Orzeł Biały. Orzeł Biały 3

Orzeł biały 3 - Marcin Sergiusz Przybyłek 

Dziękuję wydawnictwu WarBook za możliwość przeczytania tej książki. 

Ta część jest zdecydowanie najlżejsza jeśli chodzi o akcję w fabule. Nawet wplątanie języka obcego jest w mniejszym stopniu niż w poprzednich tomach. W tym przypadku mamy język szwedzki. W sumie dodało to ciekawego akcentu. 

Wspólnymi mianownikami przed rozpoczęciem historii są przedstawione postacie, oraz to, kto poległ i na jakiej misji.

Podobne są również zdania, które dodają nam coś na styl lektury. 

Np. ,,Jeśli cofniemy czas o piętnaście minut, dynamicznie uniesiemy kamerę wydarzeń i przesuniemy ją w filmowym stylu na północny wschód, zobaczymy...",

,,Zdania historyków są podzielone", 

,,Nie uprzedzajmy faktów",

,,Ale wróćmy do historii",

,,I zapewne byłby to bardzo zgrabny akcent kończący tę część opowieści",

,,Cofnijmy czas wydarzeń i wróćmy do pamiętnej nocy". 

I wiele, wiele innych...

Ten zabieg bardzo, ale to naprawdę bardzo mi się spodobał.

Nie tylko pozwala on nam się rozluźnić podczas czytania lektury, ale też w nią angażuje.

Historia porusza znane filmy, który idealnie odzwierciedlają tamten zmutowany las.

,,Park Jurajski", czy też nazwa Pandora, której to znaczenie może być dwojakie. Patrząc np z punktu widzenia mitologii, to puszka - tego chaosu (co idealnie pasuje) jak i film ,,Avatar" (co też pasuje). Ja to mam jeszcze jeden tytuł, "Miłość i potwory", tam też były zmutowane zwierzęta.

Sama opowieść utrzymana jest w humorystycznym nastroju, nie raz też i sarkastycznym. To dało nam takie rozluźnienie, mimo ciężkiego tematu jakim jest wojna i uczestniczący w niej ludzie. 

Ubolewam tylko nad tym zakończeniem, bo...

Wiem, że to już koniec przygody ze zmutowanymi ludźmi i dzielnymi Polakami.

Ta historia udowadnia, że w Polsce, to zawsze będzie jakaś intryga między nami. Taki nasz urok i przekleństwo.

Czy polecam?

Tak! Nie tylko fani fantastyki będą się dobrze bawić podczas zagłębienia się w tej lekturze.

Bawi, uczy i przypomina...

Moja ocena 10/10

Cytaty z książki:

"Czasami najtęższym umysłom umykają najprostsze rozwiązania"

"- Ch...uja tam dziękujecie - odparł przez interkom Matusiewicz. - Szans nie mieliśmy.

- Moja wina - potwierdziła Pijawka. - Daliśmy ci...py.

- Daliście, sierżancie.

- To przez tremę.

- W du...pę ją sobie wsadźcie.

- Wedle rozkazu. "

"Tokarski potarł palcami ciężkie czoło.

- Za długo to trwało?

- Miałeś nadzieję, że okażę się kretynem?

Dowódca CSAR-u przez chwilę myślał, potem uśmiechnął się i oznajmił:

- Zdaje się, że to ja wyszedłem na kretyna. Cały czas udawałeś, że nic nie widzisz, wszedłeś w tę grę jak nóż w masło i to nie ja się tobie przyglądałem, ale ty sondowałeś mnie!

- Jest takie przysłowie - odparł Orłowski. - Nie wkur...wiaj orła, bo cię od rana obserwuje.

Tokarski wybuchnął śmiechem, jowialnie poklepał Sergiusza po barku, a ten równie delikatnie zdjął jego dłoń ze swojego ramienia."

" Ona znowu klę - skomentował Mardok.

- Co robi? - dopytała Ripley.

- Klę.

- Klnie?

- Klę.

- Dlaczego klę"?

- Bo jak na przykład obiecujesz sobie, że już nie będziesz przeklinać, mówisz nie klę"

Ripley zajrzała do kubka dzierżonego przez Mardoka i powąchała jego zawartość

- Że niby piłem? - uśmiechnął się Jary.

- Że niby."

"- Jakiem cudem on mruczy? - zdziwił się ,,Klata" Lisiecki. - Tygrysy nie mruczą.

- Widocznie te zielone o tym nie wiedzą - odprła Zdzira."

"- Jutro może tego nie pamiętać.

- On pamięta wszystko. To, co było, jest i będzie."

