Wybrałam Allaha. Polki, które przeszły na Islam

Dziś Dzień Kobiet... święto, które niespecjalnie lubię celebrować, ale postanowiłam je uczcić książką o kobietach... Nietypową książką o kobietach...

Jako że od dawna ciekawi mnie temat kobiet w islamie, to na reportaż Danuty Awolusi wręcz się rzuciłam. To nietypowa perspektywa islamu jako religii, ponieważ widziana oczami Polek, które z własnej woli, nieprzymuszane okolicznościami, przyjęły islam jako swoją religię.

Rozmówczynie autorki opowiadają o tym, co sprawiło, że stały się wyznawczyniami jednej z najbardziej opresyjnych i radykalnych religii świata. Islam postrzegany jest przez pryzmat patriarchatu, trudnych do zaakceptowania reguł i nieposzanowania kobiet, jednak polskie konwertytki widzą to zupełnie inaczej. Uważają islam za religię prokobiecą, co dla mnie jest wręcz niewiarygodne. Już sam fakt segregacji płci czy konieczność zakrywania włosów, ciała, a nawet twarzy budzi mój sprzeciw, bo w jakiś sposób stygmatyzuje kobiety i raczej tłamsi kobiecość. O małżeństwach, których podstawą są warunki kontraktu, a nie uczu­cie, nawet nie wspomnę... Polskie muzułmanki przekonują jednak, że islam jest dla nich odpowiedzią na życiowe rozterki, reguły, które oferuje, wyznaczają im priorytety, dają punkt odniesienia, porządkują i niosą stabilizację. Zapewniają, że islam znacząco poprawił ich komfort życia i samopoczucia, wpłynął na relacje z bliskimi i określił społeczną przynależność.

Większość rozmówczyń konwersji dokonała w młodym wieku, będąc nastolatkami lub bardzo młodymi kobietami. I ten młody wiek mnie zastanawia. Ciekawa jestem, ile w tym jest przemyślanej, rzeczywistej potrzeby przynależności religijnej, na ile to świadoma decyzja, a na ile jest to wyraz nastoletniego, młodzieńczego buntu czy prób poszukiwania swojej życiowej drogi... Z wypowiedzi polskich muzułmanek wręcz tryska euforyczne uwielbienie dla islamu i jego zasad. I, choć ja tej euforii nie podzielam, to za tę moc wiary i otwartość bardzo je szanuję i podziwiam. Może po prostu bycie polską muzułmanką i wyznawania islamu tu, w Polsce, na swoim terenie jest łatwiejsze?

W publikacji zabrakło mi wyjaśnienia niektórych kwestii, jak choćby sytuacji dzieci w przypadku rozwodu muzułmańskiego małżeństwa oraz dla przeciwwagi tej euforii, mocniejszego głosu kobiet, które jednak żałują konwersji czy dostrzegają jakieś minusy islamu, bo sądzę, że takie osoby są. Rozsądny i rozważny głos pani Agnieszki - muzułmanki od 15 lat, czy Patrycji, która opuściła wyznanie po 3 latach, to za mało, żeby obraz islamu jako religii był pełny.

Książkę można potraktować też jako podstawowe kompendium wiedzy o islamie. Autorka sporo miejsca poświęca charakterystyce islamu, jego zasad oraz ich wpływu na codzienne życie.