Ten drugi
Książę Harry

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Książka, na którą mocno czekałam i która ani trochę mnie nie zawiodła! Mimo tego, że ma prawie 500 stron, to czyta się ją błyskawicznie. Biografia, która jest jak powieść akcji. Ja nie mogłam się od niej oderwać. Genialna narracja, która momentalnie wciąga nas w życie Harrego.

Całość podzielona jest na 3 rozdziały. Pierwszy rozdział skupia się na dzieciństwie i młodości Harrego, To tutaj też zobaczymy, jak przeżył stratę matki i jak duży wpływ na jego dalsze życie miały nieprzepracowane traumy z dzieciństwa. Drugi rozdział to okres jego stawania się niezależnym i dorosłym. Nie wiedziałam, że tak zasłużył się dla wojska i, że był na tylu misjach. Widzimy też jego szaleństwa, o których mogliśmy czytać w prasie i pierwsze miłości. Ostatni rozdział to oczywiście jego życie z Megan. Życie, o którym marzył i którego tak bardzo pragnął.

Tak wiem, że na książkę wylała się fala hejtu i negatywnych komentarzy. Dla mnie jest to naprawdę ciekawa i interesująca biografia. Po tych negatywnych komentarza, które wcześniej czytałam, spodziewałam się, że Harry będzie tutaj tylko wszystkich krytykował, wylewał swoje żale i mówił, jak bardzo jest nieszczęśliwy i zły - tu tego nie ma! Oczywiście pojawia się tu krytyka, ale wszystko jest wyważone i co dla mnie jest ważne, to jest tutaj również bardzo, bardzo dużo pozytywnych słów na temat swojego brata i całej rodziny królewskiej. Bardzo pozytywnie mówi to Królowej i o tym, że z Williamem mieli naprawdę bardzo dobrą i braterską relację. Wiem też, jak dużo osób negatywnie odebrało tłumaczenie tytułu książki - naprawdę ktoś NIE sięgnie po lekturę, bo tytuł jest nie tak przetłumaczony? Dziwne...

Ja polecam i pochłonęłam ją błyskawicznie! Warto wyrobić sobie swoje własne zdanie. :)

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Co myślicie o brytyjskich royalsach?😉 Czytacie biografie? Obserwujecie najważniejsze wydarzenia? A może w ogóle Was to nie interesuje? 😊
Niezależnie od tego, na pewno słyszeliście o najnowszej wydanej książce na ich temat, a konkretnie o autobiografii Księcia Harry'ego.
"Ten drugi" to pozycja absolutnie wyjątkowa, chyba nie powstała wcześniej żadna mogąca się z nią równać pod wieloma względami.
Macie w planach? 😊

"Przynależność do rodziny królewskiej, jak się okazało, nie była aż tak odległa od bycia na scenie. Rola to rola, niezależnie od kontekstu."

Całość podzielona jest na trzy części opisujące trzy ery w życiu Harry'ego. Nazwałabym je erą matki i wszystkiego, co wydarzyło się w okolicach jej odejścia, erą wojska i erą Meghan. Jak można się domyślić, ten ostatni etap okazał się najciekawszy, najbardziej emocjonalny i chyba najsmutniejszy. 😔
To właśnie czułam przez większość książki- ogromny smutek, który wylewał się z każdej strony, z niemal każdego zdania i z każdej przeniesionej na papier myśli.
Książę powraca tu wspomnieniami do wielu chwil ze swojego życia, zarówno tych ważnych, jak i mniej. Być może gdzieś już zauważyliście "kontrowersyjne" fragmenty, które malują pewien obraz autora i bohatera zarazem. Owszem, znalazło się tu kilka może niezbyt potrzebnych opisów, może dość mocno prywatnych i podkoloryzowanych, jednak mają one swoją rolę w całości. Pokazują wszystkie uczucia Harry'ego, jego charakter, jego problemy i wątpliwości.

"Środek Afganistanu, środek zimy, wojna, a ja rozmawiam z człowiekiem znajdującym się piętnaście tysięcy stop nad moją głową- jak nienormalne musi być twoje życie, jeśli to jest pierwsze miejsce, w którym czujesz się zwyczajnie?"

