Sierpień

Od jakiegoś czasu "prześladuje" mnie w książkach Warszawa i o dziwo, zupełnie mi to nie przeszkadza, a nawet nabieram sympatii i ciekawości względem stolicy. W "Sierpniu" również mamy Warszawę, Warszawę różnych ludzi, różnych czasów, Warszawę, która karmi, a zarazem jest tłem dla człowieczeństwa. Ta proza jest bardzo poetycka, świetnie się ją czyta i to jest jej ogromna zaleta. I niby wszystko pięknie, ale jednak czegoś brak, coś zgrzyta. Nie potrafię powiedzieć co, ale czuję, że ten brak daje mi wrażenie, że książka jest niepełna, chociaż jest impresją. Niemniej, warto z nią przysiąść przy kawie czy herbacie i oddać się doświadczaniu tej narracji.

To nie jest ten typ literatury, który trafia do mnie emocjonalnie. Pozostawia dystans, przechodzi obok.  Brakuje w niej jakiegoś prostszego, bardziej czułego tonu, który by poruszył coś głęboko w środku. Opowieść o człowieku, który próbuje odnaleźć sens w tym, co mu się w życiu nie udało. Bohater błąka się po mieście, czyta, pisze, wspomina - nie widać w tym większego planu, bardziej desperackie próby ogarnięcia rzeczywistości. Wszystko to jest trochę zawikłane: czasy się mieszają, wątki się przeplatają, a bohater wydaje się bardziej papierowy niż prawdziwy. Ale jedno trzeba przyznać - to naprawdę gęste pisanie! I jest zdanie, które zapamiętam: ,,Następnego dnia, chyba we wtorek, zwyczajem wszystkim zrozpaczonych - czytałem" (s. 11).