Posłaniec strachu

„Posłaniec strachu” Michaela Granta to powieść fantasy, którą czytałam już dość dawno temu, ale mimo upływu czasu zapadła mi w pamięć – szczególnie przez motyw samego posłańca, który przywołał mi skojarzenia z „Nocnymi łowami” Alexandry Christo.

Choć szczegóły fabularne nieco mi się już zatarły, pamiętam, że książkę czytało mi się naprawdę dobrze. Styl Granta był lekki, a świat przedstawiony wciągający, z odrobiną mroku i tajemniczości, co bardzo lubię w tego typu literaturze.

To jedna z tych książek, które zostają gdzieś z tyłu głowy niekoniecznie przez konkretną scenę, ale przez atmosferę, jaką tworzą. Jeśli ktoś lubi historie z elementem fantastycznym i odrobiną grozy, a do tego ceni sobie lekkie pióro autora – warto dać jej szansę. Polecam! 😊

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Recenzja na: http://niezapomniany-czas-czyli-o-ksiazkach.blogspot.com/2017/01/posaniec-strachu.html Michael Grant jest amerykańskim autorem znanym między innymi z serii GONE. Ja nigdy nie miałam okazji przeczytać tej trylogii. Wynikało to z braku większego zainteresowania tą serią, jak i długą kolejką innych książek do przeczytania. Jednak moja przyjaciółka stwierdziła, że koniecznie muszę sięgnąć po tą pozycje, jednocześnie gwarantując, iż mi się podoba. W końcu za jej namową rozpoczęłam tą książkę, zastanawiając się czy spełni moje oczekiwania. Na samym początku mogę stwierdzić, że pisarz stworzył oryginalną historię, która wciąga czytelnika do swojego świata od pierwszego rozdziału. Mara budzi się w bliżej nieokreślonym miejscu. Jedyną rzeczą jaką pamięta to swoje imię. Błądząc w tajemniczym miejscu, gdzie nie ma nic oprócz mgły napotyka wzbudzającego w niej niepokój mężczyznę. Okazuje się być on Posłańcem Strachu. Jego zadaniem jest sądzenie ludzi, których nie dosięgnęła sprawiedliwość. Dziewczyna zostaje zmuszona by być jego uczennicą i towarzyszyć mu w sytuacjach, które ukazują najgorsze oblicza ludzi. Jednak w jaki sposób Mara się w to wszystko wplątała? „ Ludzie naprawdę są geniuszami w usprawiedliwianiu własnego zachowania i jednoczesnym ocenianiu innych. Zwłaszcza tych, których zbyt dobrze nie znają. ” Fragment na okładce książki nie mówi praktycznie nic. Tak samo jest z początkowymi rozdziałami, które pozostawiają więcej pytań, niż odpowiedzi. Czytelnik tak naprawdę nie może poznać o czym jest książka bez poznania spojlerów. Jedynym sposobem by odkryć fabułę książki to przeczytanie jej. Było to bardzo ciekawe, gdyż sama nie sięgam po powieści, do których nie jestem przekonana. W przypadku "Posłańca strachu" niemożliwe jest upewnienie się, czy historia w nim zawarta przypadnie do gustu. Jednakże autor stworzył idealną powieść z mrocznym klimatem oraz domieszką tajemnic. Tym samym nawet wymagający czytelnicy, będą chcieli przekonać się na własnej skórze, czy pisarz jest w stanie spełnić ich oczekiwania. Michael Grant stworzył niebanalny świat, w którym nic nie ustalonych schematów. Rzeczywistość przedstawiona w "Posłańcu strachu" jednocześnie przeraża, jak i intryguje. Posłańcy strachu, wymierzanie sprawiedliwości w różne sposoby, tajemnicze postacie to tylko początek powieści, która wciąga czytelnika w swój świat i gwarantuje niezapomniane przeżycia. Oprócz nietuzinkowej rzeczywistości, autor poruszył w swojej książce naturę ludzką, jak i charakter ludzi