O kocie, który ratował bibliotekę

"O kocie, który ratował bibliotekę" to książka, która mnie oczarowała i sprawiła, że nie mogłam się od niej oderwać. Przede wszystkim zauroczyła mnie swoją symboliką. Sosuke Natsukawa napisał historię, która w metaforyczny sposób nawiązuje do współczesnego świata, konsumpcjonizmu, przewagi nowego nad starym i ilości nad jakością.

Ta opowieść to kwintesencja motywu książek w książce. Jeżeli lubisz czytać historie, w których tematem przewodnim są właśnie książki i wszystkie główne wątki rozgrywają się wokół nich, to "O kocie, który ratował bibliotekę" będzie idealnym wyborem, bo nie uraczysz tu raczej tematów pobocznych. Idziemy w konkret. Właściwie od samego początku wchodzimy najpierw do biblioteki a później świata rządzonego przez złych Szarych Ludzi, których zadaniem jest zniszczenie wszystkich starych książek, według nich szkodliwych i niebezpiecznych.

Jak wiadomo nie od dziś, najlepszy duet to książka i...kot. Postać rudego Tory jest cudowna. To mądry, troszkę oschły i zasadniczy mruczek, ale robi tu prawdziwą robotę i co ciekawe...ma nosa do ludzi, udowodnił to już dwa razy!

Bardzo podobał mi się wątek relacji Nanami z ojcem. Ich relacja jest trudna, obarczona z jednej strony samotnością dziecka, a z drugiej poświęceniem ze strony rodzica, aby temu pierwszemu lepiej się żyło. Znalezienie wspólnego punktu porozumienia między nimi jest ciężkie, ale wzajemna miłość i miłość do książek mogą sprawić cuda.

Kocham literaturę japońską. I nie przeszkadza mi, że wypełnia ona często moje serce kocimi kłaczkami. W końcu to one potrafią być najlepszym lekarstwem (i dodatkiem do kawki, wiadomo).

Z tej książki każdy wyniesie coś dla siebie: i młodsi i starsi. Jest uniwersalna, a jej przekaz ma w sobie mnóstwo prawdy, która, mimo iż nie zawsze jest pozytywna, to za każdym razem trafia prosto w serce, pomaga otworzyć szerzej oczy na problemy otaczającego nas świata.

I nie mogę nie wspomnieć o tym, że ta książka to kopalnia cytatów. Gdybym miała napisać tu najlepsze z nich, musiałabym przepisać całą książkę.

??

Nanami Kosaki najlepiej czuje się w lokalnej bibliotece pośród ukochanych książek. Tylko tam może zapomnieć o ograniczającej ją chorobie i zatracić się w fikcyjnych światach. Pewnego dnia dziewczynka zauważa, że z biblioteki zaczynają znikać książki i że kręci się tam tajemniczy mężczyzna w szarym stroju. W rozwikłaniu zagadki znikających tomów Nanami pomaga... rudy gadający kot. 

??

Tę historię można traktować jako kontynuację ,,O kocie, który ratował książki", ale można też czytać ją osobno. 

Bardzo polubiłam główną bohaterkę, Nanami, która mimo choroby i wynikających z niej ograniczeń wykazywała się ogromną odwagą w walce o przyszłość swoich ukochanych książek. 

Autor stworzył tu kilka naprawdę wartościowych relacji, a za najciekawszą z nich uważam więź głównej bohaterki z tatą - czasem trudną, ale jednak pełną miłości i chęci wzajemnego zrozumienia. 

Przyznaję, że poprzednia książka o rudym gadającym kocie wywarła na mnie większe wrażenie. Tutaj czegoś mi zabrakło, a już na pewno rozwinięcia wątku Szarych Ludzi. Nie zmienia to faktu że przesłanie wynikające z tej historii oraz wnioski dotyczące niektórych aspektów współczesnego rynku wydawniczego przemówiły do mnie i za to doceniam tę książkę. 

??

[współpraca reklamowa z @flow_books]