Faza kokonu

ᴛʏᴛᴜᴌ ʀᴇᴄᴇɴᴢᴊɪ: 𝗡𝗮 𝗽𝗿𝘇𝗲𝗸ó𝗿 𝘄𝘀𝘇𝘆𝘀𝘁𝗸𝗶𝗲𝗺𝘂

Październik od wielu lat jest uznawany na całym świecie za miesiąc świadomości raka piersi. W ramach kampanii 15 października obchodzony jest Europejski Dzień Walki z Rakiem Piersi, którego symbolem jest różowa wstążka. Miesiąc Świadomości Raka Piersi (tzw. Różowy Październik) celebrowany jest od 1985 roku.

Joanna Gajewczyk, autorka powieści 𝐹𝑎𝑧𝑎 𝑘𝑜𝑘𝑜𝑛𝑢, w 2021 roku zmierzyła się z rakiem piersi. Choroba przewartościowała jej życie, sprawiając, że teraz bardziej docenia znaczenie więzi rodzinnych, wzajemnego wsparcia i spokojnego podejścia do codzienności. Obecnie aktywnie działa jako wiceprezeska Stowarzyszenia Teraz Ja, które wspiera kobiety w trakcie i po chorobie onkologicznej.

𝐹𝑎𝑧𝑎 𝑘𝑜𝑘𝑜𝑛𝑢 to niezwykła powieść, która nie koncentruje się na samej walce z chorobą, lecz na jej konsekwencjach. To opowieść o dążeniu do powrotu do normalności i odkrywaniu własnego ja. Książka ta jest hołdem dla kobiecości, a zarazem głęboką psychologiczną podróżą, w której każda kobieta — nie tylko te po mastektomii, ale także te, dla których pielęgnacja wyglądu stała się priorytetem — znajdzie coś dla siebie. Symboliczny tytuł powieści wskazuje, że opuszczenie strefy komfortu, choć wymaga odwagi, jest kluczowe w procesie odkrywania swojego wewnętrznego piękna i siły.

𝑃𝑟𝑎𝑤𝑑𝑧𝑖𝑤𝑎 𝑝𝑟𝑧𝑒𝑚𝑖𝑎𝑛𝑎 𝑧𝑎𝑐𝑧𝑦𝑛𝑎 𝑠𝑖ę 𝑤𝑡𝑒𝑑𝑦, 𝑔𝑑𝑦 𝑝𝑟𝑧𝑒𝑠𝑡𝑎𝑗𝑒𝑚𝑦 𝑠𝑖ę 𝑏𝑎ć.

Zaczynając lekturę 𝐹𝑎𝑧𝑦 𝑘𝑜𝑘𝑜𝑛𝑢, miałam pewne obawy, ponieważ byłam przekonana, że to powieść o umieraniu i nie będę w stanie udźwignąć ładunku emocjonalnego. Okazało się jednak, że to historia o walce o siebie — o kobiecie, która wygrała z rakiem, ale musi teraz zawalczyć o swoje ja, ponieważ mąż okazał się wspaniałym człowiekiem tylko do chwili, gdy Renata miała obie piersi, a potem stracił zainteresowanie jej osobą. To opowieść pomiędzy tym, co minęło, a tym, co nadejdzie.

Renata, mimo że usunięto jej pierś, nie poddaje się i wszystko wskazuje na to, że odnajdzie się w codzienności, ponieważ wspiera ją kochający mąż. Niestety, jak się wkrótce okaże, to tylko obrazek idealnego pana, wykreowanego w jej wyobraźni. Lata tresował ją jak zwierzątko, wmawiając, że zawsze musi być piękna i zadbana. I taka była, lecz nie dla siebie, a dla niego — pragnęła zasłużyć na jego uwagę. Stłumiła niektóre własne potrzeby i zrezygnowała z przyzwyczajeń, aż do chwili choroby, gdy z każdym dniem stawało się to coraz trudniejsze.

Dopiero wtedy Renata uświadomiła sobie, że ostatnie lata jej życia były grą, grą pod dyktando drugiego człowieka. Weszła w rolę narzuconą przez męża, ponieważ go kochała. A czy on kochał ją? On kochał jedynie idealne wyobrażenie o niej, obraz, który wykreował w swojej głowie. Kobieta pozbawiona jednej piersi, bez włosów po chemii, straciła w jego oczach wartość — nie była już dla niego tak samo cenną osobą, jak wcześniej. Zamiast wspierać Renatę w tym trudnym okresie, znalazł sobie inną „pełnowartościową” kobietę. Zostawił ją bez skrupułów, pomimo że kiedyś ślubował jej być z nią na dobre i na złe.

