Niewidoczni Akademicy

Ani sport, ani Niewidoczny Uniwersytet nie należą do moich ulubionych tematów, dlatego też nie spodziewałam się cudów po tej części. Historia Nutta była ciekawa, sam mecz również był całkiem niezły, ale rozmowy pomiędzy magami niezmiennie mnie usypiały. Myślę, że fan piłki nożnej bawiłby się przy tej książce dużo lepiej.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Jak piłki nożnej wręcz nienawidzę i uważam za coś co najmniej debilnego i prostackiego tak w wersji Pratchetta - jak wszystko - wydaj się ona intrygująca. Sam opis głównego meczu ciągnie się wprawdzie niemiłosiernie i nudny jest niemiłosiernie jak mecze prawdziwe, ale cała reszta książki jest świetna. Zwłaszcza postać Nutta i jego relacji z Glendą, postać Pepe, a także Vetinari i Lady.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Książka tym razem opowiada o mojej ukochanej dyscyplinie - piłce nożnej. Naprawdę dobra pozycja, wyśmiewająca football i związane z nim idiotyzmy. Genialne tłumaczenie Piotra Cholewy, który swój kunszt pokazał używając w stosunku do pewnej grupki kibiców określenia "pikniki". Brawo! Bo świadczy to o znajomości tematu...

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Piłka nożna w Ankh-Morpork... to znaczy, piłka nożna w bardzo krzywym zwierciadle. Bardzo podoba mi się pomysł autora na umieszczenie w Świecie Dysku gry tak bardzo lubianej w naszym kulistym świecie. Pratchett pokazuje problemy małych lokalnych drużyn i ich wiernych fanów. Jednak piłka w Świecie Dysku to nie tylko sport, to żywa "istota", która dąży do swej wielkości. Nie chce być bieganiną po zaułkach. Chce być gwiazdą, mieć stadion dla siebie, mieć fanatycznych kibiców. Na tle przygotowań do turnieju piłkarskiego, w którym dowolna drużyna ma zmierzyć się z reprezentacją Niewidocznego Uniwersytetu poznajemy pana Nutta. Właściwie nie do końca wiadomo jaką on jest istotą, ale mamy okazję zastanowić się nad tym, gdzie zaczyna się człowieczeństwo, i czy taki pan Nutt, na przykład, zasługuje na to, by być traktowany po ludzku.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Pan Pratchett ma swój świat ;D

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Cytując klasyka ,,futbol, futbol, futbol przeżyjmy to jeszcze raz", bo właśnie futbol Sir Terry zabrał na warsztat, ponieważ magowie z Niewidocznego Uniwersytetu stają przed wyzwaniem niezwykłym, które z pozoru banalne, dla nich stanowi wyzwanie krytyczne.

 

Już na pierwszy rzut oka to pachnie jedną wielką komedią, bo oto wygodniccy profesorowie muszą założyć strój sportowy i biegać po zielonej łące za kawałkiem ,,napompowanego pęcherza". Jednak Pratchett nie byłby sobą, gdyby pod płaszczykiem z humoru i ironii nie ukrył głębszego przesłania. Zderzenie i kontrastowe ukazanie akademickiego sznytu i etykiety z kibicowską kulturą uliczną pokazuje, jak sport potrafi łączyć, ale i dzielić.

 

Postać Rektora Ridcully znakomicie kontrastuje się z pozostałymi profesorów, których domena jest lenistwo, co przy jego energiczności i pozytywnej prostolinijności samo w sobie generuje zabawne sytuacje. Sceny, gdzie obrazowane są próby zrozumienia istoty futbolu i samej gry bez użycia magii jest absurdalnie zabawne.

Książka opowiada trochę o tożsamości, o poszukiwaniu swojego miejsca w społeczeństwie, a sport staje się metaforą wspólnoty, która absolutnie nigdy nie jest pozbawiona tarć, podziałów i różnych napięć.

Spodobała mi się ta parodia futbolu, bo to taka trochę natura ludziach namiętności, rywalizacji i wszelkich prób wprowadzania reguł i regulacji tam, gdzie panuje chaos i tak zwana wolna amerykanka. Autor nie zmiennie nie oszczędza złośliwości do świata i złośliwej ironii, która może osłodzić nawet najczarniejsza rzeczywistość.

 

,,Niewidoczni Akademicy" to historia, gdzie magia przeplata się z ziemskimi uciechami. Absurd przeplatany z refleksją społeczną, książka lekka w odbiorze, jednak po zastanowieniu uderzenie refleksji jest lawinowe, bo to historia mądra.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Piłka nożna w Świecie Dysku? Czemu nie, w końcu ta dyscyplina społeczna i jej środowisko fanów tworzą niejako osobny świat podczas wszelakich mistrzostw. Większe turnieje charakteryzuje poruszenie we wszystkich większych miastach, a emocje rozlewają się pomiędzy widzów na całym świecie. Trudno nie zauważyć tego typu wydarzeń, nawet kiedy pozostajemy sceptyczni wobec tej dyscypliny.

Przeniesienie piłki nożnej do Ankh-Morpork to nie lada wyzwanie, z którym autor świetnie sobie poradził. Przenosząc nas w świat działaczy kibiców, przeniósł nad w bardzo wiarygodną wizję tego, jak krzywe zwierciadło może zilustrować zachowania tego środowiska. Aby podbić wydźwięk humorystyczny i ludzkie przywary, wrzuca w ten koncept najbardziej nieokrzesaną pod względem dyscypliny grupę mieszkańców Dysku - Czarodziejów z Niewidocznego Uniwersytetu.

,,Niewidoczni Akademicy" to dobra powieść przygodowa, ale w zasadzie tylko tyle. Historię podbijają motywy Nutta, Glen i krasnoludzkich wybiegów mody, a te związane z piłką, niestety, szybko się nudzą. Może to wynikać z tego, że nie interesuję się tą dyscypliną, ale z drugiej strony - zupełnie nie poczułam się nią zainteresowana przez tę powieść. Wydaje mi się, że kluczowy dla niej temat, autor potraktował bardzo pobieżnie.

,,Niewidoczni Akademicy" to podróż w inne, dość hermetyczne środowisko, które autor starał się wykreować na czas tej jednej książki. Jest to pozycja zabawna, lekka, śmieszna, momentami pouczająca, ale też, przynajmniej w moim odczuciu, zupełnie nieintrygująca na dłuższą metę. Większość bohaterów nie przechodzi żadnej realnej przemiany, a jeśli przechodzi - dzieje się to o wiele za szybko i pod koniec nie bardzo jest na co czekać.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Tematem przewodnim tego tomu jest piłka nożna - cała filozofia i psychologia zjawiska, emocje jakie wzbudza, kibice i pseudokibice, talent i trening (na uwagę zasługują pewne nowatorskie techniki usprawniające i zajęcia integrujące trenera Nutta). Drużynę tworzyli od podstaw czarodzieje i pracownicy Niewidocznego Uniwersytetu, co oczywiście niosło ze sobą pewne specyficzne problemy. Mamy też aż dwie historie miłosne: jedną w stylu Romea i Julii, bo para wywodziła się z fanów przeciwnych drużyn piłkarskich oraz drugą - międzygatunkową, ale jakże dobraną temperamentem i intelektami. Jest trochę o świecie mody i byciu celerytką. Mamy sporo o nietolerancji i przy okazji jest tu chyba odniesienie do orków Tolkiena. No i jak zawsze jest sporo humoru.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)