Anna Karenina
Lew Tołstoj

Romans Wszech-czasów Lew Tołstoj stworzył wielowątkowe arcydzieło odzwierciedlające mozaikę społeczną współczesnej mu Rosji. Ona piękna, niestety zamężna Anna Karenin(tak Karenin - w tytule Anna Karenina, bo przynależna mu - Kareninowi- na zawsze), On wolny duch, przystojny Aleksy Wroński i ten stojący na drodze do szczęścia mąż, odpychający i wiecznie moralizujący niezachwiany autorytet i mąż stanu Aleksy Karenin. Co ludzie powiedzą? Anna Karenina jest powieścią społeczno-psychologiczną. Tołstoj szczegółowo opisuje stany emocjonalne bohaterów. Każdy z nich jest targany własnymi pragnieniami i dążeniami. Niewątpliwie autor wykłada w ten sposób własne spojrzenie na religię i społeczeństwo. W każdym społeczeństwie i epoce człowiek ma swoje powinności od których próbuje uciec, a człowiek pragnący być uczciwy i prawy cierpi katusze, jeśli osiąga szczęście drogą nieakceptowaną społecznie. Kobiety? Tołstoj wiele uwagi poświęca kobietom. Opisuje ich rozważania. Zagląda w dusze. Czy trafnie niech czytelnik oceni sam. Cóż należy pamiętać, że pierwszym redaktorem i sekretarzem Tołstoja była jego żona. Za geniuszem mężczyzny stoi kobieta? Kto to wie, ile pracy w książce tej jest pisarza, a ile redaktora? Kreator świata We współczesnych powieściach na każdej stronicy czytelnika dopadają schematy i skróty. Akcja musi mieć tempo, a opisy zdawkowe są w dobrym guście. U Tołstoja spotykamy prawdziwy świat opisany, tak jak świat powinien być przedstawiony czytelnikowi, by mógł być zrozumiany i w całości odebrany. Szczegóły uwypuklają charaktery postaci, nadają charakter miejscom, w których toczy się akcja, tworzą klimat powieści. Wspaniała książka warta przeczytania, nawet jeśli ktoś widział ekranizację.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Nie lubię romansów, ale bardzo mnie zaciekawiła... Przez nią późno chodzę spać.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Tołstoj był niesamowicie wnikliwym obserwatorem ludzkiej natury. Słów brak na jego znajomość złożoności psychiki i motywacji człowieka. Chylę czoła.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

     Przyszedł czas bym w końcu sięgnęła po klasykę literatury światowej. Muszę przyznać, że mam z nią pewnego rodzaju problem. Z jednej strony te książki niezwykle mnie przyciągają, lecz z drugiej strony, gdy zaczynam z nimi swoją przygodę, w głowie powstaje jakaś blokada wewnętrzna sprawiająca, że czytanie idzie mi niezwykle wolno. Jednak postanowiłam się przełamać i tym samym ponownie sięgnęłam po klasykę. Wybór miałam dość spory, ale zważywszy na wcześniejsze dobre wspomnienia związane z książkami rosyjskich pisarzy (m.in. autorstwa Dostojewskiego czy też Bułhakowa), zdecydowałam się sięgnąć po "Annę Kareninę", którą napisał Lew Tołstoj. Nie żałuję jednak sięgnięcia po tę książkę, bo rzeczywiście jest to klasyka i to bardzo dobra.

     Gdyby pokrótce opisać o czym opowiada dzieło stworzone przez Tołstoja i tak trzeba by było skupić się na sporej ilości bohaterów, którzy to występują w tej książce, bo uwierzcie, ale jest ich niemiara i każdy ma istotne znaczenie dla całej tej historii. Opowieść zaczyna się od momentu, gdy Daria Obłońska odkrywa, że jej mąż - Stiepan Obłoński od pewnego czasu ma romans z byłą guwernantką ich dzieci. Załamana kobieta grozi, że wyprowadzi się do matki, do czego mimo wszystko nie chce dopuścić jej mąż. Nie wiedząc co zrobić by odzyskać przebaczenie swojej żony, zwraca się z prośbą do siostry - tytułowej Anny Kareniny. Ona sama jest żoną Aleksieja Karenina, z którym nie czuje, że łączy ją prawdziwa miłość, a mimo wszystko jest szczęśliwa, głównie za sprawą ośmioletniego synka - Sieroży. Wyruszając więc w podróż nie zdaje sobie ona sprawy, że jej losy niebawem mogą całkowicie się zmienić, bowiem w pociągu poznaje hrabiego Wrońskiego. Co ciekawsze, ten sam mężczyzna jest jednym z adoratorów siostry Darii Obłońskiej - Kitty, która jest w nim całkowicie zakochana, przez co odrzuca zaręczyny innego mężczyzny - Lewina. Jednak jego spotkanie z Anną Kareniną wyzwala w obojgu uczucia, jakich do tej pory nie znali... Jak potoczą się zatem losy tytułowej bohaterki, która jest już przecież mężatką? Czy pozwoli sobie na romans z Wrońskim? Co stanie się z Kitty, zakochaną na zabój w mężczyźnie? I czy Daria Obłońska wybaczy swojemu mężowi zdradę? Odpowiedzi na te, jak i wiele innych pytań, znajdziecie oczywiście, jeśli sami sięgniecie po książkę "Anna Karenina".