Taka analiza przeszłości ma do siebie to, że po czasie zauważamy rzeczy, których nie widzieliśmy wcześniej. Tak było i tutaj, a powrót do dzieciństwa i późniejszych lat, pozwolił nam zobaczyć skalę głównego problemu, z jakim mierzy się Książę, czyli prasy.
Wiedziałam, że życie na świeczniku musi być ciężkie, ale nie zdawałam sobie sprawy z tego, że aż tak dotknęło to Harry'ego i jego rodzinę. W tej materii całkowicie wierzę w jego słowa i podziwiam, że tak długo to znosił.

"Dlaczego pragnęli sławy?" Tego akurat nie byłem w stanie sobie wyjaśnić. Sądzili, że sława daje wolność? Wolne żarty. Może czasami, ale sława królewska to życie w luksusowej niewoli."

Po tytule spodziewałam się, że znajdziemy tu sporo "brudów" na temat relacji Następcy i Zastępcy. O dziwo, wcale tak nie było. Nie odczułam tu też żadnej zazdrości w stosunku do przyszłego króla, wręcz odwrotnie. Co prawda obraz Williama, jaki wyłania się z tej książki, jest nieco dziwny, wręcz zabawny, być może nawet przesadzony, ale ostatecznie ich stosunki są i były po prostu smutne.
Tak jak zresztą niemal wszystkie inne. 😔

"Zawsze istniało jakieś "ale", kiedy mówił o prasie, bo nienawidził jej nienawiści, za to uwielbiał jej uwielbienie."

Uważam tę książkę za bardzo ważną. Powtórzę- nie ma drugiej takiej i wątpię, aby prędko powstała. Czy jest subiektywna? Oczywiście. Stronnicza? Pewnie. Szczera? Myślę, że tak.
Wiele osób zarzuca Harry'emu i Meghan trzymanie się nadal rodziny królewskiej, mimo że przecież sami się z niej wypisali. Sama tak wcześniej myślałam, ale teraz uważam, że zasługują na głos. Zasługują na to, aby przedstawić swoją wersję zdarzeń i zostać wysłuchanymi bezpośrednio, a nie poprzez przekręcone przez prasę słowa, zmyślone historie i przechwycone listy.

Jak wspomniałam, nie wszystko będzie tu ciekawe, kontrowersyjne czy chwytliwe. Największą część stanowią uczucia Harry'ego i rozliczanie się z przeszłością. Mi się to jednak podobało. Fakty przecież znamy, ale właśnie tylko z prasy, telewizji czy internetu. Czas, aby posłuchać kogoś z centrum tego, co się działo.
Będzie tu dużo odniesień do Księżnej Diany, co świadczy o tym, jak bardzo jej odejście zabolało jej syna. Fragmenty dotyczące jej śmierci i tego co przeżywał ten młody wtedy chłopak, co musiał robić, czego nie mógł i jak musiał sobie z tym poradzić, były chyba najsmutniejsze.

Co do ostatniej części, tej po poznaniu Meghan Markle, była ona bardzo słodko-gorzka. Sami musicie ją przeczytać, a gwarantuję, że dzieje się tam wiele. 😊

"Przez trzydzieści dwa lata oglądałem przeżywające się jak na taśmociągu twarze kolejnych ludzi, a jedynie garstka z nich zainteresowała mnie na tyle, żebym spojrzał na nie po raz drugi. Ta kobieta zaś sprawiła, że taśmociąg się zaciął. Roztrzaskała go na kawałki.
Nigdy dotąd nie widziałem kogoś tak pięknego."

Na koniec dodam tylko, że mam nadzieję, że znajdą swoje miejsce w świecie i spokój. Wam z całego serca tę książkę polecam, jeśli choć trochę interesujecie się brytyjską rodziną królewską i chcecie poznać te nieco mniej znane aspekty życia pośród nich.

"Wszystko, czego mnie nauczono, wszystko, w co nauczyłem się wierzyć w kwestii mojej rodziny, monarchii, jej sprawiedliwości i tego, że ma ona raczej jednoczyć, a nie dzielić, było właśnie podkopywane, poddawane w wątpliwość. To wszystko było fałszem? Czymś wyłącznie na pokaz? Bo przecież jeśli nie potrafiliśmy bronić się nawzajem, wspierać najnowszego członka rodziny, do tego pierwszego więcej niż jednej rasy, to kim w rzeczywistości byliśmy? Prawdziwie konstytucyjną monarchią? Prawdziwą rodziną?
Czy "stawanie we wzajemnej obronie" nie jest podstawową zasadą w każdej rodzinie?"

