Mój książę
Julia Quinn

O Bridgertonach nie dało się nie słyszeć. Kiedy na Netfliksie pojawił się serial stworzony na podstawie powieści Julii Quinn, cały świat dosłownie oszalał. Ja skutecznie trzymałam się z daleka od tej historii, chcąc najpierw zapoznać się z książkowym pierwowzorem. W drodze na wakacje udało mi się przeczytać cały pierwszy tom serii. Czy Mój książę zaskarbił sobie moją sympatię? Czy był to dobry romans historyczny? Na to pytanie postaram się odpowiedzieć w tej recenzji.  

Daphne jest piękną i inteligentną młodą kobietą. Wydawać by się mogło, że kręci się wokół niej sporo zalotników... prawda jest jednak ciut inna. Wszyscy mężczyźni traktują ją jak przyjaciółkę i żaden nawet nie pomyśli o tym, by się do niej zbliżyć. Simon z kolei nie ma najmniejszego zamiaru się żenić, choć wszyscy go to tego usilnie namawiają (biedny chłopina, co to on się namęczy słuchaniem tego wszystkiego). Z tego powodu proponuje Daphne pewien układ: on będzie udawał jej adoratora, a ona wówczas zyska wianuszek zazdrośników, gotowych ją odbić. Co jednak, gdy ich mała intryga wyjdzie na jaw, a ludzie zaczną plotkować? No i przede wszystkim: co, jeśli do głosu dojdzie silniejsze uczucie niż zwykła przyjaźń? 

No i cóż. Już w tym miejscu mogę napisać, że fanką tej książki to ja nie jestem. Podeszłam do niej ze sporym entuzjazmem, a im dłużej pozostawałam w tej historii, tym coraz mocniej się nudziłam. Tak, ta książka jest cholernie nudna i nie mam zamiaru tego ukrywać. Pierwsza połowa opowiada o... niczym? Chociaż w teorii autorka przedstawia nam głównych bohaterów i powody, dla których znaleźli się w tym miejscu, w którym są teraz (to dotyczy głównie Simona), to w praktyce wyszło to bardzo płasko i nieciekawie.  

Główna bohaterka, co do której miałam pewne nadzieje, okazała się zwyczajnie nijaka. Daphne nie wykazała się żadną konkretną cechą charakterystyczną, a jedyny fakt, jaki kojarzy mi się z tą postacią po skończeniu powieści, jest ten dotyczący jej obrzydliwego zachowania względem Simona. Nie będę spoilerować, nikt tego nie lubi, ale wybierając tę pozycję, trzeba się na to nastawić (na ten konkretny fragment). W pewnym stopniu cieszę się, że autorka postanowiła pójść w tę stronę i pokazać ten wątek zamieniając role, ale nadal: było to bardzo złe i odpychające (a przynajmniej dla mnie).  

Autorce trzeba oddać to, że ma całkiem lekkie pióro, więc pomimo nudnej pierwszej połowy, czytało mi się ją całkiem szybko. Strony przewracały się same, jednak co z tego, skoro nie czułam większej przyjemności z poznawania tej historii? Może i brzmię teraz bardzo krytycznie i negatywnie wręcz, ale nic na to nie poradzę. Druga połowa książki zasługuje na więcej uwagi – tutaj zaczęło się dziać całkiem dużo konkretnych (i przede wszystkim: ciekawszych) sytuacji, więc tutaj moje zainteresowanie wzrosło.  

Ostatecznie jednak nie mogę ocenić Mojego księcia na ocenę bardzo dobrą, czy nawet dobrą. Wynudziłam się, zostałam zniechęcona i choć po takim wstępie raczej nie powinnam męczyć się z kolejnymi tomami, zrobiłam to i aktualnie jestem również po lekturze części drugiej. Jednak o niej opowiem następnym razem. Podsumowując, jeśli lubicie romanse historyczne i szukacie czegoś ciekawego i przyjemnego do przeczytania, to raczej szukajcie dalej – ale nie zniechęcam całkowicie, możecie śmiało sprawdzić na własnej skórze, czy pierwszy tom Bridgertonów przypadnie Wam do gustu.  

Informacje dodatkowe o Mój książę:

Wydawnictwo: Zysk i S-ka
Data wydania: 2021-01-13
Kategoria: Romans
ISBN: 9788382021271
Liczba stron: 480
Tytuł oryginału: The Duke and I
Tłumaczenie: Wiesław Lipowski
Dodał/a opinię: Natalia Świętonowska

Tagi: Romans historyczny