Recenzja książki: OOBE. Życie realnym mitem

Recenzuje: Danuta Awolusi

Książka Roberta Noble OOBE. Życie realnym mitem to relacja z drogi. Zapis codzienności, który w żadnym razie nie jest codzienny. Po raz kolejny zostajemy zabrani w świat pozasmysłowy.

Punktem wyjścia jest proste pytanie, które może pojawić się w każdym z nas. Co zrobić, kiedy życie toczy się swoim rytmem, ale w nas wciąż rośnie poczucie, że coś nie pasuje? Robert Noble opowiada o dniu, który pod tym względem niczym się nie różnił od innych. Rano wstał, zrobił to, co zwykle. Czuł się zmęczony i zobojętniały. W tym codziennym znużeniu wydarzyło się coś, czego nie umiał już odsunąć. Pojawiła się decyzja. Nazwał to wyborem innej ścieżki. Pisze, że w takim momencie nie ma już odwrotu, bo jeśli raz zobaczysz, że możesz żyć inaczej, nie wrócisz do udawania, że ktoś inny kieruje Twoim życiem. Nie opisuje tego jako cudu. Raczej jako otwarcie drzwi, które zawsze były blisko, tylko wcześniej nikt nie chciał ich dotknąć.

OOBE oznacza doświadczenie wyjścia poza ciało. W tytule to wyrażenie jest wyraźnie widoczne, ale książka nie jest podręcznikiem technik ani relacją z podróży po zaświatach. Noble nie proponuje ćwiczeń, nie uczy krok po kroku. Pisze o tym, że takie doświadczenie ma sens tylko wtedy, kiedy prowadzi do realnej zmiany w tym, jak żyjemy i co w nas zostaje po powrocie do codzienności. Dlatego w jego opowieści doświadczenie bycia poza ciałem nie jest celem samym w sobie. To raczej punkt odniesienia, sposób, aby sprawdzić, czy widzimy coś więcej niż powtarzalny schemat, w którym funkcjonujemy.

Autor krytykuje powierzchowne podejście do duchowości, które sprowadza ją do kolejnego produktu. Pisze, że podróże mogą pomóc, ale nie zastąpią konfrontacji z własnym lękiem. Można przejść tysiące kilometrów, ale nic się nie zmieni, jeśli w środku zostaniemy tacy sami. To zdanie powraca w książce jak motyw. Jest też przestrogą przed traktowaniem duchowości jako sposobu na ucieczkę od odpowiedzialności.

Treść książki układa się w rozmowę. Noble dzieli się doświadczeniami, ale nie narzuca odpowiedzi. Często pyta wprost: czy twoje życie naprawdę jest takie, jakiego chcesz, czy tylko tak Ci się wydaje? Pyta, czy podejmowane zmiany nie są próbą ucieczki od siebie, a nie realnym wysiłkiem, żeby coś w sobie przełamać. Ta rozmowa nie jest łatwa, bo autor konsekwentnie sprowadza wszystko do nas samych. Pisze wprost, że nie walczymy ani ze światem, ani z innymi ludźmi. Walczymy z samymi sobą.

Książka ma charakter osobisty, ale pojawiają się w niej też inne postacie. To mistrzowie, których autor nazywa Czarownikami. Każdy z nich uczy go czegoś, ale nie w sposób spektakularny. W codziennych sytuacjach pokazują, że każde spotkanie może stać się momentem zmiany, jeśli tylko jesteśmy uważni. Ten wątek jest rozwinięciem poprzedniej książki Nobla o Nagualu Julianie. Tutaj wybrzmiewa bardziej wielogłosowo. Pojawiają się różne postacie, każda z nich coś otwiera i w ten sposób tworzy się ścieżka prowadząca do większej świadomości.

Choć temat brzmi jak zachęta do szukania nadzwyczajności, Noble stawia na coś przeciwnego. Cała jego książka jest powrotem do prostoty. Autor nie obiecuje szybkiej transformacji. Pisze o codziennym wysiłku, o tym, że przebudzenie nie przychodzi nagle, jak światło włączone w ciemnym pokoju. Czasem to lata patrzenia na te same sytuacje i próby zrozumienia, co tak naprawdę chcemy zmienić. Stąd powtarzające się przekonanie, że nie ma gotowych metod. Każdy krok trzeba zrobić samodzielnie, nawet jeśli inspiracją jest doświadczenie kogoś innego.

OOBE. Życie realnym mitem nie przypomina popularnych książek rozwojowych. Autor nie obiecuje, że po lekturze czytelnik stanie się kimś innym, nie próbuje „sprzedać" żadnej doktryny. Niektóre fragmenty mają charakter relacji autobiograficznej, inne przypominają notatki z medytacji. Myślę, że dla czytelników otwartych na śnienie i tych, którzy pragną badać swoją duchowość, to po prostu lektura obowiązkowa.

Po lekturze zostaje przede wszystkim pytanie, czym jest prawdziwa podróż. Noble przekonuje, że najważniejsze dzieje się wewnątrz – niezależnie od miejsca, w którym jesteśmy. Nie ma tu obietnicy spektakularnych odkryć. Jest raczej zachęta, żeby sprawdzić, czy to, jak żyjemy, nie jest tylko powtarzanym automatyzmem. I żeby przestać czekać na to, że ktoś inny poprowadzi nas dalej.

To książka napisana w tonie spokojnej rozmowy. Nie narzuca niczego, nie próbuje przekonać siłą. W tym tkwi jej siła – w konsekwencji, z jaką wraca do prostego pytania o to, jak wygląda życie, kiedy zaczynamy je świadomie prowadzić.

Tagi: ezoteryka powieść samorozwój rozwój duchowy rozwój osobisty trening umysłu czarownicy nagualizm nagual szamanizm wiedza duchowa akcja i przygoda