynamiczna i nie da się tu nudzić. W najmniej oczekiwanym momencie jest zwrot akcji i wszystko idzie w przeciwnym kierunku niżby chcieliśmy. W tym tomie autor nie wykazał się oryginalnością. Tak, jak w poprzednim tomie toczy się bitwa w tym samym miejscu, co tysiąc lat temu. Różnica jest tylko w tym, że mają innego wroga (w pierwszym tomie Biała Czarownica, w tym Miraz). I to tyle z minusów. Podsumowując. Powieść "Książę Kaspian" to świetna powieść fantasy. Polecam ją miłośnikom fantastyki oraz osobom lubiącym spędzić zimowy wieczór z dobrą książką. Polecam ją również wszystkim innym osobom, które oglądały film i osobom nie lubiącym czytać, bo nawet im się ta książka spodoba. Gorąco polecam.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

,,Książę Kaspian" C.S. Lewisa drugi tom ,,Opowieści z Narnii", który ponownie przenosi czytelnika do magicznego świata pełnego mówiących zwierząt, odważnych bohaterów i epickich bitew. Tym razem historia skupia się na prawowitym władcy Narnii, młodym Kaspianie, który musi odzyskać tron z rąk uzurpatora.

Książka jest wciągająca i dynamiczna, choć jej narracja bywa mniej przystępna niż w ,,Lwie, Czarownicy i starej szafie". Nielinearna fabuła i nieco archaiczny język mogą stanowić wyzwanie, zwłaszcza dla młodszych czytelników. Mimo to, postacie są wyraziste i zapadają w pamięć - szczególnie Ryczypisk, waleczna mysz, która skradła całe show.

Lewis po raz kolejny snuje opowieść z morałem, podkreślając wartość odwagi, honoru i wiary. Choć książka nie dorównuje pierwszej części serii pod względem magii i prostoty, to wciąż stanowi fascynującą przygodę, która przypadnie do gustu zarówno młodszym, jak i starszym czytelnikom.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Wchodzi lepiej niż część pierwsza, jest lepiej skonstruowana no i dochodzi tu element pewnej sympatii do poznanych wcześniej bohaterów. Nadal jednak jest to książka dla dzieci, raczej młodszych czy starszych, nie pisana z myślą o dorosłych w żadnym aspekcie, więc nie znajdziemy tu fajerwerków.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

"Książę Kaspian" podobał mi się mniej niż pierwszy tom i jakoś ta historia zbyt mocno mnie nie zaangażowała. Całkiem miło spędziłam czas podczas tej lektury, ale nic ponadto. Mam nadzieję, że kolejne tomy bardziej mnie wciągną.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Kto z nas nie zna "Opowieści z Narnii". Każdy zna jak nie książkę to serial lub film. Niejeden chciał się zapewne przenieść do magicznej krainy i przeżyć niezapomniane przygody. Tym razem na warsztat wzięłam drugi tom zatytułowany " Książę Kaspian ". Kto oglądał film, to wie, że częściowo kręcili go w Polsce, w przepięknych Karkonoszach. Ale nie o tym...
Nie zdziwiło mnie, że książka różni się od filmu. Czy też film od książki... Na szczęście nie są to znaczne różnice.
W drugim tomie ponownie spotykamy Piotra, Zuzę, Edmunda i Łucję, którzy zostają wezwani na pomoc. Dzieci przeżywają szok, gdyż Narnia nie wygląda tak, jak za ich wcześniejszego pobytu. Nie ma mówiących zwierząt, tańczących drzew czy nimf. A imię Aslana jest zakazane. Do tego prawowity władca krainy jest na wygnaniu. Dzieci decydują się pomóc najlepiej jak potrafią.
Książka ukazuje prawdziwe emocje targające rodzeństwem. Zarówno te dobre, jak i złe. Ale ukazuje również, że dobro zawsze zatriumfuje.
Lektura jest świetna zarówno dla dzieci, jak i starszych.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Przyjemna bajka dla dzieci, dość nachalny wątek religijny.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)