🪖🪖🪖 Recenzja🪖🪖🪖

Marcin Sergiusz Przybyłek – „Orzeł Biały 3”
@marcin_s_przybylek
Cykl: Orzeł Biały #3
Wydawnictwo: Warbook
@marcin_s_przybylek @warbook.pl

🪖🪖🪖🪖🪖🪖🪖🪖🪖🪖🪖🪖

„Orłowski spojrzał na uśmiechającego się pod nosem Tokarskiego i w tym momencie pojął, że jego mrugnięcie, gdy ściskali sobie dłonie, nie było ani filuterne, ani flirciarskie. Było to spojrzenie mówiące: ‘Będę cię niedługo dymał. Albo się będziesz opierał, albo w tym zasmakujesz’...”

No i stało się – wróciłam do Twierdzy. „Orzeł Biały 3” to znowu totalna jazda bez trzymanki. Jeśli poprzednie tomy wydawały się szalone, to tutaj Przybyłek odkręca kurek z absurdem na maksa i jeszcze dolewa solidną porcję ironii.

Już od pierwszych stron wiadomo, że będzie grubo – najemnicy Chobołda, Zielona Przyszłość, która zamienia ludzi w orków, górale prowadzący eksperymenty na jelitach i Schmidzilla filozofujący w Popradzie z C’Onanem. Miks, który nie powinien działać, a jednak wszystko spina się idealnie.

Jak zawsze – autor nie zna słowa „hamulec”. Dzieje się absolutnie wszystko: zmutowane lasy (Pandora), orki, które zbyt serio traktują ekologię, polityczne przepychanki w Twierdzy i Orłowski, który próbuje to wszystko ogarnąć, zachowując resztki zdrowego rozsądku.

🧌 Co znajdziemy w książce:

😈 Akcję ratunkową Batalionu Orła Białego i najemników Chobołda
😈 Orków i Zieloną Przyszłość po przemianie
😈 Schmidzillę – filozofującego giganta ryczącego „TRAAAUT”
😈 Zmutowany las Pandora zagrażający południowej granicy Twierdzy
😈 Polityczne napięcia i rozwarstwienie społeczne
😈 Groteskowych antagonistów – Podkarpackich Górali i nowe frakcje
😈 Humor, absurd i satyrę społeczną
😈 Wyrazistych bohaterów i cięte dialogi
😈 Militaria, strategie i wojskowe smaczki
😈 Tajemnice i zwroty akcji, które trzymają w napięciu

Styl Przybyłka jest jak zawsze dynamiczny – pełen ostrych dialogów, soczystych opisów i groteskowego humoru. Książka wywołuje całą gamę emocji: od napięcia przy akcji, przez szczery śmiech przy absurdalnych sytuacjach, po momenty filozoficznej zadumy. Bohaterowie są wyraziści – Orłowski to charyzmatyczny dowódca, Schmidzilla łączy brutalność z refleksją, a postaci drugoplanowe wprowadzają i dramat, i sarkazm.

Przybyłek wali prosto z mostu – ostro, bez cenzury, momentami wręcz prowokacyjnie, ale to właśnie w tym tkwi urok tej serii. To nie jest lektura dla delikatnych – raczej dla tych, którzy potrafią docenić absurd, czarny humor i błyskotliwą satyrę na rzeczywistość.

Dialogi to mistrzostwo – czasem miałam wrażenie, że czytam scenariusz do jakiegoś pokręconego filmu Tarantino połączonego z „Władcą Pierścieni” i „Czterema pancernymi”. Schmidzilla to w ogóle osobny rozdział – jego „TRAAAUT” zostaje w głowie na długo.

„Czy naprawdę zgodził się zabić Orłowskiego i potem, wraz z pozostałymi wtajemniczonymi, przebić się na północ, do ‘Twierdzy Nowego Ładu’? Dlaczego na to poszedł? Czy naprawdę wierzył, że robi to dla dobra Polaków? Dla lepszej przyszłości?”

Po obronie Osady Zet najemnicy Chobołda i członkowie Zielonej Przyszłości przechodzą radykalne przemiany – część staje się orkami, reszta wpada w ręce Podkarpackich Górali i zostaje poddana makabrycznym eksperymentom. Batalion Orła Białego musi zdecydować, czy ruszyć na ratunek, ryzykując wszystko. W międzyczasie Schmidzilla błąka się po Popradzie, filozofując z bogami, a zwiadowcy badają, co dzieje się w zmutowanym lesie Pandora. Polityczne napięcia rosną, a nad Twierdzą zbiera się cień wielkiej bitwy pięciu armii.

Podsumowując – to Przybyłek w najwyższej formie: brutalny, absurdalny, pełen energii i nieokiełznanej wyobraźni. Czy to najlepszy tom serii? Może nie, ale zdecydowanie najbardziej odważny i najbardziej odjechany.
Dla fanów Twierdzy – pozycja obowiązkowa.
Dla nowych – ostrzeżenie: to świat, w którym nawet orki mają kryzys egzystencjalny.