Renata poradziła sobie z chorobą, ale nie potrafi zmierzyć się z porzuceniem i wpada w rozpacz, jak w czarną dziurę. Wtedy na wysokości zadania staje jej wieloletnia przyjaciółka Anita, która zawsze stała za nią murem i nie odpuszczała, nawet gdy Renata na nią burczała i nie chciała rozmawiać. To ona otworzyła Renacie oczy na to, jak wartościową jest osobą i że jej wygląd nie ma znaczenia, bo o pięknie człowieka nie świadczy jego uroda, lecz piękno jego duszy. To Anita wpadła na pomysł, by Renata zmieniła otoczenie, wysyłając ją do domku nad jeziorem, ponieważ zdaje sobie sprawę, że tylko tam Renacie uda się odzyskać spokój.

Renata wyjechała i pomimo że otoczenie, w jakim się znalazła, jest przepiękne, trudno jej to docenić. Ostatnie wydarzenia spowodowały, że nie potrafiła myśleć o tym zakątku jak o spokojnym azylu, przyjaznym miejscu, w którym z dala od miejskiego zgiełku, można odpocząć i poukładać swoje sprawy. A poza tym, miejsce, które według przyjaciółki miało być tak spokojne, wcale takie nie jest. Sielskie z pozoru otoczenie kryje w sobie mnóstwo sekretów i mrocznych niespodzianek. Od niepokojącego znaleziska martwej świni, przez spotkania z barwnymi postaciami lokalnej społeczności, aż po serię zagadkowych zdarzeń, pobyt Renaty nad jeziorem staje się czymś więcej niż tylko ucieczką od rzeczywistości. Renata znalazła się w centrum dziwnych zdarzeń, które wybiły ją ze stagnacji i zmusiły do przemyśleń, a nawet do działań. Fascynująca jest jej relacja z Harutem, byłym policjantem i jednym z mieszkańców wioski, bo to on otwiera Renacie drzwi do innego świata, otwiera jej oczy na to, co do tej pory wydawało jej się ważne, bo tak zaprogramował ją mąż, który na odchodnym dodatkowo, zranił ją słowami, które wciąż na nowo odtwarzają się w głowie kobiety. Harut pomoże jej w konfrontacji z własnymi lękami i uświadamia, że cały świat nie opiera się tylko na wyglądzie.

Choć 𝐹𝑎𝑧𝑎 𝑘𝑜𝑘𝑜𝑛𝑢 nie jest obszerna, to jednak obfituje w emocje, wystarczające, by obdarować nimi kilka innych powieści. Nie spodziewałam się, że ta historia tak głęboko mnie poruszy i skłoni do refleksji. Choć w literaturze można znaleźć wiele opowieści o zmaganiach z chorobą, to temat walki z codziennością po jej zakończeniu jest znacznie rzadszy, a równie istotny. Udało się przetrwać, to jest najważniejsze, ale autorka ukazuje, że wsparcie dla osoby, która wywalczyła życie, jest równie istotne, jak pomoc w trakcie samej choroby. 𝑊 𝑡𝑟𝑢𝑑𝑛𝑦𝑐ℎ 𝑚𝑜𝑚𝑒𝑛𝑡𝑎𝑐ℎ 𝑡𝑎𝑘𝑖𝑒 𝑤𝑠𝑝𝑎𝑟𝑐𝑖𝑒 𝑧𝑒 𝑠𝑡𝑟𝑜𝑛𝑦 𝑘𝑜𝑔𝑜ś 𝑏𝑙𝑖𝑠𝑘𝑖𝑒𝑔𝑜 𝑏𝑦𝑤𝑎 𝑗𝑎𝑘 𝑠𝑘𝑟𝑧𝑦𝑑ł𝑎, 𝑘𝑡ó𝑟𝑒 𝑝𝑜𝑚𝑎𝑔𝑎𝑗ą 𝑛𝑎𝑚 𝑠𝑖ę 𝑤𝑧𝑛𝑖𝑒ść, 𝑔𝑑𝑦 𝑢𝑝𝑎𝑑𝑎𝑚𝑦. Książka ta z pewnością powstała z osobistych doświadczeń autorki, która zmagała się z podobnymi problemami, jak jej bohaterka, co sprawia, że opisane przez nią emocje są niezwykle autentyczne. Joanna Gajewczyk ukazuje, że dopiero dramatyczne przeżycia i drastyczne doświadczenia potrafią otworzyć oczy i pozwolić zrozumieć, że powierzchowność nie jest najważniejsza, ani esencją życia. 𝐶𝑧𝑎𝑠𝑎𝑚𝑖 𝑛𝑎𝑝𝑟𝑎𝑤𝑑ę 𝑝𝑜𝑡𝑟𝑧𝑒𝑏𝑢𝑗𝑒𝑚𝑦 𝑖𝑛𝑛𝑒𝑗 𝑜𝑠𝑜𝑏𝑦, 𝑘𝑡ó𝑟𝑎 𝑝𝑜𝑚𝑜ż𝑒 𝑛𝑎𝑚 𝑧𝑟𝑜𝑏𝑖ć 𝑝𝑖𝑒𝑟𝑤𝑠𝑧𝑦 𝑘𝑟𝑜𝑘 𝑖 𝑝𝑜𝑘𝑎ż𝑒, ż𝑒 𝑛𝑎𝑤𝑒𝑡 𝑛𝑎𝑗𝑔𝑟𝑢𝑏𝑠𝑧𝑎, 𝑛𝑎𝑗𝑡𝑤𝑎𝑟𝑑𝑠𝑧𝑎 𝑤𝑎𝑟𝑠𝑡𝑤𝑎 𝑙𝑜𝑑𝑢 𝑚𝑜ż𝑒 𝑧𝑜𝑠𝑡𝑎ć 𝑝𝑟𝑧𝑒ł𝑎𝑚𝑎𝑛𝑎.