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Nigdy może jakoś intensywnie i szczegółowo nie interesowałam się życiem rodziny królewskiej, ale od czasu do czasu lubiłam poczytać jakieś nowinki. Kiedy zobaczyłam we wszystkich możliwych mediach książkę dotyczącą historii Księcia Harry'ego - "Ten drugi" i okazało się, że jest ona dostępna w naszym kraju wiedziałam, że będę chciała po nią sięgnąć i dowiedzieć się jak wyglądała jego perspektywa dotycząca życia na świeczniku, wyrzeczeń czy obowiązków. Język jakim została napisana tą książka jest bardzo lekki i przyjemny, co sprawia, że czyta się ją niezwykle szybko i z zainteresowaniem. Powieść została podzielona na trzy zasadnicze części: pierwsza to dzieciństwo i młodość Harrego, druga dotyczy służby w wojsku i wkraczania w dorosłość, natomiast trzecia nawiązuje do życia przy boku żony - Megan. Każdy z tych etapów został naprawdę interesująco, czasami wręcz intrygująco przedstawiony, o wielu kwestiach nie miałam pojęcia, wiele aspektów zostało wyjaśnionych, sprostowanych. Przeraziło mnie to jak znaczący wpływ na życie znanych i bogatych ma prasa. Dla mnie osobiście chyba najbardziej emocjonująca była cześć pierwsza i trzecia, to właśnie one wywołały we mnie lawinę skrajnych odczuć i sprawiły, że momentami współczułam Harry'emu takiego życia. Miło spędziłam czas z tą książką i myślę, że to idealna lektura dla fanów rodziny królewskiej, ale nie tylko! Polecam!

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Na biografię Księcia Harrego czekał chyba cały świat. Rodzina Królewska cały czas jest na świeczniku i sama czasami śledzę ich losy, ale nie do przesady. Raczej poświęcam uwagę najważniejszym wydarzeniom.

Książe Harry w książce „Ten drugi” zafundował nam wiele historii związanych ze swoją rodziną. Od czasów kiedy był małym chłopcem, bardzo związanym ze swoją Świętej Pamięci matką, po kłótnie i rywalizacje z bratem, okres dojrzewania, buntu, pracy nad samym sobą, aż wreszcie związek ze swoja ówczesną żoną Meghan Markle.

Mam mieszane uczucia co do tej książki i szczerze mówiąc nie wiem komu wierzyć. Ale osobiście uważam, że problemy rodzinne powinny pozostać w rodzinne. Rozumiem, że Książe Harry ma żal do rodziny królewskiej o to jak potraktowali jego i jego żonę, ale czy to jest powód do tego, żeby przelać swoje bolączki na papier? Moim zdaniem nie, ale nie każdy musi się ze mną zgodzić.

Jednak odnosząc się do samej treści uważam, że książka jest napisana w poprawny sposób. Podzielona jest na rozdziały. Każdy dotyczy innego etapu życia głównego bohatera.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

