Zapraszam na nalogowyksiazkoholik.pl
Kociarz nie jest powieścią, którą pochłoniecie do poduszki, a następnie złożycie rączki na kołderce. To książka, którą przynajmniej raz odłożycie z obrzydzeniem na twarzy, by za jakiś czas do niej wrócić. Bo wraca się zawsze – mimo wszystkich obrzydliwości, które zostały w niej opisane. Ja na Kociarza poświęciłam niecałe dwa dni, po których nie potrafiłam jakiś czas wrócić do siebie. I w sumie trudno stwierdzić, czy książka bardziej mnie obrzydza, czy zachwyca prawdziwością.
Kociarz jest zbiorem dwunastu opowiadań, które na pierwszy rzut oka zupełnie się ze sobą nie łączą. Wszystkie jednak dotyczą relacji międzyludzkich opisanych z trochę innej perspektywy. Nie znajdziemy w nich buchającej namiętności, miłości od pierwszego wejrzenia i dozgonnej przyjaźni. Możemy co najwyżej liczyć na ludzką dwulicowość, toksyczne związki, wyzysk, a także fetysze, które kierują ludzkim życiem. I naprawdę szokujące jest to, że w dwunastu opowiadaniach została zawarta cała brudna prawda o rzeczywistości, w której przyszło nam egzystować.
Na szczęście nie potrafiłam znaleźć odpowiednika któregokolwiek bohatera w swoim otoczeniu. Nie oznacza to jednak, że po części każdy z nas nie posiada przynajmniej w części tych złych nawyków, cech i przyzwyczajeń, które zostały zaprezentowane w tym zbiorze. Po przeczytaniu pierwszych kilku opowiadań czułam prawdziwe obrzydzenie. Musicie wiedzieć, że w tej książce nie tylko zachowania bohaterów budzą wstręt. Dosadny język autorki, a także sama świadomość, że naprawdę wiele ludzi postępuje w taki właśnie sposób i żyje z takim podejściem, jest przerażająca. Kociarz budził ciarki na plecach i sprawiał, że po każdym opowiadaniu, myślałam… fuj!
A więc to właśnie było całowanie. Musiał przyznać, że Rachel chyba sprawiało przyjemność. Wciąż wierciła się i wzdychała. Czy jemu byłoby przyjemniej, gdyby to Annę całował? Szczerze mówiąc, z trudem wyobrażał sobie, że ta czynność może kogokolwiek podniecać. Dwa miękkie kawałki ciała ocierające się o siebie jak para nagich ślimaków kopulujących w jaskini ust. Ohyda.
Do czasu. Jeśli potraktujecie opowiadania jako fikcję literacką, to rzeczywiście ta książka przyprawi Was o odruch wymiotny. Kociarz zmusza jednak do refleksji i przeanalizowania środowiska, w którym człowiek się obraca. Dodatkowo w pewnym stopniu pokazuje też, co doprowadziło do takiego, a nie innego skrzywienia społecznego – złe kontakty z rówieśnikami, odrzucenie w dzieciństwie, czy może niewystarczająca interwencja rodziców. Tak naprawdę wszystko zaczyna się w dzieciństwie, a potem rzutuje na nasze życie.
Po tych przemyśleniach dojdziecie do wniosku, że ta książkowa rzeczywistość wcale nie jest obrzydliwa, a do bólu prawdziwa i tym samym przerażająca. Wchodzimy w związki, ale tak naprawdę nie wiemy dlaczego. Ranimy innych, dla własnych korzyści. Wykorzystujemy słabości innych dla własnej stymulacji. Nie potrafimy budować trwałych relacji ani radzić sobie z najmniejszymi problemami. Żyjemy na Instagramie w Facebooku, ale w realu możemy pochwalić się jedynie wymuszoną egzystencją.
Każde z tych opowiadań ma otwarte zakończenie, które powoduje w człowieku gonitwę myśli. Nie mogłam skończyć tej książki w jeden dzień, ponieważ to było ponad moje siły. Niemniej te opowiadania mają w sobie coś takiego, że człowiek do nich wraca, mimo że doskonale zdaje sobie sprawę, że nie będzie lepiej. Mną powodowała przede wszystkim zwykła ciekawość – czy autorka zdoła mnie jeszcze bardziej obrzydzić i zaszokować? Za każdym razem okazywało się, że tak. W pamięć najbardziej zapadł mi tytułowy Kociarz, ponieważ doskonale oddaje sedno dzisiejszych związków, które rozpadają się szybciej, niż się tworzą.
Kociarz to książka, którą należy przeczytać ze zrozumieniem, a także mieć pewien pogląd na dzisiejsze młode społeczeństwo. Naprawdę nie chcę żyć w takiej rzeczywistości i przykro mi się robi, że to my sami sobie robimy krzywdę.
Informacje dodatkowe o Kociarz:
Wydawnictwo: Muza
Data wydania: 2019-04-24
Kategoria: Literatura piękna
ISBN:
Liczba stron: 320
Tytuł oryginału: You Know You Want This
Dodał/a opinię:
Katarzyna Łochowska
