Wiedma
Monika Maciewicz

„Wiedma” to książka, którą odkryłam dzięki Instagramowi. Jej Autorka – Monika Maciewicz – prowadzi niezwykły profil, wybrała świetny pomysł na promowanie swojej powieści. Wystarczy jedno spojrzenie, żeby wiedzieć, o czym książka będzie: słowiańskość, dawne wierzenia, potęga natury, czyli klimaty ostatnio modne. Przyciągnęła mnie też okładka – taka tajemnicza, pełna magii: księżyc, pradawne symbole, samotna dziewczyna, rudy kocur… Kupiłam bez wahania, od razu zaczęłam czytać – i bardzo mi się spodobała.

Główną bohaterką jest Biwia, młoda dziewczyna, która trafia na nauki do starej, mądrej Wiedmy. Kobiety mieszkają na wyspie, towarzyszy im brat Wiedmy, Miłosz – mężczyzna starszy, powściągliwy, ale bardzo wymowny w swoim milczeniu. Są też – a jakże! – dwa koty, no bo przecież wiedźma bez kota nie byłaby w pełni wiedźmą. Biwia uczy się trudnej sztuki leczenia i odczyniania uroków – i w tym względzie ta książka jest podobna do serii „Kwiat paproci” Katarzyny Bereniki Miszczuk. Ale tylko w tym: bo pani Monika przenosi nas w czasy prasłowiańskie, kiedy lasy pełne były tajemniczych stworzeń, duchów i zjaw, kiedy siły natury można było przebłagać, jeśli miało się po swojej stronie prawdziwą, silną Wiedmę.

Bardzo podobał mi się klimat tej powieści – ta wyspa, odludzie, ten milczący przewoźnik, mądra Wiedma, prastare puszcze, wioski i sioła, stare grody. Bardzo ciekawie ukazane są tradycje i obyczaje dawnych Słowian, ich mentalność, sposób życia, prace i święta, no i ten wspaniały kult przyrody, życie z zgodzie z naturą, które stanowiło ich główną cechę. Aż żal się robi, że ją utraciliśmy…  Podobała mi się także sama historia, którą opowiada nam autorka – bo jest w niej tajemnica, jest lęk i niepewność młodej Wiedmy, która nie zna w pełni swojej mocy, są zupełnie ludzkie namiętności i obawy. Tym, co szczególnie mnie ujęło jest ukazanie kobiecej solidarności – obraz Sabatu to manifest kobiecości i idei siostrzeństwa: pełen mocy, pasji, magii.

Widać, że autorka wykonała solidną pracę badawczą – przewertowała nie tylko kroniki, ale i słowniki staropolskie, więc można się stąd sporo nauczyć – ale bez obaw, cała ta wiedza podana jest w sposób naturalny, zgrabnie wpleciona w treść powieści, więc przyswajamy ją sobie bezboleśnie, a nawet powiedziałabym, że w sposób przyjemny. U dołu stron są przypisy z objaśnieniem staropolskich zwrotów lub obyczajów. Bardzo dużo dowiemy się stąd również o ziołach i roślinach leczniczych, a także tych, które mogą nam zaszkodzić.

„Wiedmę” czyta się szybko, bo jest bardzo dobrze napisana i skomponowana. Mam nadzieję, że Autorka pracuje już nad kontynuacją, bo to bardzo ciekawa historia i chętnie poznam dalsze losy Biwii.

Komu ta książka się spodoba? Na pewno fanom i fankom serii „Kwiat paproci” i wszystkim, którzy lubią modę na słowiańskość. A także tym, którzy lubią książki pełne tajemnic, prastarych wierzeń, duchów. Myślę, że przypadnie do gustu również miłośniczkom romantycznych historii, bo i miłość nie jest obca Młodej Wiedmie. A także każdemu, kto lubi ciekawie opowiedziane historie o dawnych czasach.

Podsumowując: „Wiedma” to bardzo ciekawa opowieść o młodej dziewczynie, która uczy się trudnej sztuki bycia Wiedmą, czyli tą, która wie. Dajcie się porwać magii wierzeń naszych przodków i zanurzcie się wraz z Biwią w fascynującym świecie pradawnych obyczajów!

Informacje dodatkowe o Wiedma:

Wydawnictwo: inne
Data wydania: 2018 (data przybliżona)
Kategoria: Obyczajowe
ISBN: 9788388417863
Liczba stron: 333
Język oryginału: polski
Dodał/a opinię: Joanna Tekieli

Tagi: bóg