Świąteczna mordercza gra
Alexandra Benedict

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Rodzina to ludzie, których łączą więzy krwi, a ich wzajemne uczucia do siebie są pełne wyrozumienia i ciepła. Niestety, tak dzieje się tylko w powieściach. W życiu pojawia się znacznie rzadziej. W powieściach także zdarzają się wyjątki potwierdzające regułę. Choćby powieść Alexandry Benedict „Świąteczna, mordercza gra”. Z ręką na sercu można przyznać, że autorka doskonale wybrała temat, na który chciała pisać. Bardzo nośny, niosący ze sobą bliskość i ciepło, jakich doświadczamy podczas tych wyjątkowych świąt. W jej powieści sytuacja jest nieco inna. W opisywanej przez nią historii rodzina Armitage ma coroczną, bardzo dziwną świąteczną tradycję. Zbierają się w posiadłości ciotki Liliany, w której większość z nich się wychowała i rozpoczynają wspólną grę. Jej celem jest rozszyfrowanie wskazówek i dotarcie do miejsca, gdzie ukryto wszystkie prezenty. Zwycięzca dostaje coś ekstra. Dodatkowy prezent.

W tym roku cioci nie udaje się osobiście ogłosić rozpoczęcia gry, gdyż umiera. Ciotka była na tyle świadoma sytuacji panującej we własnej rodzinie, że nim dochodzi do najgorszego, udaje jej się wyłonić własnego przedstawiciela, który za nią ogłosi rozpoczęcie gry i będzie pilnie obserwować, czy jej uczestnicy nie posuwają się czasem do oszustw.

Tym razem stawka jest o wiele wyższa. Ekstra prezentem – w zasadzie jedynym w tym roku – jest akt własności posiadłości ciotki. A ponieważ od wczesnych lat swej młodości, ciotka miała zamiłowanie do anagramów, rebusów i innych gier logicznych, którymi często zamęczała własną rodzinę, jej członkowie mieli to już w pewien sposób przećwiczone.

Pani Castle – przedstawicielka ciotki – oraz Izabelle – prawniczka ogłaszają początek gry. Zaczyna się całkiem nieźle, lecz kończy fatalnie. Pierwszym trupem. Niedługo potem padają następne. Nikt nie ma pojęcia, kogo kolejno dosięgnie morderczy cios.  Zawiązują się pierwsze spiski i knowania za plecami, jest otwarta wrogość wobec niektórych osób – także pochodzenia homoseksualnego – a nawet pierwsze zarzuty.

Główna bohaterka tej historii, Lily Armitage, wydaje się być bardzo jednowymiarową postacią, która kompletnie nie zna się na ludziach, nie rozumie zagadki, w którą ją wplątano i nie chce spadku, który może zdobyć, jeśli uda się jej ukończyć grę jako pierwszej.

Autorka zaludniła strony powieści wieloma postaciami. Jest tam i bardzo ambitna Sara, która posługuje się ironią z godnością samego mistrza. Jest Tom, który nawiązał już w czasie dzieciństwa bardzo bliskie relacje z Lily i teraz, ku radości kobiety, udaje im się odtworzyć. Jest Rachel i Holly, które tworzą parę, choć o żadnej z nich nie wiadomo niczego konkretnego, poza tym, że bardzo mocno się kochają i są gotowe zrobić dla siebie wszystko. Jest też Gray, brat Sary, bezwzględnie jej Posłuszy i tchórzliwy, nie mający w zasadzie własnego zdania. Trzyma z nią głównie dlatego, że boi się jej sprzeciwić.  Jest Ronnie, mąż Sary, który wypada tak blado i jest taki nijaki, że w zasadzie żaden z czytelników chyba nie potrafiłby się do niego przywiązać. Jest w końcu Izabella – prawniczka i przyjaciółka Lily z dzieciństwa.

Wszystkie te osoby łącza nie tylko więzy krwi, ale również to, że wychowywały się w jednym domu, posiadłości ciotki Liliany. W trakcie tych lat z pewnością zdążyli się – może nie zżyć, bo to za duże słowo – ale z pewnością dobrze się poznać i przyzwyczaić się do swojej obecności. W pewnym stopniu.

Ze strony na stronę poznajemy coraz więcej sekretów – już sam przyjazd Lily do posiadłości był owiany tajemnicą, bo list, który przysłała jej ciotka przed śmiercią, wyraźnie sugerował, że jej matce ktoś „pomógł” w samobójstwie, a ona w tym roku może odkryć, kto był mordercą. Z biegiem czasu pojawia się coraz więcej tajemnic. Okazuje się, że prawie każdy w tej rodzinie ma jakiś sekret. Nie wyłączając z tego Lily.

