Tylko gdy pada deszcz
Joanna Jagiełło

Zacznę od tego, że nastolatkowie bywają... irytujący. Nic w tym dziwnego, czas dorastania, hormonów, potrzeba ogólnej akceptacji i bunt bez powodu na cały świat sprawia, że wszyscy w tym dziwacznym okresie życia byliśmy mało sympatyczni. Druga sprawa, że dorośli niezwykle szybko zapominają "jak wół cielęciem był" i zamiast wspierać tych młodych ludzi, jeszcze podsycają panujące między nimi różnice.
Ten wstęp jest po to, żebyście z góry nie ocenili negatywnie głównych bohaterów książki "Tylko, gdy pada deszcz". To nastolatkowie, ze wszystkimi przywarami swojego wieku; są pretensjonalni, roszczeniowi, butni, przeżywają każde wydarzenie po tysiąckroć mocniej, niż by wypadało i są w tym cholernie szczerzy.
Zuzia mieszka razem z mamą w niewielkiej kawalerce, z ojcem ma znikomy kontakt, chodzi do liceum i generalnie żyje jej się dobrze. Nie rewelacyjnie, jak jej przyjaciółce, która ma na wszystko pieniądze, ale nie narzeka, bo wie, że mogłoby być gorzej. Wszystko się zmienia w momencie, gdy jej kochliwa mamą poznaje nowego chłopaka. Jednak tym razem nie jest to żaden nieudacznik (bo za takich Zuza uznawała poprzednich partnerów matki) ale szanowany, przystojny mężczyzna związany ze światem filmów i seriali. Po pewnym czasie przeprowadziły się do jego ogromnego domu i dołączył do nich Kuba - jego syn z poprzedniego małżeństwa. Kuba niezbyt przepadał za ojcem, ale nie miał się gdzie podziać, ponieważ mama walczyła w szpitalu z rakiem, a że do pełnoletności jeszcze trochę miesięcy mu brakowało, to nie mógł mieszkać sam.
Z czasem pomiędzy Zuzą a Kubą zaczęło rodzić się uczucie i to niekoniecznie braterskie... Dodatkowo, okazało się, że ten cudowny pan z telewizji wcale taki cudowny nie jest, a jego poprzednia partnerka popełniła samobójstwo. A mamą Zuzy z dnia na dzień chodziła coraz bardziej przygnębiona i nieszczęśliwa...
" Tylko, gdy pada deszcz " to powieść przeznaczona dla osób "plus minus 16 lat" i uważam, że dla osób w takim właśnie wieku jest odpowiednia. Ja (niestety) mam lat trochę więcej i pewnie z tego powodu historia mnie nie porwała. Albo inaczej - spodobała mi się kwestia relacji rodzinnej między bohaterami, ale już sama część o rodzącym się między młodymi uczuciu - niekoniecznie. Ich miłość była okropnie przegadana, niekiedy niezrozumiała i zupełnie nieporywająca. Ani Zuza ani Kuba nie wydawali się specjalnie zaangażowani w role, w jakich obsadziła ich autorka. Patchworkowy wymiar historii oceniam na plus, tak samo opisy wydarzeń z przeszłości, bo były ciekawe i zastanawiające, jednak jeżeli chodzi o samą opowieść miłosną, to jestem na nie. Pole do popisu było ogromne, szczególnie, że akcja opowiadana jest z perspektywy i bardziej rozrywkowej Zuzy i wrażliwego Kuby i można było na zasadzie kontrastu pokazać, jak radzą sobie z tym "zakazanym" uczuciem.
Podsumowując, to książka dla nastolatków, miła obyczajówka, która wprawdzie nie sprawi, że krew będzie szybciej krążyła w żyłach, ale potraktowana jako zwykła obyczajówka, może umilić kilka wieczorów.

"„Tylko gdy pada deszcz” Joanny Jagiełło to historia o nastolatkach i dla nastolatków, choć równie dobrze sięgnąć mogą po nią starsi czytelnicy. Jest to bowiem opowieść o życiu, takim prawdziwym, jego blaskach i cieniach, codziennych problemach i radościach, opowiedziana bez zbędnego słodzenia w sposób, który przemawia do wyobraźni czytelnika i niejednokrotnie zmusza go do refleksji; zastanowienia się nad własnym życiem oraz postępowaniem."

Cała recenzja:
https://magicznyswiatksiazki.pl/tylko-gdy-pada-deszcz-joanna-jagiello/