Cytat

Zachęcił mnie do wnętrza

dom, w którym nikt nie mieszka.

Ciszę oparł o ściany

odprawiając samotną niedzielę.

Mam na szyi korale.

Każdy dniem jest radości

utrwalonym przez dotyk

niespodzianych zdarzeń.

Nie rozpoznać mi tego lasu,

nie szukać znaku na niebie.

Niebo i las ściegami salw

na śmierć zaszyto.

Kolor dnia jest z nieba i liści

więc go nie ma w pudełku z kredkami.

Zanim ogród wyruszy do cienia

muszę oczy zmienić na słowa.

Migotały sny na białym płótnie.

Dwie godziny księżycowej łuski.

Była miłość na tęskną melodię,

był szczęśliwy powrót z wędrówki.

Bezsilna nasza mowa,

jej dźwięki nagle - ubogie.

Szukam wysiłkiem myśli,

szukam tego słowa

- ale znaleźć nie mogę.

Nie mogę.

Tak w ścianach lawin

wołam do Yeti

przytupując dla rozgrzewki

na śniegu

na wiecznym.

W zaplombowanych wagonach

jadą krajem imiona,

a dokąd tak jechać będą,

a czy kiedy wysiędą

nie pytajcie, nie powiem, nie wiem.

Cóż ja zrobiłam, nieszczęśliwa,

że bez kaloszy grzęznę w smole,

że ogień płaszczem mnie okrywa,

że hańbę nosić mam na czole

przez wieczność, której nie ubywa?

Co takiego zrobił Izaak,

proszę księdza katechety?

Może piłką wybił szybę u sąsiada?

Może rozdarł nowe spodnie,

gdy przechodził przez sztachety?

Kradł ołówki?

Płoszył kury?

Podpowiadał?

Najpierw minie nasza miłość,

potem sto i dwieście lat,

potem znów będziemy razem:

komediantka i komediant,

ulubieńcy publiczności,

odegrają nas w teatrze.

Saksofonista przeciągły, saksofonista kpiarz ma własny system świata, nie potrzebuje słów. Przyszłość - któż ją odgadnie. Przeszłości pewien - któż.