Pogubieni w stosach serduszek. Antologia poezji miłosnej

Często słyszy się, że poezja coraz mocniej spychana jest na margines literatury. Publikacje takie jak „Pogubieni w stosach serduszek”są żywym zaprzeczeniem tej tezy. To antologia poezji miłosnej poetów-sympatyków facebookowej grupy „Pisz i czytaj wiersze”, założonej i prowadzonej przez redaktora, poetę i tłumacza Ryszarda Mierzejewskiego, który podjął się także wyboru i wydania niniejszego zbioru.

Miłość niejedno ma imię, rozkwita w różnych sytuacjach, wybucha nagle lub rodzi się powoli. I można tak jeszcze długo, tylko po co? Lepiej sięgnąć po poezję.

Antologię otwiera wiersz, który wygrał w walentynkowym konkursie ogłoszonym na stronie grupy „Pisz i czytaj wiersze”. Alicja Krata w nastrojowym utworze pokazała znudzoną sobą parę, którą połączy na nowo wzruszenie.

Zaskakująca jest rozpiętość w realizacji tematu oraz stylu. Znajdziemy tu romantyczne wizje, zmysłowe doznania tuż obok satyry, humoru czy rozpaczy. Autorzy chyba zdołali pokazać każdy odcień miłości (między kobietą a mężczyzną) oraz jej następstwa, efekty itp. Poeci szukają oryginalności w treści, rzadko w formie, często zaś w konceptach, jak np. Ryszard Mierzejewski, nawiązujący do semantyki czerwieni:

Najczęściej bodaj się tu tęskni i marzy, jak np. w wierszu „Wszędzie ty”, gdzie Danuta Zofia Buks opowiada o wszechobecności nieobecnego ukochanego. Jak się okazało, mężczyźni bywają niezwykle czuli i uczuciowi, o czym świadczy jeden z najpiękniejszych utworów wyrażających miłosne pragnienia, autorstwa Marka Króla:

W przejmujących wierszach podmiot liryczny Elizy Segiet zmaga się z bólem i tęsknotą za tym, który odszedł bezpowrotnie (a może raczej dlatego, że ona została sama?), jak np. w „Twoim oddechu”:

Zaskakująco mało tu jest erotyków, a gdy się już pojawiają, to raczej nieśmiało, subtelnie, żartobliwie, jak u Zofii Salmanowicz:

W przeważającej mierze poeci myśląc o miłości, pisali o relacji damsko-męskiej. Kilka zaledwie wierszy pozwala na wiele interpretacji (np. miłość matczyna). Ale zdarzają się również inne deklaracje – Ewa Pilipczuk wykrzyczała „Kocham cię, życie”, a Elżbieta Kowalczyk wyznała swoją miłość do poezji. W liryku „Poeta i miłość” Tamara Mariola Tarasek pyta: „Czy poeci potrzebują miłości?”. Oczywiście, tak samo mocno jak miłość potrzebuje poetów!