Polowanie na czarownice w Polsce w XVI-XVIII wieku

Jeśli są mroczne rozdziały w historii Rzeczypospolitej, to bez wątpienia ta książka dotyczy jednego z nich. Wijaczka wziął na warsztat temat równie trudny co ciekawy, a mianowicie polowanie na czarownice. Pierwsze, za co autorowi należy się olbrzymia pochwała to skrupulatność, pisarz rozbroił temat bardzo precyzyjnie, obala powielane mity i przekłamania, a także za sprawą archiwistycznego researchu podaje informacje dotychczas raczej pomijane.

Pomimo tego, że temat jest dość złożony autor bardzo łagodnie wprowadzał mnie w temat prowadząc krok po kroku przez procesy o praktykowanie czarów i zadając fundamentalne i niewygodne pytanie ,,dlaczego oskarżano głównie kobiety?" Ja bardzo doceniam ogólny aspekt społeczny zawarty w tej książce, bo jest wiele banalnych pytań, których się na ogół nie zadaje, a są one dość istotne w zrozumieniu całego zjawiska. Równie istotne w tym wszystkim jest tło takie jak epidemie, klęski głodu i autor wprost dowodzi, że nawet takie rzeczy miały wpływ na narastający lęk i wrogość.
Wielką zaletą jest rekonstrukcja działalności sądów, sposób na pozyskiwanie ,,dowodów" pod wpływem bodźców, żeby nie powiedzieć wprost, że tortur, aż po samosądy, które wiadomo jak wyglądają.

Dla mnie jako osoby lubiącej poznawać nieznane wątki historyczne jestem zafascynowana tą książką. Ona mnie uświadomiła i pozwoliła zrozumieć jak przesądy, lęk, inność mogą doprowadzić do tragedii, a co gorsza wystarczy kozioł ofiarny i sprawa zostaje uznana za rozwiązaną. Przykro refleksyjna jest świadomość, że ten mechanizm nawet w dzisiejszych czasach nie jest wcale taki obcy i odległy, czyli my jako społeczeństwo zdecydowanie nie odrobiliśmy zadania domowego.

Książka ważna, rzetelna, bogata i w moich oczach zdecydowanie potrzebna. Autor rzucił światło na polskie łowy na czarownice, uświadamiając jak wiele mitów było błędnie powielanych. Ja zdecydowanie polecam, bo społecznie znajomość takiej historii wydaje mi się konieczna.