w zależności od środowiska, w którym żyją. Ukazał w perfekcyjny sposób różnorodność ludzi, ich osobowości oraz zachowania w zależności od sytuacji. Był to ciekawy wątek, który przewijał się przez całą książkę. Trudno jednak napisać cokolwiek o bohaterach, jednocześnie nie zdradzać za dużo fabuły. Mara jest silna bohaterką, która pomimo wszelkich swoich decyzji zyskuje uznanie u czytelnika, szczególnie po poznaniu jej historii, Jednakże warto wspomnieć tutaj o postaciach, pojawiających się zaledwie tylko raz na przestrzeni całej książki. Pomimo tego, że była to pokaźna liczba bohaterów, autor zadbał by każdy z nich miał swoją uniwersalną historię, jak i charakter. Dzięki temu czytelnik angażuje się, w każdą z osobna, nie mając poczucia, iż o takiej już słyszał. „ Myślę, że sny zapewniają równowagę. Kiedy wszystko jest w porządku, sny przypominają, że strach istnieje. Kiedy z kolei coś się wali, w snach pojawia się nadzieja.” "Posłaniec strachu" w polskim wydaniu zawiera od razu tom drugi pt.: "Tattooed Heart". Pomimo tego cała historia bardzo szybko się kończy. Jest to spowodowane szybkością akcji jaką autor narzucił. Pisarz skupia się przede wszystkim na zleceniach, które dostaje Posłaniec strachu. Mimo ciekawej koncepcji rzeczywistości, która stworzył pan Grant, nie wykorzystuje on swojego pomysłu. Bardzo tego żałuję, gdyż z wielką chęcią poznałabym więcej szczegółów z tego oryginalnego świata. "Posłaniec strachu" okazał się ciekawą książką, którą trudno porzucić chociaż na chwile. Autor bez problemu stworzył fascynującą historię, którą można wspominać długo. Ja sama chciałabym poznać dalsze losy bohaterów. Niestety chyba będę musiała zrezygnować z tego marzenia, gdyż nie zanosi się na kolejną część.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Pokładałam wielkie nadzieje w tej książce. Okazała się fatalna. Fabuła niesamowicie nudna i powtarzalna. Nie było tu jakiś zaskakujących zwrotów akcji, więc jak na dosyć długą książkę było to strasznie męczące. Postacie nudne, bez wyrazu, nie było tu nikogo, kogo bym polubiła. Autor lubuje się chyba w drastycznych scenach, ale w moim przypadku, w ogóle nie zrobiły na mnie żadnego wrażenia - poza ogólną irytacją na niepotrzebne rozbudowywanie objętości książki. Żałuję tylko, że straciłam czas, który mogłam przeznaczyć na czytanie czegoś innego.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Nie miałam tej książki w planach, nawet o niej nie słyszałam. Byłam w księgarni z zamiarem kupienia innej książki, ale wyszłam z tą. Jak to się stało? Sama nie wiem. Glowna bohaterka Mara budzi się otoczona żółtą mgłą. Nie pamięta niczego, oprócz swojego imienia. Zabrano jej wspomnienia. Na jej drodze staje Posłaniec Strachu, od tej pory ma ona być jego uczennicą. Czego będzie ją uczył ?Dlaczego? Co zrobiła, że zasłużyła na tą karę? Kim on jest i jaka jest jego historia? Czy da się pokonać zło i nienawiść znajdujące się w ludzkich sercach? Wszystkich bohaterów książki bardzo pokochałam. W szczególności Mare. Jeśli ktoś umie czytać między wierszami to znajdzie w niej przesłanie.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Jak na Michaela Granta to bardzo słaba książka. Wiele wątków potraktowanych po macoszemu, niedopracowanych, przez co fabuła, mimo że ma potencjał, wychodzi na pisaną na kolanie i naiwną. 

(Kliknij aby rozwinąć opinię)