Love, Rosie
Cecelia Ahern

Właśnie skończyłam czytać tę uroczą historię i choć czytałam ją przez dłuższy czas, w przerwach na zapoznawanie się z innymi lekturami, i choć początkowo traktowałam ją obojętnie - gdy przysiadłam przy niej chwilę dłużej - porwała mnie. "Love, Rosie" to przepiękna i wzruszająca książka o miłości i przyjaźni. Powieść o życiu, o tym, jak plotą się jego koleje, o marzeniach, dojrzewaniu, przemijaniu. Nie wiem, jak mężczyźni, ale na pewno każda kobieta odnajdzie w tej historii siebie - siebie dwudziesto-, trzydziesto-, a może czterdziestoletnią. I nie mam tu na myśli głównego wątku - wielkiej miłości do chłopaka, mężczyzny. Chodzi o kolejne etapy istnienia, pewną dojrzałość lub jej brak, spostrzeganie rzeczywistości w różnych momentach życia. Sam wątek Rosie i Alexa zakochanych w sobie, przez lata poszukujących do siebie drogi - nie przekonuje mnie jakoś szczególnie, podobnie jak przyjaźń kobiety z mężczyzną, gdy jedno z nich lub oboje pozostają w innym/innych związku/związkach. Wiadomo, że kiedy w związku pojawiają się kłopoty, a na wyciągnięcie ręki jest przyjaciel płci odmiennej, wydaje się on bardziej wyrozumiały, szczery, opiekuńczy itd., w przeciwieństwie do "oddalającego się od nas" partnera, który w tym układzie traci "kolejne punkty". Zazwyczaj też w takim układzie przynajmniej jedno z "przyjaciół" zaangażowane jest uczuciowo. Tak postrzegam to ja, pozbawiona złudzeń co do przyjaźni damsko - męskiej "starowinka". ;) Sam rozwój wątku dotyczącego historii głównych bohaterów też mógł być całkiem inny, niż opisany. Może gdyby nasi bohaterowie zostali parą wcześniej - okazało by się, że zawodzą się wzajemnie i wcale nie tworzyliby tak cudownej pary, jak im się wcześniej wydawało. Zakończenie książki także nie przekonało mnie do końca, choć wzruszyłam się czytając je i nie wykluczam, iż historia taka mogłaby mieć miejsce. Ujął mnie za to wątek przyjaźni dwóch kobiet: Rosie i Ruby. Ogromne wrażenie zrobiły na mnie opowieści o macierzyństwie, rodzinie, dojrzewaniu i przemijaniu - naprawdę nakłaniają do przemyśleń. Za istotne uważam też wątki o marzeniach oraz dążeniu do ich realizacji. W książce można odnaleźć wiele pięknych przemyśleń. Denerwowało mnie, gdy Alex, nie tylko jako dziecko, ale również jako dorosły już mężczyzna, parający się poważnym zawodem, w różnorakich wiadomościach pisemnych rzucał swoje "wjem", zamiast "wiem". Wyrażenie to mogło wydawać się urocze, gdy był chłopcem, ale nie w wieku lat dwudziestu, trzydziestu... Zdaję sobie sprawę, że innym osobom może to nie przeszkadzać, ale mnie szczerze irytowało. Książka pisana jest w dość nietypowy sposób, albowiem jest to zbiór: maili, listów, sms-ów, kartek okolicznościowych, czy artykułów z gazet, dość łatwo jednak zrozumieć można jej treść. Ja, mimo takiego stylu książki, po ukończeniu czytania odbieram ją jako powieść. "Love, Rosie" pełna jest emocji. Niby opowiada o codzienności, raczej pozbawiona jest nagłych zwrotów akcji, nie trzyma w napięciu, a jednocześnie wyzwala w czytelniku mnóstwo uczuć. Poznając jej treść uśmiechałam się, czasem śmiałam w głos, wzruszałam, a nawet uroniłam łzę. Właśnie dlatego, pomimo moich zarzutów do głównego wątku, a chwilami i samej historii - uważam, iż jest to cudowna, warta zapoznania się z jej treścią, książka. :))

Informacje dodatkowe o Love, Rosie:

Wydawnictwo: Akurat
Data wydania: 2014-12-03
Kategoria: Romans
ISBN: 9788377587461
Liczba stron: 512
Tytuł oryginału: Where Rainbows End
Język oryginału: angielski
Tłumaczenie: Joanna Grabarek
Dodał/a opinię: Edyta Stefan