     Co tutaj dużo mówić - jest to w końcu klasyka, będąca powieścią zdecydowanie wielowymiarową i wielowątkową. Relacja jaka tworzy się pomiędzy tytułową bohaterką i Wrońskim wbrew pozorom nie jest głównym wątkiem całej tej historii. Autor w swojej książce chciał przedstawić obraz społeczeństwa rosyjskiego XIX wieku, zarówno ukazując arystokrację, narzucającą nie raz wszelkie swoje zasady, które złamane, prowadziły nawet do wykluczenia z tego środowiska, ale także pokazać życie na wsi - system feudalny, który wielokrotnie był krytykowany. Niezwykle trudno jest mi zatem oceniać tę książkę, bo jest ona naprawdę bardzo dobra, lecz momentami równie nużąca sprawiając, że ta moja blokada wewnętrzna odnośnie klasyki zaczynała się powiększać. To na pewno ciekawa lektura jeśli chodzi o ukazanie społeczeństwa wieku XIX, nieco różnego od współczesnych czasów. To również całkiem ciekawa książka biorąc pod uwagę wątek miłosny, chociaż i tutaj te wszelkie zdrady, jakie występowały w tej historii nie do końca do mnie przemawiały. Dlatego mam mieszane uczucia i chociaż wiem, ze jest to klasyka, która i według mnie, zdecydowanie zasługuje na to miano, to jednak może ze względu na fakt, że jestem przesycona współczesnym językiem, to nie było mi łatwo przez nią przebrnąć. 

    Jeśli z kolei chodzi o bohaterów, mam podobnie mieszane odczucia. Tytułowa bohaterka - Anna Karenina - z pewnością jest postacią intrygującą, dlatego nie dziwię się, że jest chyba jedną z bardziej rozpoznawalnych bohaterek kobiecych w literaturze. Jednak swoim zachowaniem zbyt często mnie irytowała. Nieco porywcza, sama nie widząca czego chce - chociaż z jednej strony zdaje sobie sprawę, że to, co czuje do Wrońskiego nie jest do końca dobre zważywszy na to, iż jest mężatką, to z drugiej strony cały czas coś ją do tego mężczyzny przyciąga. Z kolei Wroński jest bohaterem, którego od początku nie byłam w stanie polubić. Kojarzy mi się z takim typowym kochasiem, jaki to rozbudza serca kobiet, a później znika, pozostawiając po sobie jedynie smutek. Całkiem zabawny był Lewin - aż za bardzo nieśmiały, nieco lękliwy, ale jednocześnie to człowiek naprawdę dobrego serca. Chociaż i jego duchowe rozterki sprawiały, że momentami książka robiła się nużąca. Sporo by tych bohaterów jeszcze opisywać, jednak fakt faktem, iż każdy z nich został całkiem ciekawie wykreowany, mimo że nie wszystkich dało się polubić. 

    Stąd, podsumowując tę książkę, zdecydowanie jest dobra i widać, że autor włożył w nią sporo pracy - w końcu nie tak łatwo napisać tylu stronicową opowieść. Co więcej, jest wielowątkowa, przez co nie pozostaje jedynie tkliwą historią miłosną, a pokazuje coś więcej i momentami zdecydowanie skłania do przemyśleń. Chociaż wydarzenia te mają miejsce w wieku XIX, to jednak niektóre ludzkie zachowania wydają się mi być zdecydowanie uniwersalne i widocznie również we współczesnym świecie. Jednak momentami niestety książka była nużąca, a bohaterowie nie zawsze działali na jej korzyść, jak chociażby Wroński i sama tytułowa postać Anny Kareniny.  