Kiedy w końcu opadną wszystkie zasłony i dowiemy się, że nie skończyło się na jednym mordercy. A było ich kilku, zaczniemy się na poważnie zastanawiać, czy cała ta intryga miała w zasadzie sens. Bo mordowanie się wzajemnie, by zdobyć akt własności posiadłości, nie jest dla mnie za solidnym wytłumaczeniem. Przeciwnie; brzmi bardzo kuriozalnie.

A sama opowieść traci bardzo dużo na swej pierwotnej wartości.  Czerpiemy znacznie więcej przyjemności rozpoczynając tę powieść, niż ją kończąc. A poniekąd powinno być odwrotnie.

Fani Agathy Christie, do których się zaliczam, nie mają tu czego szukać.

Choć trzeba przyznać, że autorka ma lekkie pióro, a sam tekst czyta się całkiem przyjemnie.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

„Świąteczna mordercza gra” to powieść świąteczna inna niż wszystkie. Nie niesie nadziei, nie podnosi na duchu, nie opowiada o świątecznych cudach i miłości unoszącej się wokół. Święta to cudowny czas, jednak nie wszędzie i nie dla każdego. Szczególnie Święta, kiedy zmuszeni jesteśmy spotkać się z nielubianymi członkami rodziny i zagrać z nimi w śmiertelnie niebezpieczną grę, w której stawką jest dom i życie. Taka sytuacja spotyka Lily, główną bohaterkę powieści, która zmuszona jest pojechać na dwanaście dni Świąt do posiadłości Endgame, w której się wychowywała, a której od lat z powodzeniem udawało jej się unikać. Tym razem jednak sytuacja jest inna. Ciotka, która ją wychowywała nie żyje, a w liście do Lily napisała, że oprócz wskazówek pomagających odnaleźć klucze, które są potrzebne, aby wygrać grę, Lily będzie mogła odkryć prawdę o śmierci mamy. W tej sytuacji Lily z ciężkim sercem decyduje się jechać. Nie spodziewa się, co czeka ją na miejscu.

Mówi się, że z rodziną wychodzi się dobrze tylko na zdjęciach. Powieść Benedict zdaje się to powiedzenie potwierdzać. W Endgame na Święta zbiera się najmłodsze pokolenie rodziny, kuzyni i kuzynki Lily. Niby wszyscy są dla siebie mili, uprzejmi, no może oprócz Sary, która nie przepada za nikim i jawnie to okazuje. Kiedy gra zaczyna się naprawdę, zaczynają z tych ludzi wychodzić potwory, chociaż nadal przy innych próbują ukrywać swoją prawdziwą twarz. Tak naprawdę nie wiadomo, komu można ufać, a komu nie. Lily zawsze była dobra w rozwiązywaniu zagadek, czego starała się nie pokazywać innym. Na nic się to jednak zdało, bo kiedy kobieta rozwiązuje pierwszą zagadkę, reszta zaczyna dosłownie deptać jej po piętach. Mimo ostrzeżeń ciotki, aby nie ufała nikomu, Lily zaczyna współpracować z kilkoma osobami, a potem z jedną, jej zdaniem jej najbliższą, co do której ma pewność, że nie mogłaby jej skrzywdzić i której uważa, że może ufać.