𝐹𝑎𝑧𝑎 𝑘𝑜𝑘𝑜𝑛𝑢 to przepiękna historia o poszukiwaniu własnej tożsamości, sile płynącej z natury oraz dostrzeganiu piękna życia, nawet w obliczu trudności. To powieść naładowana emocjami, w której wątki kryminalne splatają się z psychologicznymi refleksjami. Opowiada nie tylko o przezwyciężaniu trudności i akceptacji samego siebie, ale także przedstawia intrygującą zagadkę, która ubarwia fabułę i sprawia, że książkę czyta się z zapartym tchem.

[…] 𝑡𝑎𝑘 𝑤𝑎ż𝑛𝑒 𝑗𝑒𝑠𝑡, 𝑏𝑦 𝑑𝑜𝑠𝑡𝑟𝑧𝑒𝑔𝑎ć 𝑤𝑎𝑟𝑡𝑜ść 𝑖 𝑒𝑠𝑒𝑛𝑐𝑗ę ż𝑦𝑐𝑖𝑎 𝑤 𝑘𝑎ż𝑑𝑦𝑚 𝑧𝑎𝑐ℎ𝑜𝑑𝑧𝑖𝑒 𝑠ł𝑜ń𝑐𝑎, 𝑤 𝑘𝑎ż𝑑𝑦𝑚 𝑝ł𝑎𝑡𝑘𝑢 𝑛𝑖𝑒𝑏𝑖𝑒𝑠𝑘𝑖𝑒𝑗 𝑛𝑖𝑒𝑧𝑎𝑝𝑜𝑚𝑖𝑛𝑎𝑗𝑘𝑖 𝑐𝑧𝑦 𝑢ś𝑚𝑖𝑒𝑐ℎ𝑢 𝑑𝑧𝑖𝑒𝑐𝑘𝑎 𝑛𝑎 𝑝𝑙𝑎𝑐𝑢 𝑧𝑎𝑏𝑎𝑤. 𝐵𝑦 𝑐𝑖𝑒𝑠𝑧𝑦ć 𝑠𝑖ę 𝑧 𝑚𝑎ł𝑦𝑐ℎ 𝑟𝑧𝑒𝑐𝑧𝑦, 𝑗𝑒ś𝑙𝑖 𝑡𝑦𝑐ℎ 𝑑𝑢ż𝑦𝑐ℎ 𝑛𝑖𝑒 𝑚𝑎 𝑎𝑘𝑢𝑟𝑎𝑡 𝑤 𝑛𝑎𝑠𝑧𝑦𝑚 ż𝑦𝑐𝑖𝑢. 𝐷𝑏𝑎ć 𝑜 𝑠𝑖𝑒𝑏𝑖𝑒, 𝑝𝑖𝑒𝑙ę𝑔𝑛𝑜𝑤𝑎ć 𝑟𝑒𝑙𝑎𝑐𝑗𝑒 𝑧 𝑏𝑙𝑖𝑠𝑘𝑖𝑚𝑖 𝑜𝑠𝑜𝑏𝑎𝑚𝑖 𝑖 𝑛𝑖𝑒 𝑡𝑟𝑎𝑐𝑖ć 𝑐𝑧𝑎𝑠𝑢 𝑛𝑎 𝑙𝑢𝑑𝑧𝑖, 𝑟𝑧𝑒𝑐𝑧𝑦 𝑖 𝑤𝑦𝑑𝑎𝑟𝑧𝑒𝑛𝑖𝑎, 𝑘𝑡ó𝑟𝑒 𝑐𝑖ą𝑔𝑛ą 𝑛𝑎𝑠 𝑤 𝑑ół 𝑖 𝑝𝑜𝑤𝑜𝑑𝑢𝑗ą, ż𝑒 𝑧𝑎𝑝𝑜𝑚𝑖𝑛𝑎𝑚𝑦, 𝑐𝑜 𝑡𝑎𝑘 𝑛𝑎𝑝𝑟𝑎𝑤𝑑ę 𝑤 ż𝑦𝑐𝑖𝑢 𝑗𝑒𝑠𝑡 𝑖𝑠𝑡𝑜𝑡𝑛𝑒.

Informacje dodatkowe o Faza kokonu:

Wydawnictwo: Mięta
Data wydania: 2024-09-26
Kategoria: Obyczajowe
ISBN: 9788368005578
Liczba stron: 0
Dodał/a opinię: Halina Więcek

Tagi: obyczajowe rozstanie choroba