Niewinność zagubiona w deszczu
Eduardo Mendoza

bardzo ciekawa pozycja, aczkolwiek mnie osobiście trochę męczyła forma w jakiej napisany jest ten utwór- ciągiem, bez dialogów. Czasem wszystko ,,zlewało mi się" w jedną całość, aczkolwiek pomysł ( uwiedzenie zakonnicy) był bardzo ciekawy i śmiało można przeczytać. Tymbardziej , że jest to lektura dosłownie na jedno popołudnie.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

"Niewinność zagubiona w deszczu" to wyjątkowo piękny tytuł dla książki.. Autorem jest Eduardo Mendoza, akcja rozgrywa się w Katalonii, w San Ubaldo niedaleko Barcelony. Ta niewielkich rozmiarów powieść to studium kobiety, która znalazła się w "szponach" namiętności. Na dodatek mamy lata pięćdziesiąte XX wieku, a główna bohaterka to... przeorysza. Ona sama zdaje się być niezwykle zaskoczona wydarzeniami, w które los ją uwikłał, a także uczuciami, które wcześniej były jej obce. Autor przedstawia historię romansu, skupiając się na odkrywaniu wnętrza, refleksji i działań siostry Consuelo. Nie wdaje się zbytnio w wyjaśnianie motywów postępowania mężczyzny. Czytelnikowi nie pozostaje więc nic innego, jak domyślać się i na własną rękę próbować "rozgryźć" zagadkę don Augusto- bogatego adoratora. Rozdarta między namiętnością a moralnością Consuelo nie panuje nad emocjami, walczy z tym "czymś"oraz zmaga się z dręczącym ją sumieniem."Nie wiem, czy Bóg poddaje mnie ciężkiej próbie, czy też drwi ze mnie?" Sposobnością do spotkań bohaterów jest wspólnie planowane przedsięwzięcie (przekształcenie szpitala w dom opieki społecznej), ale z każdym spojrzeniem, gestem, słowem siostrze jest coraz trudniej... i chce więcej. W historię romansu włączono barwną legendę o katalońskim rozbójniku. Losy jego i przeoryszy na pewien czas łączą się ze sobą. Romans życia i przygoda życia- to właśnie wypełnia stronice "Niewinności... Namiętność jest tu ciężka jak nieuleczalna choroba (duszy). Nikt i nic nie może pomóc. Nawet Bóg nie ostrzegł, nie ustrzegł i nie obronił swej wiernej służki."Skierowałam swe oczy i żądze ku pewnemu człowiekowi i ukryłam to pod siecią kłamstw, a pycha, której nie waham się nazwać szatańską, kazała mi sądzić, że mogę stawić czoło światu i wyjść nietknięta ze spotkania z nim; teraz wiem, jak bardzo zbłądziłam i jak krucha jest dusza zaatakowana namiętnością". Consuelo zostaje więc sama ze sobą w tej niezwykłej ( jak dla niej sytuacji). Wymarzony wielbiciel znika równie szybko, jak się pojawił i do niczego się nie poczuwa. Mimo pełnego empatii zrozumienia dla kobiecej postaci momentami chce się krzyczeć, czytając o jej złudzeniach. Gorzkim i przykrym jest również fakt, że, dając się porwać chwili, stała się tylko ofiarą wytrawnego myśliwego i rzadkim okazem w jego kolekcji. Bardzo przydatne wydają się być w tym miejscu słowa O. Wilde'a: "Kobiety nie orientują się, kiedy zapada kurtyna. Żądają aktu szóstego i rade by przedłużyć widowisko, choć wszelki sens zeń uleciał". Natomiast Augusto- złodziej niewinnego serca stwierdza w którymś z momentów książki, że" jest to właściwość ludzkiej natury, że tracimy zapał, kiedy nasze marzenia zaczynają się materializować." Czy o to chodziło Eduardo Mendozie? Warto sprawdzić.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)