Recenzja książki: Mara

Recenzuje: Małgosia Brzeska

Mara Małgorzaty Domagalik to powieść, która nie tyle opowiada historię, ile wciąga czytelnika w stan emocjonalnego napięcia – lepki, niepokojący, a zarazem hipnotyzujący. To książka o pragnieniu, które nie chce być rozsądne, o uczuciach silniejszych niż społecznie akceptowalne wybory, o bliskości, która potrafi jednocześnie ocalać i niszczyć. Autorka sięga po temat erotycznego trójkąta, ale czyni to w sposób daleki od sensacyjności czy prostych prowokacji. Mara to przede wszystkim powieść psychologiczna – gęsta od emocji, półcieni i niedopowiedzeń.

Warszawa, chłodne i zdystansowane fińskie krajobrazy oraz mroczny, pulsujący Berlin nie są tu jedynie tłem. To przestrzenie wewnętrznych stanów bohaterów – ich zagubienia, tęsknot, pragnień i ucieczek. Każde z tych miejsc rezonuje z inną emocją: Warszawa wydaje się racjonalna, oswojona, a jednak duszna; Finlandia chłodna, surowa, niemal ascetyczna, jak próba ucieczki od nadmiaru uczuć; Berlin – miasto wolności, nocy i grzechu – staje się areną, na której maski spadają najszybciej.

Centralnym motywem Mary jest pożądanie – nie jako fizyczny impuls, lecz jako siła życiowa, która wymyka się kontroli. Domagalik z dużą wrażliwością pokazuje, jak pragnienia potrafią rozsadzać uporządkowane życie, jak wchodzą w konflikt z rozumem, lojalnością i moralnością. Bohaterowie balansują na granicy decyzji, których nie da się cofnąć, a każdy krok w stronę spełnienia niesie ze sobą cień straty. To nie jest opowieść o prostym „zakazanym romansie”, lecz o emocjonalnym labiryncie, w którym nikt nie wychodzi bez ran.

Autorka świetnie radzi sobie z napięciem psychologicznym. Czułość miesza się tu z poczuciem winy, namiętność z lękiem, a bliskość z samotnością. Erotyzm w Marze jest sugestywny, ale nigdy dosłowny – ważniejsze od ciała są myśli, spojrzenia, milczenie i to, co niewypowiedziane. Domagalik pisze językiem zmysłowym, ale eleganckim, oszczędnym, skupionym na emocjach, a nie na dosłowności. Dzięki temu powieść zyskuje głębię i literacką klasę.

Szczególną siłą powieści jest portretowanie wewnętrznych sprzeczności bohaterów. To postaci niejednoznaczne, dalekie od łatwej oceny. Ich wybory bywają egoistyczne, bolesne dla innych, ale jednocześnie bardzo ludzkie. Autorka nie moralizuje – raczej stawia pytania: gdzie kończy się odpowiedzialność, a zaczyna prawo do własnych pragnień? Czy miłość zawsze musi być kompromisem? I czy każde uczucie da się „ułożyć” w społecznie akceptowalną formę?

Mara to także opowieść o marzeniach, które nie chcą znać granic. O potrzebie intensywności, pełni, doświadczenia życia „do końca”, nawet jeśli ceną jest utrata stabilności i poczucia bezpieczeństwa. To książka, która zostaje w czytelniku na długo – nie przez fabularne fajerwerki, lecz przez emocjonalny rezonans i pytania, które rodzą się po zamknięciu ostatniej strony.

Autorka stworzyła powieść dojrzałą, odważną i nieoczywistą. Mara nie oferuje łatwych odpowiedzi ani komfortowego zakończenia. Zamiast tego proponuje podróż w głąb pragnień, które bywają piękne i destrukcyjne jednocześnie. To lektura dla tych, którzy w literaturze szukają nie tylko historii, ale także intensywnego przeżycia i szczerego spojrzenia na ludzką naturę.

To powieść, którą warto przeczytać, jeśli szuka się literatury odważnej, zmysłowej i psychologicznie prawdziwej — takiej, która porusza, niepokoi i na długo zostaje w myślach po odłożeniu książki.