Nie zaskoczyła mnie ta książka pomysłem na fabułę, bo fabuły oparte na rozwiązywaniu zagadek znam całkiem dobrze i nawet nie z książek Agathy Christie, do których „Świąteczna mordercza gra” jest porównywana i w której nie brakuje analogii do klasycznej powieści. Mimo to rozgrywka, w której zdecydowali się wziąć udział bohaterowie zaintrygowała mnie i dałam się w nią wciągnąć. Od tego czasu pochłaniałam stronę za stroną z wypiekami na twarzy i w błyskawicznym tempie. Od kiedy pojawił się pierwszy trup, chciałam wiedzieć, kto za tym stoi. Bo nie było opcji, aby był to ktoś inny niż któryś z domowników. Autorka serwuje czytelnikowi dużo więcej trupów, których ilość zaskakuje, a lekkość, z jaką reszta podchodzi do kolejnych śmierci w tym domu, wprowadza w konsternację. I chociaż trup ściele się w powieści gęsto, autorka oszczędza nam brutalnych opisów dokonanych zbrodni. Skąpi również wskazówek odnośnie tego, kto owe zbrodnie mógł popełnić. A podejrzanych jest sporo. Chociaż tak naprawdę ich liczba maleje wraz z kolejnym pojawiającym się w rezydencji trupem i tak naprawdę rozwiązujemy tę zagadkę grubo przed czasem. To jednak nie jest jedyna zagadka, jaką mamy do rozwiązania. Bohaterowie każdego dnia muszą rozwikłać jedną zagadkę, wskazówkę, dzięki której znajdą ukryty klucz. Za każdym razem jest to sonet, ułożony przez Liliannę, ciotkę Lily i organizatorkę gry. Dzięki Lily, która bardzo dobrze odczytuje ukryte w sonetach anagramy, gra idzie sprawnie. W tym miejscu mam jedno zastrzeżenie, a chodzi o to, że zagadki są niezbyt zróżnicowane. Każda z nich, oprócz ostatniej, opiera się na anagramach, co po pewnym czasie zaczyna nudzić. Na szczęście to nadal nie jest wszystko, co ta powieść ma do zaoferowania. Uwaga czytelnika skupia się bowiem nie tylko na zagadkach mających doprowadzić bohaterów do wygrania posiadłości, ale przede wszystkim na wskazówkach przybliżających Lily do okrycia prawdy o jej matce. Przy okazji odkryte zostają również inne tajemnice rodziny, co jest nawet ciekawsze niż sama gra. A, że karty odkrywane są stopniowo, książka trzyma w napięciu, które rośnie ze strony na stronę coraz bardziej, aż do finału, dość szokującego, trzeba przyznać, w którym wszystko się wyjaśnia.

„Świąteczna mordercza gra” to klasyczny kryminał w wersji świątecznej, który dobrze się czyta, który wciąga i nie pozwala się oderwać. Kryminał z mnóstwem tajemnic i sekretów, ciekawy, zaskakujący i trzymający w napięciu. Polecam, nie tylko jako przerywnik od innych świątecznych powieści, chociaż jako urozmaicenie sprawdza się doskonale.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Lily Armitage nie odwiedzała rodzinnej posiadłości zwanej Endgame od wielu lat; w murach tego budynku zamknięte są bowiem tragiczne wspomnienia o śmierci jej matki. I w te święta także nie miała w planach odwiedzin, a jednak informacja o śmierci ciotki sprawiła, iż musiała zdobyć się na ten krok. Nie była to kwestia uczestnictwa w pogrzebie (o tym Lily dowiedziała się o wiele za późno), lecz po raz ostatni wzięcia udziału w tradycyjnej dla tej rodziny grze w poszukiwanie skarbów. Stawką jest Endgame House.

I choć Lily wcale nie jest zainteresowana gmaszyskiem, to musi wziąć udział w grze. W liście, który otrzymała po śmierci ciotki, zmarła informuje, że wskazówki w tegorocznej grze będą zawierały też informacje o śmierci jej matki...

Czy to jednak nie było samobójstwo, jak powiedzieli jej lata temu? Jeżeli nie, to kto zamordował jej matkę... ?

Święta coraz bliżej; nic więc dziwnego, że na rynku literackim stopniowo pojawia się coraz więcej lektur z nimi w tle. Tym razem jednak nie dostajemy opowieści o świątecznych cudach, lecz krwawą rozgrywkę między członkami rodziny. I można rzec, że ów thriller jest dowodem na sławne porzekadło- z rodziną najlepiej wychodzi się na zdjęciach.

Zajęta swoim życiem Lily nie myśli o Endgame House ani o rodzinie, a przynajmniej na tyle, na ile to możliwe. Choć kocha ciotkę z całego serca (w końcu przez te wszystkie lata zastępowała jej matkę), to z roku na rok odrzuca jej zaproszenia na spędzenie rodzinnych świąt w posiadłości. Fakt faktem, przebieg owych dni w budynku przebiega nieco inaczej niż w innych rodzinach- członkowie familii na kilka dni stają się poszukiwaczami skarbów. Teraz pozostało najmłodsze pokolenie, kuzynostwo, które praktycznie -poza Endgame House- się nie widuje. Tegoroczne święta są jednak inne- ciotka nie żyje, a pozostali członkowie mają grać o dom. Rozgrywka jest tak zażarta, że niesie za sobą śmierć...

Prawie świąteczna propozycja od pani Benedict jest całkiem ciekawym urozmaiceniem pośród lektur nastawionych na niesienie pociechy pod sztandarem miłości- słowem, wszelkich powieści obyczajowych, gdzie święta to cudowny czas i zawsze dzieje się wówczas coś dobrego. Tutaj mamy zupełnie inną sytuację, bowiem dla tej rodziny świąteczny czas niesie tylko śmierć, a zarazem (dla Lily) rozwiązanie tajemnicy sprzed lat. Przyznam, że czytało się bardzo dobrze, choć dosyć łatwo obstawić winowajców.

