Materiał ludzki

Książka "Materiał ludzki" Piotra Borlika, to drugi tom znakomitej trylogii z panią komisarz Agatą Stec. Od razu wam powiem, że trzeba czytać całą serię po kolei. Cała trylogia, to jedna wielka historia. W każdym tomie znajdziecie "ciekawą" zbrodnię i bardzo dobrze prowadzone śledztwo. Do tego wszystkiego dochodzą bohaterowie. Niezapomniana komisarz Agata Stec i jej bardzo kontrowersyjny brat, psycholog Artur Kamiński przyprawiają czytelnika o zawrót głowy. Mają coś w sobie przyciągającego i jednocześnie odpychającego. Polubiłam zarówno Agatę jak i Artura. Chyba jestem szalona. Artur to istny manipulator. Wie dobrze jak rozmawiać z ludźmi, żeby wyszło wszystko, tak jak sobie wymarzył. Czy tak będzie i tym razem? Przekonacie się o tym, czytając książkę Piotra Borlika pod tytułem "Materiał ludzki".
Czytając drugi tom, byłam bardziej przerażona. Nie myślałam, że pewna osoba może posunąć się do takiego okrucieństwa. Po raz kolejny autor udowodnił, że jest mistrzem w tym co robi. Tej historii się nie czyta, przez nią się płynie.
Znajdziecie tutaj zbrodnie, która wami wstrząśnie. Bałam się o Agatę, ponieważ jej życie było zagrożone. Została porwana. Czy ktoś chciał ją zamordować? Czy uda jej się uciec?
W pewnej wsi na Kaszubach zostają znalezione dwie kobiety, które wyglądają przerażająco. Obie dziewczyny przywiązane były do pali, ale to nie wszystko... Czy któraś z nich to przeżyje? Kto był za to odpowiedzialny? Tego oczywiście wam nie zdradzę. Dlaczego do całej sprawy ponownie swoje trzy grosze wrzuca Artur?

Końcówka książki jest niezwykle emocjonująca. Więcej wam nie zdradzę.
Druga część trzyma w napięciu dosłownie aż do ostatniej strony. A po niej ma się duży apetyt na wielki finał. Nie mogłam doczekać się, aż poznam zakończenie całej trylogii.
Jeżeli cenicie sobie pióro Piotra Borlika i uwielbiacie thrillery i kryminały, to śmiało sięgnijcie po tę powieść. Przed przeczytaniem "Materiału ludzkiego" odsyłam was do książek: "Baltica" i "Boska proporcja". Dzięki czytaniu poprzednich części lepiej poznacie głównych bohaterów i lepiej zrozumiecie zaistniałą sytuację.

Z czystym sercem polecam.

Druga część trylogii kryminalnej, chyba najlepsza. Bohaterka nadal mnie irytuje ale akcja wciąga

Zyskuje przy bliższym poznaniu. Chyba powinnam zmienić ocenę za pierwszy tom.

„Materiał ludzki”, czyli środkowy tom trylogii Piotra Borlika już za mną. Tutaj historia zaczyna się naprawdę mocno. Agata zostaje porwana i wywieziona w jakieś kaszubskie pola, gdzie odkrywa zwłoki dwóch kobiet zawieszone na palach, a z ich ciał wyrastają pnącza kwiatów. Powiedziałam ‘zwłoki dwóch kobiet’? Oj nie, pomyłka, jedna z nich ciągle żyje... Agata, po tym jak zostaje odsunięta od śledztwa, postanawia zbadać sprawę na własną rękę, a Artur przyjmuje do siebie na ‘terapię’ odratowaną kobietę...

Ten tom, tak jak i poprzedni, czyta się szybko i z łatwością. Mamy tutaj jednak trochę zmian – zamiast rewelacyjnych scen spotkań przy kolacji dwojga rodzeństwa i ich interesujących rozmów, dostajemy głównie samą Agatę, która wyjeżdża na wieś, by prowadzić prywatne śledztwo. Szczerze, brakowało mi tych obiadowych scen, jak i samego Artura, bo tu fabuła opiera się głównie na Agacie, a Artur pojawia się tylko kilka razy. Zamiast tego w „Materiale ludzkim” dostajemy ciekawe, prowadzone spokojnym tempem śledztwo na wsi, wśród pól i lasów, z mieszkańcami dobrze znającymi swoich sąsiadów i z ‘umoczonym gliną’, Pawłem Wilkiem, który od początku miesza w śledztwie... Nie mogę jednak bardzo narzekać, bo ten tom to dobry kryminał, jednak mam nadzieję, że jest to po prostu wyciszenie przed wielkim, głośnym finałem. Mam nadzieję, że się nie mylę i z tą myślą zasiadam do tomu trzeciego!

O ile Piotr Borlik postawił wysoko poprzeczkę i zachwycił mnie pierwszą częścią trylogii pt. "Boska proporcja", o tyle tu czuję niedosyt. Książka napisana jest w zupełnie innym stylu. Bohaterowie są ciekawi, intryga toczącyca się w małej kaszubskiej wsi chęcią zemsty także, komisarz Agata Stec nadal trzyma poziom, nadal intrygujący jest brat Agaty, psycholog Artur Kamiński, ale bum przychodzi dopiero w ostatnim rozdziale i epilogu, chociaż tego, spodziewałam się już w pierwszej części. Pytanie, które wciąż mi towarzyszy, to co nim kieruje i jaki ma cel? Liczę, że trzecia część "Białe kłamstwa" wywołają u mnie taki sam zachwyt, jak pierwsza część.