To niewątpliwie "bomba" na rynku wydawniczym i nie tylko. O gustach się co prawda nie dyskutuje, ale w tym przypadku mam nieodparte wrażenie, że właśnie ze względu na samego autora i jego królewskie pochodzenie ta książka jest albo hejtowana, albo wychwalana ponad niebiosa. Warto po nią sięgnąć chociażby dlatego by móc ocenić tak wiele kontrowersji na temat tej autobiografii. Dla mnie jest to swego rodzaju pamiętnik, w którym Książe Harry nie owija w bawełnę. Powraca wspomnieniami do najlepszych i najgorszych chwil w swoim życiu. "Obnaża" prawdę o tym, jak to jest urodzić się i wychowywać mając królewską krew i jak bardzo można czuć się osamotnionym i wciąż" tym drugim" wśród milionów wciąż patrzących na Ciebie oczu ze wszystkich zakątków świata. Sięgnąć po nią warto. Zrozumieć ją warto. I wypowiadać się o niej również warto, pod warunkiem, ze nasza wypowiedź jest obiektywna i ma jakikolwiek merytoryczny sens.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Myślę, że po te tytuł wielu z Was sięgnie z czystej ciekawości, ale wierzcie mi że warto. Jest to chyba najgłośniejsza autobiografia ostatnich lat, która wzbudziła wielkie zainteresowanie zarówno u zwolenników, jak również u przeciwników rodziny królewskiej!
Osobiście Myślę, że gdyby nie był to książę tą biografia zyskałaby same potywne opinie! Niemniej jednak jego osoba od zawsze wzbudzała kontrowersje i Harry miał wielu przeciwników, którzy niejednokrotnie nie popierali jego zachowania i tak też stało się w tym przypadku.
Książę w książkę przybliża nam wiele wątków z życia rodziny królewskiej, opowiada zarówno o swoim dzieciństwie, jak również okresie dorastania i wkroczeniu w dorosłe życie. Żaden z tych etapów nie był idealny, usłany różami i łatwy dla niego samego. Chłopcy w bardzo młodym wieku stracili matkę i to stało się powodem pojawiających się sporów i konfliktów. Brak matczynej miłości, jej ciepła i życia w rodzinie, która swe tradycje sprzed wieków preferuje po dziś dzień i wyznaje ponad wszystko, to złożyło się na ich życie, relacje między nimi oraz z najbliższymi.
Wielu potępi postępowanie Harrego, bo nie był idealny, nie przestrzegał reguł życia w rodzinie królewskiej, ale w końcu kto z nas nie był kiedyś młody. Kto nie wchodził w jakże trudny okres dojrzewania i kto właśnie wtedy nie przechodził okresów buntu. Czy aby na pewno nikt nie próbował kiedyś palić fajek, trawki czy pić alkoholu... Harry, tak jak i my przechodził przez ten okres buntu, a dodatkowym trudem było życie na świeczniku, w cieniu rodziny królewskiej. Przysłowiowym gwozdziem do trumny okazał się wybór jego miłości, gdy padło na Meghan Marcle, która nie wpisała się w wymogi królewskiej rodziny poprzez swój kolor skóry.
I czy Harry, który się zakochał miał odłożyć swoje uczucia i swoje szczęście na drugi plan, tylko dlatego, że oczekiwali tego od niego inni. Jego rodzina, jego najbliżsi, ale to właśnie im najbardziej powinno zależeć na jego szczęściu.
Przyznaję, że książka jest napisana bardzo prostym językiem i czyta się ją wyśmienicie. Ja podczas czytania miałam wrażenie, że rozmawiam ze swoim przyjacielem, który miał właśnie potrzebę się nieco pozwierzać. Zaprzyjaźniłam się z Harrym i obdarzyłam go wielką sympatią poprzez lekturę jego biografii. Dla mnie jest to wypowiedzenie na głos słów, których być może nie miał odwagi powiedzieć na głos, a już z pewnością nie w obecności swoich najbliższych, czyli tak naprawdę ludzi do których kierował te słowa.
Jestem pełna podziwu dla odwagi księcia, bo podjęcie decyzji o odejściu z pewnością najtrudniejsze było dla niego samego i będzie się za nim ciągnęło już zawsze. Opuszczenie rodziny, jak między nimi by nie było, nigdy nie jest łatwe.
Ja że swojej strony dla jego rodziny życzę wszystkiego dobrego, szczęścia i spokoju, bo w ich przypadku to chyba bardzo ważne!! A czytelników zachęcam, aby sięgnęli po książkę, bo naprawdę warta jest przeczytania, a jeśli ktoś podchodzi do tematu, że Harry wyłącznie chce na niej zarobić, to zawsze można ją wypożyczyć!!

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

A może zrobisz komuś dzień?

Oznacz swoją przyjaciółkę, ulubioną bookstagramerkę, niech wie, że doceniasz to, że tutaj jest ?

 

,,O dwa lata starszy Willy był Następcą, a ja - Zastępcą."

 

Był to jeden z najbardziej przejmujących obrazów dwudziestego wieku: dwóch młodych chłopców, dwoje książąt idących za trumną matki. Świat patrzył w smutku - i przerażeniu. Kiedy Diana, księżna Walii, została pochowana, miliardy ludzi zastanawiały się, co książęta muszą myśleć i czuć - i jak potoczy się ich życie.

