Bardzo dobra, mocna i niezwykle poruszająca książka, którą czytało mi się nawet szybko. Jest to pamiętnik w formie listów, pisany na faktach o chorobie dwubiegunowej. Słownictwo jest proste, zrozumiałe i łatwo przyswajalne. Czytając przeżyłam szok a treść i wywołała u mnie silne emocje i natłok myśli.
Autorka miała naprawdę szczęśliwe życie, kochającego męża Dariusza i spełniała się zawodowo. Bez żadnego powodu, z dnia na dzień, zakochuje się w swoim uczniu i nawiązuje z nim romans. Bohaterka dochodzi do wniosku, że jest chora psychicznie, załamuje się. Idzie na leczenie do kliniki dla umysłowo chorych i próbuje z całych sił dojść do stanu normalności.
Na kartach lektury dowiadujemy się jak Zuzanna żyje z chorobą dwubiegunową, jak wygląda jej dzień po dniu, czytamy wyznania męża i przyjaciół.
Przyznam się, że niewiele do tej pory wiedziałam o tym schorzeniu, nie zdawałam sobie sprawy, jak poważne spustoszenie sieje ta choroba i jak niszczy życie. Bohaterka popada w depresję, ma myśli samobójcze, staje się nieszczęśliwa i zagubiona.Na podziw zasługuje małżonek kobiety, który nie przestaje kochać Zuzanny, pomaga jej, wspiera.
Jak zakończy się ta historia zachęcam do lektury. Czy kobieta wybierze Dariusza i nową miłość? Czy uda się jej stanąć na nogi i normalnie żyć? Na te pytanie odpowie Wam zakończenie. Ja czytałam tę książkę jak w transie i polecam wszystkim!
Wydawnictwo: Edipresse Książki
Data wydania: 2016-11-09
Kategoria: Literatura faktu, reportaż
ISBN:
Liczba stron: 200
Dodał/a opinię:
Izabela Hebda