Powiem tylko tyle- to naprawdę pokręcona rodzinka. Wcale nie dziwię się głównej bohaterce, że postanowiła się od nich odciąć. Chociaż to nie do końca tak, że miała ze wszystkimi jakieś problemy- z niektórymi łączą ją bardzo dobre wspomnienia. To śmierć matki, tajemnica zamknięta w ścianach rodzinnej posiadłości sprawia, że nie patrzy już na bliskich tak, jak kiedyś, mimo że wówczas jej kuzynostwo było jeszcze bardzo młode (tak jak i ona). Faktem jest jednak, że owa familia naznaczona jest przez śmierć- jej matka ponoć popełniła samobójstwo, zaś wujostwo zginęło w dziwnym wypadku samochodowym. Żadnej z tych spraw jednak nie zgłębiano, przyjmując ustalenia policji. Dopiero śmierć ciotki przynosi wskazówki do prawdziwych wydarzeń sprzed dwudziestu jeden lat. I ta historia tylko sprawia, że wciąż zadziwia mnie fakt, jak dużo są w stanie zrobić ludzie dla pieniędzy. Skazić swoje sumienie, odebrać kogoś bliskim... niebywałe.

Zapraszam Was do gry. Stawką jest... życie. A może raczej okazała posiadłość? Sami zadecydujcie, czy jesteście w stanie ponieść konsekwencje tej rozgrywki. Macie na to kilka dni; podążajcie za wskazówkami i nie ufajcie nikomu.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Pomysł kojarzy mi się z kryminałami A.Christe. Zamknięta posiadłość, zagadka i morderstwo. Początek bardzo mi się podobał, jednak im dalej tym bardziej mnie nudziła.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

"Świąteczna morderczą grę" nie porównywałabym z książkami Agathy Christie ,bo daleko jej do kunsztu mojej ulubionej autorki.Nie powiem,książka nie jest zła bo i byłam ciekawa jak się zakończy ale niedociągnięcia i niektóre sytuacje,które łatwo było odgadnąć sprawiły,że czytałam bez większego entuzjazmu.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Rodzinne tradycje często przechodzą z pokolenia na pokolenie, przenoszą się wraz z nami, do naszych domów.  Rodzina Armitage też ma taką tradycję, jest do świąteczna gra. Szóstka uczestników zostaje zamknięta w starym domu, mają 12 dni na znalezienie 12 kluczy, osoba która wygra dostaję w nagrodę dom, a dokładnie wielką posiadłość. Zasady gry są proste i jasne, uczestnicy zostają odcięci od świata, są im zabrane telefony, mogą polegać tylko na sobie i swojej inteligencji. Wszystko przebiega dobrze, do czasu gdy zostaje znaleziony pierwszy trup. Kto morduje i komu tak bardzo zależy na wygranej?

 

Próbowałam się wgryźć w tę książkę ale jakoś nie było nam po drodze. Dobrze opowiedziana historia, z potencjałem, jednak zabrakło mi napięcia. Hermetyczne środowisko, jest trup, reszta bawi się dalej, nawet się nie zastanawiając, że mogą mieć obok siebie mordercę, zero paniki i dalsze szukanie kluczy, jakby spadek był najważniejszy. Żeby nie było, nie tylko krytyka z mojej strony się pojawia. Zapałam niezwykłą sympatią do Lilli i wiedziałam, że ona ma w tej grze inny cel niż dom. Kryminał w stylu Agaty Christie i może tu tkwi mój problem,  nie czytałam kryminałów tej autorki, może dlatego było mi z tą powieścią tak nie po drodze. 

 

Książka zbiera mnóstwo dobrych opinii, więc niech nie zniechęca Was moja recenzja. Dla mnie to nie to, muszę sięgnąć po inną książkę w świątecznym klimacie.