 

Nie jestem z tych osób, które obserwują życie gwiazd, raczej mnie to nie interesuje, wręcz nie zawsze wiem, kto jest, kim, kto teraz jest sławny, popolularny i na topie. Rodzina królewska również nigdy nie była dla mnie na tyle ciekawa, żeby chcieć zgłębiać jej historię, czy śledzić wzloty i upadki.

 

Jakiś czas temu na @netflix pojawił się serial dokumentalnym o @meghandharry. Obejrzałam go i dowiedziałam się wielu rzeczy, których wcześniej nie wiedziałam. To nie powstałoby, gdyby królowa żyła nadal, więc byłam ciekawa, jaka jest historia księcia. Ta lektura jest podobna do tego serialu, nie dowiedziałam się z niej wielu nowych rzeczy, jednak miło spędziłam z nią czas.

 

Na pewno ruszyło mnie to, jak dwunastoletni książę stracił matkę i jak to wszystko na niego wpłynęło i wiele razy Harry, w swojej, autobiografii o tym wspomina.

 

Nie wiem, ile jest tutaj prawdy, a ile fikcji i nie mnie jest to oceniać. Książka podzielona jest na trzy części. Pierwsza i trzecia była dla mnie interesująca, jednak środek strasznie mnie wynudził i kilkukrotnie odkładałam lekturę na bok. Przerażajace jest to, jak dziennikarze prześladują tę rodzinę. Dla każdego normalnego człowieka byłoby to nie do zniesienia, jednak rodzina królewska musi zmagać się z tym od lat.

 

Może nie jest to wybitne dzieło, jednak jeśli jesteście ciekawi jak doszło do rozłamu rodziny, to warto poznać książkę.

(Kliknij aby rozwinąć opinię) Na Harry`ego i jego starszego brata Williama świat patrzył praktycznie od dnia ich narodzin. Jednak tragiczne losy tych braci i niespodziewana strata matki sprawiły, że byli nader rozpoznawalni, a media rozpisywały się o nich - choć niekoniecznie miało to cokolwiek wspólnego z prawdą. Williama zawsze charakteryzował stoicyzm - w końcu był przygotowywany do przejęcia władzy. Harry natomiast, bohater wielu skandali, wydawał się być wiecznym chłopcem, którego nie da się poskromić. I mimo upływu lat, raz za razem generował coraz to bardziej chwytliwe nagłówki. I choć nie jestem wielką fanką rodziny królewskiej, namiętnie śledzącej wieści z ich codzienności, to pewne wydarzenia zapisały mi się w pamięci. A teraz miałam okazję zrewidować je, sięgając po narrację głównego w nie zaangażowanego.   ,,Ten drugi" to prawda widziana oczyma Harry`ego. Podeszłam do tej książki z dystansem, niczym rodzina królewska do reszty świata. I nie przyjmuję wszystkiego, co w niej znalazłam, za pewnik. Zdaję sobie sprawę z tego, że jest to tylko wersja wydarzeń jednej strony, lecz raczej wątpię, aby Pałac Buckingham odniósł się kiedykolwiek do tego, co w książce się znajduje. Jednak nawet biorąc pod uwagę możliwość koloryzowania przez Harry`ego pewnych kwestii, czytając o jego dzieciństwie, młodości, miałam jedną myśl - nie chciałabym, by moje dzieci wychowywały się w takich realiach. W rzeczywistości pełnej konwenansów i sztywności stawiającej na absolutny brak emocji i trzymanie się wyznaczonych dawno temu reguł. To jasne, że Harry nie zaznał w życiu wiele miłości ze strony tych osób, które powinny były mu ją dać, a ta pozycja to swego rodzaju portret dysfunkcyjnej rodziny.

