Czarny Książę
Katarzyna Michalak

Piękna, niewinna, prawie 18-letnia Konstancja, trafia do złej ciotki, aby odpracować długi swojego ojca. Kobieta planuje drogo sprzedać dziewczynę na salonach - najlepiej samemu Czarnemu Księciu, Maksymilianowi Romanow. W tym samym czasie w Mieście giną młode kobiety. Wszystkie w ten sam sposób. Kto będzie następną ofiarą seryjnego mordercy? I kim on jest? Akcja "Czarnego Księcia" ma miejsce w ostatnim roku XIX wieku. Śmietanka towarzyska spotyka się na salonach, na które również, za sprawą swej ciotki, trafia Konstancja Lubowiecka. Tam zwraca na siebie uwagę wszystkich osobników płci męskiej, którzy marzą, aby znalazła się w ich łożu, oraz wszystkich kobiet, które zazdroszczą jej urody. W Konstancji zakochuje się inspektor Paul de Bries, szukający mordercy, a sam Czarny Książę już pierwszego dnia zwraca na nią uwagę. W końcu dziewczyna trafia Czarnego Księcia, który... wygrał ją w karty z inspektorem. Tych dwoje staje się teraz wrogami, którymi kieruje zazdrość i chęć zawładnięcia sercem Konstancji. Kolejne kobiety giną... "Czarny Książę" składa się głównie z epizodów, kiedy to: a) autorka znowu i znowu opisuje piękno Konstancji, jej cudowne włosy, jędrne piersi, skrywane przez suknię, długie nogi, ogółem - cudowne ciało. Reakcje innych ludzi na jej widok są oczywiste - mężczyźni szaleją, a kobiety zazdroszczą. Sama Konstancja nie zdaje sobie sprawy ze swojego piękna i pożądania, jakie w mężczyznach budzi. b) nasza Konstancja jest/była dotykana t a m (jak to autorka ujmuje) przez ojca, ciotkę, służkę, Czarnego Księcia (w snach i w rzeczywistości), a nawet przez samą siebie, bowiem dziewczyna lubi się sama zaspokajać. Ciągle "czuje narastające pożądanie", "widzi wypukłość w czyichś spodniach", lub "po udach spływają jej soki". Autorka bardzo często używa tych właśnie określeń. c) Konstancja sama siebie nazywa "małą, brudną dziwką" czy też "kotką w rui", lub też ktoś tak właśnie ją nazywa. Nie podobało mi się wprowadzenie postaci Anastazji Nikołajewny Romanowej jako siostry Maksymiliana. Anastazja to przecież postać historyczna, więc taki zabieg nie powinien mieć miejsca. O jakimkolwiek researchu nie ma tutaj mowy. Anastazja urodziła się w 1901 roku. Powieść Michalak ma miejsce w ostatnim roku XIX w. Anastazja jest tam kilka lat starsza od Konstancji! A przecież naprawdę urodziła się kilka lat później. Gdyby autorka polegała na faktach, dodając jakieś elementy fikcyjne, byłoby to do zniesienia, ale nie w takiej powieści. Ona jednak zmieniła wszystko! Seryjny morderca jest nam znany już w połowie lektury, co tym bardziej niszczy "radość czytania" (o ile o jakiejkolwiek radości można mówić). Autorka odebrała czytelnikowi nawet możliwość wymyślenia swojej własnej intrygi. Potem wszystko już pędzi bez ładu i składu. Maksymilian i inspektor, w wyniku kłótni, wyzywają się na pojedynek. Kiedy spotykają się w nocy, zaczynają rozmawiać nad powodem. Już prawie wychodzi na jaw, kto próbował ich skłócić, ale CO TAM! "Zażądałem satysfakcji, więc ktoś musi zginąć, skoro już tu przyszedłem". I ginie, bo tak. Łechtaczka, wg autorki, znajduje się wewnątrz pochwy. Maksymilian wie, że jest bezpłodny. Jest XIX w. Jak to odkrył? Inspektor to prawdziwy idiota, który podejrzewa każdego, nie mając dowodów. Mając dowody, udaje, że niczego nie widzi. Sceny seksu są przedstawione najkrócej jak się tylko da, a i tak napisane w tak żenujący i ohydny sposób, że nikt nie byłby w stanie się podniecić. Czytając tę książkę można poczuć się... brudnym. "Uniósł kącik ust w uśmiechu, po czym... bez namysłu, bez ostrzeżenia wbił dwa palce w jej rozedrganą, spływającą sokami płeć." "Musi tylko trochę poczekać, aż słodka brzoskwinka zostanie zerwana przez Czarnego Księcia, wyssana do ostatniej kropli dziewiczego soczku i równie szybko odesłana tam, skąd przyszła." Brzoskwinka? To jeszcze nic. Sutki bohaterki były określane słowem "wisienki". "- Ciii, cicho, dziecinko, spokojnie. Anka umyje maleńką cipusię. Anka zrobi dziecince dobrze. Rozewrzyj udka, kochana, wpuść Ankę, umyjemy dziewczynkę..." - Czy tylko ja uważam to za ohydne? Wiem, że napisać dobrą scenę erotyczną, jest bardzo ciężko, ale chyba można pisać o tym w taki sposób, aby nie wzbudzić w czytelniku obrzydzenia. A co zrobić, jeśli się tego czegoś nie potrafi? Nie zabierać się za to. "Czarny Książę" to moja pierwsza powieść Katarzyny Michalak. Nie było to spotkanie dobre. Zdecydowanie najsłabsza książka, jaką kiedykolwiek przeczytałam. Jest to chyba pierwsza pozycja, o której nie potrafię napisać niczego dobrego. Językowo jest okropnie, historia nie trzyma się kupy, nie ciekawi, bohaterowie wyjątkowo papierowi. NIE POLECAM!

Informacje dodatkowe o Czarny Książę:

Wydawnictwo: Filia
Data wydania: 2014-01-15
Kategoria: Obyczajowe
ISBN: 978-83-63622-94-7
Liczba stron: 284
Dodał/a opinię: aishiteru