(Kliknij aby rozwinąć opinię) Dobry świąteczny thriller, który przyprawi was o dreszcze. Weźmiecie udział w świątecznej grze. Wygrywa tylko jedna osoba. Resztę niestety spotka... Co ich spotka, dowiecie się podczas czytania. To wami wstrząśnie. A do wygrania jest Akt własności posiadłości. Zainteresowani grą. Dodam tylko, że ta gra jest bardzo mroczna i ocieka krwią. Przetrwają tylko najsprytniejsi. W książce "Świąteczna mordercza gra" znalazłam mnóstwo niewyjaśnionych zgonów. Jak do nich doszło? W grze bierze udział kilku bohaterów. Nie każdy z nich będzie nią zainteresowany. Czy będzie mógł dobrowolnie opuścić grę? Lily musiała powrócić do Enggame, ponieważ zmarła jej ukochana ciocia. Wzięła udział w corocznym poszukiwaniu skarbów. 12 wskazówek, 12 ukrytych kluczy i ta niezwykle kusząca wygrana. Co zrobilibyście, żeby wygrać grę? W czasie tej zabawy Lily otrzyma wskazówki, które zaprowadzą ją do prawdziwego mordercy jej mamy. Do morderstwa doszło 21 lat temu. Nie ma wyjścia, musi stanąć do gry i poznać prawdę. Każdy z uczestników coś ukrywa. Kto wygra Akt własności posiadłości? Kto zabił mamę naszej bohaterki? Czy dziewczyna dozna szoku, poznając całkowitą prawdę? Po odpowiedzi na te i wiele innych pytań odsyłam was do książki Alexandry Benedict "Świąteczna mordercza gra". Idealna świąteczna książka dla wszystkich miłośników thrillerów i wszystkich osób lubiących rozwiązywać zagadki. Dlaczego warto ją przeczytać: - świąteczny klimat - ciekawa fabuła - znakomita historia - tajemnicza mordercza gra - zwłoki - 12 wskazówek - morderca - zwycięzca - zaskakujące zakończenie Nie mogłam oderwać się od czytania. "Świąteczna mordercza gra" pochłonęła mnie w całości. Lubię tego typu książki. Czy święta zawsze muszą być cukierkowe? Przekonajcie się sami. Polecam - mommy_and_books.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Yorkshire. Mroczna XVII-wieczna rezydencja Endgame House. Od Wigilii do 5 stycznia sześcioro kuzynów z partnerami ma rozegrać ostatnią świąteczną grę. Jest też mały pasażer na gapę i gospodyni pani Castle. Prawniczka Isabella przedstawia reguły gry i opuszcza rezydencję.   

Im święta dłużej trwają, tym stają się coraz bardziej mordercze. Atmosfera bożonarodzeniowa ulatuje niczym dym z komina, za to tworzy się nowy klimat. Morderczy, krwawy. Za oknem śnieżyca, brak telefonów komórkowych, zerwane linie telefoniczne oraz inne przeszkody powodujące odcięcie od świata zewnętrznego. Endgame House staje się domem zbrodni, z którego nie da się uciec. Można zanucić znaną kolędę w nowej wersji: ,,Wśród nocnej ciszy krzyk się rozchodzi...". Uczestnicy są zdani sami na siebie, choć nie wszyscy grają uczciwie. Wśród nich jest morderca, który eliminuje kolejnych pretendentów do wygrania Endgame House. Notabene, nazwa domu jest wymowna.

To gra nie tylko o spadek, o wielką posiadłość rodzinną. To gra o życie. Gra o przetrwanie. Gra z przeszłością. Gra o prawdę. Lily chce wiedzieć, co się naprawdę wydarzyło w święta wiele lat temu. Gra to niezwykła, wymagająca logicznego myślenia, uważności i wrażliwości językowej. Każda zagadka to sonet naszpikowany dziwnymi informacjami, aluzjami, anagramami. Czytelnik podejmuje grę razem z uczestnikami, lecz niewielkie ma szanse na ich rozwiązanie. Tylko dwoje uczestników jest w stanie je rozwikłać...

Domyślałam się, kto wygra, lecz autorka uraczyła mnie wieloma zwrotami akcji i zaskoczyła kilkoma rozwiązaniami. Z każdym dniem gry buduje napięcie, eskaluje grozę, eliminuje uczestników i mnoży niebezpieczeństwa. Stopniowo odkrywa sekrety rodzinne, wyjawia tajemnice, wraca do przeszłości, ukazuje relacje między kuzynostwem. Duch świąt Bożego Narodzenia rywalizuje z seryjnym mordercą. W zamkniętej przestrzeni grupa ludzi gra o nagrodę, a wśród uczestników jest morderca. Wszyscy są zdani sami na siebie. To klasyczny motyw znany z powieści A. Christie.

"Świąteczna mordercza gra" to krwawy kryminał z Bożym Narodzeniem w tle i prawdziwą zimą za oknem. Skomplikowane relacje rodzinne, trupy wychodzące z szafy, sekrety rodzinne i morderstwa zapewniają nietuzinkową rozgrywkę na świąteczny czas. Autorka przygotowała też grę świąteczną dla czytelnika.