Co dla mnie jest ogromnym plusem - książka jest napisana prostym, przystępnym językiem. Podczas czytania odnosiłem wrażenie, jakbym po prostu słuchała wynurzeń Harry`ego, co pozytywnie wpływa na odbiór treści. Odnosi się on do wielu skandali, które były jego udziałem, a także mówi o innych swoich występkach, które nigdy nie ujrzały światła dziennego. Wspomina szkołę, wojsko, byłe dziewczyny, bliskie mu osoby. Niektóre wynurzenia są zabawne, inne odrobinę żenujące, a kolejne po prostu smutne. Być może tym zabiegiem chciał pokazać, że jest zwyczajnym człowiekiem, który nigdy nie wpasował się do końca w ramy monarchii, natomiast czy mu to wyszło? Każdy powinien ocenić sam.
Jaki obraz Harry`ego wyłonił mi się z lektury tej książki? To dorosły mężczyzna naznaczony przedwczesną śmiercią matki. Postać Diany bowiem jest ciągle żywa na kartach tej autobiografii. Nie odniosłam jednak wrażenia, by była to próba wypromowania się na jej tragedii, w końcu Harry sam w sobie takiej promocji nie potrzebuje. To raczej próba finalnego pogodzenia się z jej śmiercią. Aczkolwiek po tym, co przeczytałam wnioskuję, że brzemię związane z jej odejściem będzie w jakiś sposób towarzyszyło Harry`emu do końca życia.
I jedyne, co mnie odrobinę razi, to fakt, że przedstawia się jako książę - w końcu tak bardzo zabiegał o to, by odciąć się od rodziny królewskiej. W tej pozycji podaje także wszelkie powody, które zmusiły go do podjęcia tej decyzji. I choć rozumiem chęć zniknięcia z celownika opinii publicznej to wydaniem tej książki nieco sobie przeczy. Z drugiej zaś strony być może jest to dla niego forma terapii, finalne rozliczenie się z przeszłością, odpowiedź na mnogie zarzuty kierowane w stronę jego i jego żony. A może musi jakoś podreperować domowy budżet, w końcu odcięto go od rodzinnych środków - nie mnie oceniać. Pomimo wszystko mi osobiście dobrze czytało się tę książkę, choć po jej lekturze ogarnęła mnie melancholia, a nawet smutek odnośnie do Harry`ego. Bo jakby nie patrzeć, to nadal szalenie zagubiony chłopiec w ciele dojrzałego mężczyzny, któremu chyba nie starczy życia, aby poukładać sobie w głowie wszystko to, co go spotkało.

 

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

"Ten drugi" ukazuje, to, że życie w rodzinie królewskiej to nie bajka, o której wielu marzy. Chociaż wokół książki, jest bardzo dużo kontrowersji, to uważam, że to bardzo dobrze, że się ona ukazała. W końcu ktoś miał odwagę powiedzieć, co tak naprawdę dzieje się za zamkniętymi drzwiami. Po przeczytaniu tej autobiografii bardzo szkoda mi Harry'ego. Praktycznie całe życie zmagał się z wieloma problemami, a wszystkie zaczęły się w chwili, w której zabrakło jego ukochanej matki. Może gdyby wtedy, ktoś udzieliby mu pomocy, wsparcia, to życie jego i jego rodziny wyglądałoby zupełnie inaczej. 

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Wiecie, że lubię i czytam biografie. Może nie nagminnie, ale sięgam dość często. ,,Tego drugiego" przeczytałam z kilku powodów. A jednym z nich były reakcje większości komentujących osób, gdy tylko było wiadomo, że taka książka się ukaże i kiedy, później, że przyspieszą wydanie w Polsce. Część Was czytała w oryginale i wypuściła taką ilość jadu, że naprawdę nie wiem czy znajdzie wielu chętnych. Mnie nie zniechęciliście. Zdarzały się też takie osoby i to jest rozpaczliwe i żałosne, które nie czytając wystawiają jej ocenę jeden na dziesięć, pisząc przy tym, że najchętniej daliby zero. Nie rozumiem Was.

 

,,Ten drugi" nie jest arcydziełem i chyba nie miał być. To wspomnienia człowieka, który nie zaznał w życiu zbyt wiele szczęścia. Jeśli myślicie, że urodzenie się w rodzinie królewskiej jest wielkim szczęściem, to jesteście w błędzie. To robienie wszystkiego na pokaz. To skostniałe zasady. To brak okazywania jakichkolwiek uczuć, nieważne czy jest się dzieckiem - nie ma przytulania, głaskania, poklepywania, chwalenia.

