Znaki zodiaku

Skończyłam "Znaki zodiaku" i nie wiem co o nich myśleć. Z jednej strony ta książka zrobiła na mnie spore wrażenie, ponieważ autor tak dobrze opisuje, chyba, swoje pokolenie. Z drugiej zaś strony przeraziła mnie głupota bohaterów i to jacy wydali mi się puści. Kurczę, jako że Marcisz jest niewiele młodszy ode mnie, to ludzie przez niego opisywani są mi w pewien sposób znani.  Ale my serio jesteśmy tacy maluczcy? Hm... sama historia jest świetnie napisana, i wciąga, i autor pokazuje czytelnikom świat. Ciekawe to było dla mnie doświadczenie, z jednej strony bliskie, z drugiej obce.  No cóż, ta powieść zaintrygowała mnie na tyle, że chętnie przeczytam inne książki autora.

"Każde dobre kłamstwo ma w sobie solidne elementy prawdy"

Nie zawsze to, co widać na froncie okładki ma związek z tym, co znajdujemy wewnątrz książki. I w takich przypadkach zastanawiam się, dlaczego ona jest taka, a nie inna. Tak było z powieścią ,,Znaki zodiaku", której opis i okładka oraz fragment na jej skrzydełku zwróciły moją uwagę, gdyż liczyłam na historię z otoczką mistycyzmu, tajemnicy, a nawet sensacji. Tymczasem nic z tych elementów nie znalazłam w tej opowieści, więc z każdą stroną mój zapał zaczął gasnąć. Książka okazała się opowiadaniem o charakterze obyczajowym z filozoficznymi wtrąceniami.

Poznajemy Maksa i Idę, których łączy więź przyjacielska. Ona często zwierza mu się ze swoich przeżyć, pisząc do niego długie tekstowe wiadomości, które nazywa raportami z życia. Kilka dni temu zaręczyła się z Karolem, ma pracę, która ją nie satysfakcjonuje, więc ogólnie nie czuje się dobrze pod względem psychologicznym.

Maksowi też nie brakuje powodów do frustracji i zmartwień. Ma wyrobioną pozycję, jako pisarz, który zdobył popularność, dzięki swoim autobiograficznym wątkom w swoich książkach. Wkrótce ma zostać doceniony za swoją twórczość, gdyż czeka na niego nagroda literacka. Jednak wszystko może się zmienić, gdyż jeden ze studentów, który bierze udział w spotkaniu autorskim na Uniwersytecie Warszawskim, oświadcza mu, że ma dowody na to, że w jego powieściach autobiograficznych nie ma nic z tego, co faktycznie pisarz przeżył. Okazuje się, że chłopak pisze prace na temat jego powieści i dokopał się do informacji, które dowodzą, że pisarz udaje biednego, a nigdy nim nie był.

Książkę zawiodła wprawdzie moje oczekiwania, ale nie oznacza, że jest to zła opowieść, gdyż została napisana poprawnie, jednak zabrakło mi w niej dynamiki i tego, czego się spodziewałam. Z pewnością spodoba się tym czytelnikom, którzy lubią podążać za powolnym biegiem zdarzeń, w których nie ma nagłych zwrotów akcji. Ja czekałam na jakiś przełomowy moment, ekscytujący zwrot akcji, który jednak nie nastąpiła, a całość nieco mi się dłużyła, mimo że książka nie jest zbyt gruba, bo ma niewiele ponad 200 stron.

Zachęcona okładką i lekturą poprzednich wspaniałych książek Marcisza postanowiłam sprawdzić czy nowa powieść będzie mi się podobać (opis mnie nie przekonał). Okazało się, że to dalej całkiem dobra proza. Zupełnie inna niż Taśmy rodzinne czy Książka o przyjaźni, ale dalej czyta się to bardzo dobrze i szybko. Warto dać szansę bo choć krótkie to w powieściach Marcisza jest wiele dobrego.

Znaki zodiaku to nie książka która zmieni wasze życie więc ocena 8/10 jest jak najbardziej adekwatna. Solidna historia, dobrze napisani bohaterowie, z własnymi problemami i pragnieniami i kilka rzeczy do rozmyślenia po przeczytaniu wystarczy żeby dobrze spędzić czas z tą książką. Na pewno sięgnę jeszcze po kolejne  ksiazki Marcisza

Idealna pozycja na zblizajace sie wakacje. Można poczuć ten włoski gorąc, luz i oddać się książce. Problemy bohaterów przyćmiewają własne a Marcisz umiejętnie kreśli swoje postaci.