khali

Gdy  papieros zgasł

A whisky przestało grać

Ogarnął smutek

Księżyc ma inny blask

Chowałem cierpienie

Obudziłaś we mnie zwątpienie

Głaskałem włosy Twoje

Zakochałem się ponownie

Wskrzesiłaś zmysły wymarłe

W podniebnych ulotnych kosmosach

Jestem Ja i świat mój

Uchodzę za wiersza marginesach

Muzyka, wiersz 

Zacisznych pokojach

W powietrzu gasnę

A popiół mój się spala

Jestem z łykiem

Coraz bliżej celu

Przyjeźń ulatuje

Pies koło nogi skamla

Popatrzył zza mgły poświaty

Ukląkł, a twarz dłońmi zasłonił

Schował skrawek tajemnicy

Bólu cierpienia nigdy nie ukoił

Wpatrzona w świat, którego nie rozumiała

Zafascynowana życiem, którego nie ogarniała

Była słaba, jednak kochała ludzi

Pod osłoną nocy

Przeszła chwiejnym krokiem

Mgła pojawiła się na źrenicy

Włosy kiedyś piękne, teraz potargane

W młodości, każdy marzył

O życiu, pięknym, wręcz bajkowym

Wszyscy żyli błogimi myślami

Fantastycznymi teoriami

Kto zaprosi mnie do siebie ?

Kto będzie na moim pogrzebie?

Kto dokończy za mnie życie?

Kto zapłacze w sercu skrycie?