Zewsząd słyszę głosy, że Harry ,,nasrał" do swojego gniazda. A czyż nie robi tego każdy kto pisze autobiografię? No tak, ale nie każdy jest księciem, prawda? Jeżeli powiedzmy Iksiński napisałby to, co Harry, byłoby w porządku. Może nawet byśmy się z tego pośmiali. Ale w tym przypadku, to jest ,,fe!". Ja tak nie uważam. To wspomnienia i tak to widział młodszy Harry, starszy Harry i dorosły mężczyzna Harry. Nie próbujmy na siłę zmieniać jego wspomnień.

 

Harry zdobył się na trochę szczerości (w końcu), to co my robimy? Niektórzy prawie publicznie go linczują. Dlaczego? Czy dlatego, że to rodzina królewska i nie wypada? Nie sądzę. Uważam, że właśnie dlatego wypada, a nawet powinno się. Zdejmijmy w końcu tę ,,świętą" rodzinę z piedestału, na którym stoi od zawsze, bo na to nie zasługuje. I jej będzie lepiej na poziomie normalnych ludzi i nam. Nich dotrze do głów wszystkich czytelników i nie tylko, że to ludzie, jak inni i u nich też dzieją się różne sprawy, o których powinno mówić się głośno, albo nie mówić wcale. Skoro Harry wybrał drogę - mówić, to nie osądzajmy go, tylko szanujmy, bo to nie była łatwa decyzja. Nawet jeśli to zrobił dla pieniędzy. A może po prostu potrzebował takiej właśnie psychoterapii. Możecie mi wierzyć lub nie, ale to naprawdę pomaga.

 

Ciągle wytyka się Harry'emu, że to ślub z amerykańską aktorką Meghan Markle wszystko zmienił (jego, układy w rodzinie, postrzeganie Harry'ego na świecie). Ale to chyba nie tak. Sądzę, że przesądził kolor skóry Meghan. Bo jakby nie czytać - i to nie tylko biografię księcia - odnosi się wrażenie, że monarchia brytyjska jest skostniała i ma poglądy rasistowskie.

 

Jak zwykle rozczarowują mnie też ludzie. Tak Wy, wszyscy - no dobrze, nie będę generalizować. Rozczarowujecie mnie, bo odnotowano po wydaniu tej biografii spadek popularności całej rodziny królewskiej nie mówiąc już o Harrym. A dlaczego? Większość sugeruje, że dlatego iż książę przyznał się publicznie do tego, że brał narkotyki. To śmieszne. Ja nie brałam, ale mam mnóstwo znajomych, którzy próbowali eksperymentować. Niektórych dzieci również. I co? Czy tylko dlatego powinniśmy ich skreślić? Napisał, że będąc w wojsku zabijał ludzi. Czyli co, lepiej by było, gdyby to on dał się zabić? Nie pojmuję rozumowania ludzi. Był w wojsku, na misji i było jego życie, albo życie ,,wroga". Nie ma się wielkiego wyboru. Inne historie? Większość z nich jest zwyczajnie zabawna. Gdyby Wasz sąsiad opowiadał Wam przy kieliszku podobne anegdoty zanosilibyście się śmiechem. Ale to jest książę Harry i jemu nie wypada. Na litość!

 

Nie patrzmy na tę autobiografię przez pryzmat tego, czy lubimy księcia i księżną Sussex. Bo to naprawdę nie o to chodzi. Powiem szczerze - nie lubię ich, bo ich postępowanie nie zawsze mi się podoba, a sam Harry miał takie epizody, których zdecydowanie powinien się wstydzić. Jednak w tych wspomnieniach znajdziemy wytłumaczenie na przynajmniej kilka z nich i spojrzymy na księcia trochę inaczej. A Meghan Markle? Możemy ją lubić lub nienawidzić (jeśli mamy powód), ale niech to nie rzutuje na odbiór książki, która ma mieć podobno kontynuację.

 

I jeszcze jedno. Nie dopatrujcie się drugiego dna i nie szukajcie na siłę autora (ghostwritera), bo to i tak nic nie da.

 

Nikogo nie namawiam. Przypuszczam, że sporo osób przeczyta z czystej, ludzkiej ciekawości, a inni, jak ja, by wyrobić sobie własną opinię. Wszystkim bez wyjątku życzę przyjemnej lektury, bo uwierzcie autobiografię Harry'ego czyta się świetnie i jest zaskakująco dobrze napisana.