Tom Felton chyba bardziej znany dzięki uniwersum o Harrym Potterze jako Draco Malfoy. Czarny bohater i adwersarz Harry’ego. Uwielbiany i znienawidzony. A jaki jest naprawdę? Teraz dzięki tej autobiografii możemy się dowiedzieć więcej o nim samym, o jego rodzinie, o dorastaniu w dwóch światach, bo w końcu nagrywanie filmów to kawał czasu (dziesięć lat). Czy Tom ma coś wspólnego z graną przez siebie postacią?
Jako zwariowana fanka tegoż uniwersum i wszystkiego z nim związanym nie mogłam sobie odmówić przyjemności przeczytania tej autobiografii. Choć Draco niejednokrotnie mnie irytował i bywały chwile, że złapałabym go za szaty i podniosła do góry, albo jak Szalonooki Moody zamieniłabym go we fretkę, to z wielkim zainteresowaniem zatopiłam się we wspomnieniach Toma (nie tylko ze sławnych filmów). Szczerze powiem, że te chwile, gdy opowiada o rodzinie, gdy możemy się dowiedzieć o jego dzieciństwie i dorastaniu w gronie najbliższych, są niezmiernie ciekawe i można by mu pozazdrościć takich rodziców i braci.
Wydaje mi się, że Tom jest wyjątkowo szczery w dzieleniu się z czytelnikami swoimi sekretami. „Sprzedaje” nam w końcu nie tylko takie fragmenty ze swojego życia, którymi należałoby się chwalić. Niektórych mógłby (a przypuszczam, że z pewnością tak jest) się wstydzić, mimo iż był bardzo młodym chłopcem. Jednak wiek nie zawsze jest usprawiedliwieniem dla naszych czynów.
Mimo że jestem niepoprawną potteromaniaczką, to trochę przeszkadzało mi i uwierało, że jakoś ciągle z przewracanymi kartkami mało jest w tym wszystkim Toma, a za dużo Dracona. Cały czas na czoło wysuwał się ów sławny powieściowo-filmowy cykl. A skoro to autobiografia, to powinien być Tom, bo to on jest ważny. Człowiek, nie postać przez niego grana. Życie nie plan filmowy. Choć to ciekawe, to jednak chciałoby się czegoś więcej. I w końcu jest. Rozdział 26. „Ballada o Barney’s Beanery, czyli gdybym był bogaty”. Tom daje się poznać jako dorosły już człowiek, który nie jest wolny od popełniania poważnych błędów. W tym rozdziale mowa jest o kondycji psychicznej, o uzależnieniu i odwyku, bez patosu, bez zbędnych rozciągniętych opisów, rzeczowo. Wspaniale byłoby przeczytać całą autobiografię napisaną właśnie w tym duchu. O sile, o wychodzeniu z nałogu, o walce z depresją.
Ale wróćmy do tego co we wspomnieniach Tom zawarł. Potteromaniacy będą zachwyceni i z pewnością, jeśli już nie mają, to na pewno będą chcieli mieć tę książkę w swojej kolekcji. Tom opowiada o historiach, których nie mogliśmy poznać, z planu filmowego. Pojawiają się w nich osoby nazywane „gwiazdami”: Maggie Smith (Minerwa McGonagal), Alan Rickman (profesor Severus Snape), Jason Isaac (filmowy ojciec Dracona), Emma Watson (Hermiona Granger), etc,, ale także osoby z planu, których nazwiska nie przykuwają naszej uwagi, a są ważne przy powstawaniu filmu: kaskaderzy, kamerzyści i w tym wyjątkowym przypadku, gdy dzieci musiały spędzać na planie długie godziny – nauczyciele.
Tytuł sugeruje. w którą stronę skierowana zostanie treść książki, ale jednak pewien niedosyt pozostaje. Jako fanka uniwersum jestem bardzo zadowolona, ale jako wielbicielka wszelkiego rodzaju biografii moje zaspokojenie jest połowiczne. Tak, jak wcześniej napisałam, trochę za mało jest tutaj Toma, które wypiera Draco. No cóż, podobno nie można mieć wszystkiego. Ale może Tom nie powiedział jeszcze ostatniego słowa i napisze kiedyś inną książkę, która będzie szczątkowo traktowała o dziesięcioletniej przygodzie na planie filmowym Hogwartu. W końcu te wspomnienia wyszły mu świetnie, czyta się z przyjemnością, bez żadnych zgrzytów. Chciałoby się powiedzieć – pisz dalej, Tom!
Autobiografię Po drugiej stronie różdżki zdecydowanie polecam zwłaszcza wszystkim fanom Harry’ego Pottera i całego uniwersum, ale także tym z was, którzy lubią sięgać po książki biograficzne. Ta jest naprawdę dobra i warta poznania.
Informacje dodatkowe o Po drugiej stronie różdżki. Autobiografia:
Wydawnictwo: Albatros
Data wydania: 2023-03-22
Kategoria: Biografie, wspomnienia, listy
ISBN:
Liczba stron: 272
Dodał/a opinię:
Monika Piotrowska-Wegner
