Nibynoc
Jay Kristoff

Ostatnie lata rynku powieści fantastycznych to wysyp książek o płatnych zabójcach, złodziejach, mordercach czy innych łotrach. Większość z tych historii – po zapoznaniu się z treścią – okazywała się po prostu opowieścią przygodową z elementami magii oraz postaciami nadzwyczajnymi, gdzie główny zawadiaka wcale zawadiaką nie był (to samo tyczy się zawadiaczek). Ot, niby walczą, kradną, czasem nawet zabijają, ale ostatecznie szelma okazuje się istotą nadzwyczaj moralną, nierzadko odnajdującą miłość swego życia w swej ofierze! Przyznam szczerze, że choć lubię opowieści o łotrzykach, tak zaczęłam coraz mniej chętnie sięgać po książki o nich, bo… zwyczajnie mnie mdliły. Nudne, sztampowe, bardziej o łobuzach niż łotrach, niepotrzebnie upiększane – ot, tak widziałam ¾ pozycji. Na szczęście jest jeszcze ta ¼, która sprawia, że nie potrafię się odwrócić od tematyki fantastycznych drani, a powieść Nibynoc zdecydowanie zalicza się do tej grupy.    Przyznam szczerze, że – przed sięgnięciem po tę powieść – miałam do niej ambiwalentny stosunek. Z jednej strony intrygujący opis – zemsta, krwawa zabójczyni, rozmawianie z cieniami, a z drugiej SZESNASTOLETNIA główna bohaterka. Bałam się, że będzie infantylna, niepewna swoich zamiarów – jednym słowem głupiutka, nie nadająca się na mścicielkę, femme fatale. Ten strach był niepotrzebny. W powieści czuć jej młodość, lekką niedojrzałość, ale jest to właściwe, doskonale wplecione w historię.     (…) najmniejsze pająki mają najmroczniejszy jad (…).    Mia – bo tak ma na imię – wykreowana jest znakomicie, budzi niepokój w czytelniku. Nie tylko zachowaniem, ale i wyglądem. Kruczoczarne włosy, blada twarz o zapadniętych policzkach, złowieszcza maska harlekina. Niska, mizerna, żadna piękność. Narrator żartobliwie pisze o jej obliczu, że gdyby było łamigłówką, większość odłożyłaby ją z powrotem do pudełka nierozwikłaną. Myślę, że nie tylko przez wzgląd na jej wygląd, ale i trwogę, którą potrafi wzbudzić swoim zachowaniem. Raczej każdy wolałby uniknąć spotkania z dziewczyną o wielu cieniach (towarzyszy jej nawet cień, przybierający postać kota)...    Miała dopiero dziesięć lat, ale już znała kolor strachu.   Aby dokonać zemsty na oprawcach, którzy zabrali jej wszystko, Mia musi się odpowiednio przygotować. Trafia do Czerwonego Kościoła, gdzie zgłębia tajniki zabijania u najniebezpieczniejszych łotrów Republiki. Bardzo spodobała mi się wzmianka o nim, w jednym z zagranicznych wydań: The Red Church is no Hogwarts, but Mia is no ordinary student (Czerwony Kościół to nie Hogwart, ale Mia nie jest zwyczajną uczennicą). W Czerwonym Kościele Mia uczyła się walki, kradzieży, trucizn, a nawet... uwodzenia. Są to na swój sposób spokojniejsze fragmenty powieści, ale i tak satysfakcjonują.    (...) będziesz dziewczyną, której bohaterowie będą się bali.    Narracja powieści jest OBŁĘDNA, a nawet śmiem rzec, że idealna. Opisy są malownicze, działają na wyobraźnię, rozbawiają i... budzą obrzydzenie. Jest w nich jednocześnie poetyckość, jak i nie brakuje wulgarności, a wszystko to w idealnych proporcjach, w idealnych chwilach. Samo pierwsze zdanie książki zaskakuje: Ludzie często wypróżniają się w chwili śmierci. Autor zdaje się nie mieć zahamowań, potrafi nawet zaszydzić ze swojej bohaterki nie tylko słowami, ale i wydarzeniami, które wplata w jej życie. Na dodatek narratorem powieści jest osoba jakby znającą Mię. Z początku nie do końca rozumiałam, jak mam odbierać podwójną narrację, ale z czasem... Jay Kristoff jest po prostu niesamowity, Nibynoc zaskakuje pozytywnie w każdym aspekcie! Sam motyw z niemal całkowitym brakiem ciemności w świecie jest fenomenalny, a jest ich znacznie więcej... Jego twórczość bardzo przypomina mi humor Neila Gaimana i Brandona Sandersona.    W książce znajdują się również przypisy. Niektóre są odniesieniami do życia Mii lub innego bohatera, wyjaśniają jakieś pojęcie ze świata Nibynocy lub są zwyczajnym, zabawnymi komentarzami narratora. To znakomity dodatek, ale irytowało mnie to, że pewne z nich były niesamowicie długie i w połowie zostały przerzucone na drugą stronę, co wcale nie ułatwiało czytania.    Jeśli macie dość cukierkowych zabójców, Nibynoc jest powieścią dla Was. Nie brakuje tu krwi i ekskrementów, wartkiej akcji i niebanalnej umiejętności bohaterki, związanej z cieniami. Choć Mia jest nastolatką, nie wydaje mi się, aby była to książka właściwa dla młodych czytelników, dlatego dedykują ją przede wszystkim dorosłym. Piękne wydanie Wydawnictwa MAG jak zawsze przykuwa uwagę, choć nieco żałuję, że nie pokuszono się o okładkę zagranicznego wydawnictwa Harper Voyager, z ucieleśnieniem zdolności Mii i nawiązaniem do słów jej matki:   - Nigdy się nie wzdrygaj - zimny szept w uchu - Nigdy się nie lękaj. I nigdy, przenigdy nie zapomnij.   Ponadto uważam, że tytuł Nigdynoc bardziej pasowałby do serii (choć rozumiem, że brzmi gorzej). Cienie i kilka innych elementów Nibynocy zdaje się nawiązywać do twórczości Edgara Allana Poe, znanego przede wszystkim z poematu Nevermore. 

Informacje dodatkowe o Nibynoc:

Wydawnictwo: Mag
Data wydania: 2017-09-13
Kategoria: Fantasy/SF
ISBN: 9788374808705
Liczba stron: 608
Tytuł oryginału: Nevernight
Język oryginału: angielski
Tłumaczenie: Małgorzata Strzelec
Dodał/a opinię: Dizzy