     Tak czy siak, z takiej klasyki, nie sposób byłoby nie wynieść kilka ciekawych fragmentów, dlatego też przedstawiam kilka z nich, jakie szczególnie zwróciły moją uwagę:

"Wszystkie szczęśliwe rodziny są do siebie podobne, każda nieszczęśliwa rodzina jest nieszczęśliwa na swój sposób." "Szacunek wymyślono po to, by zasłaniać to puste miejsce, gdzie winna się znajdować miłość." "Może dlatego wydaję ci się szczęśliwy, ponieważ cieszę się tym, co mam, a nie tęsknię za tym, czego nie mam." "Najlepiej poznaje się miłość, gdy się najpierw popełni omyłkę, a potem ją naprawi." "Kobieta to śruba, która wszystkim obraca."

    Tym oto akcentem przechodzę do końca tej recenzji. Myślę, że do sięgnięcia po "Annę Kareninę" nie muszę Was szczególnie zachęcać. W końcu to klasyka, która mimo wszelkich małych minusów, jakich się dopatrzyłam, jest napisana naprawdę dobrze.

 

Więcej recenzji na: Chaos myśli

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Klasyka rosyjskiej literatury. Trochę czasu zajęło mi zabranie się za nią i przeczytanie, ale w końcu temu podołałam. Historia romansu pięknej Anny i Wrońskiego to nie tylko literatura dla pań. Obok zmagań z losem głównych bohaterów, na marginesie, wielce nieszczęśliwym, Tołstoj doskonale opisał także sytuację w XIX - wiecznej Rosji. Zycie dopiero co wyzwolonych chłopów, stosunek dziedziców do nich. Pojawia się także motyw będącej ówcześnie w rosyjskim zaborze Polski. Dużo miejsca zawierają także rozważania duchowe postaci na temat wiary i śmierci, zwłaszcza pod koniec książki, co według mnie niepotrzebnie ją wydłuża i dla mnie czynie nudną.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Jestem pełna podziwu nad giętkim językiem Tołstoja. Książkę czyta się płynnie, jakby napisanie podobnego dzieła było drobnostką, chociaż wiem, że musiała zająć wiele czasu, myśli i potrzebowała jeszcze więcej wysiłku. Każda wykreowana przez niego postać wnosi coś do powieści. Jest to jednocześnie książka o związkach, poświęceniach, filozofii, gospodarce, wojnie... Mogłabym wyliczać jeszcze i jeszcze, a nie byłoby temu końca. Tołstoj przedstawił obraz społeczeństwa rosyjskiego drugiej połowy XIX wieku, razem z całym tym blichtrem, szykiem i tragedią. Odmalował ułudę, zakłamanie elit, rządzę pieniądza i ciężkie, wiejskie życie przeciętnego chłopa z prowincji. Mamy tutaj Annę i Wrońskiego - związek oparty na wielkiej namiętności, jednak toksyczny, pełen zazdrości, niedomówień i przede wszystkim chory z powodu braku szczerej rozmowy, zbudowany na cudzym nie szczęściu i co za tym idzie, już na starcie skazany na zagładę. Mamy Lewina i Kitty - związek, którego nikt nie poganiał, szczerą miłość, rozmowę, sielankę na spokojnych peryferiach, ludzi którzy poznali co to kłótnia kochanków, ale potrafili sobie wszystko wyjaśnić. Mamy także Obłońskiego - brata Anny - i Dolly - siostrę Kitty - ,którzy szczęście już dawno mają za sobą, wygląda na to że ich miłość się wypaliła, piękno przeminęło, pozostały już tylko dzieci, długi i zdrady... W końcu obserwujemy też związek Anny i Karenina, którzy wydawali się bardzo zgodnym małżeństwem, wzorem dla innych, ale z powodu różnicy wieku i nudy w małżeństwie jedno z nich zaczęło szukać szczęścia gdzieś indziej. Nie potrafią już sobie wybaczyć. Nie czuję się na siłach, żeby kogokolwiek oceniać. Przyznam się również, że nie jestem w stanie zrozumieć uczuć Anny, gdyż nigdy nikogo nie zdradziłam... Jej zachowanie mnie drażniło, starałam się ją polubić, ale jakoś nie mogłam. W pewnym momencie widziałam w niej już tylko uzależnioną od opium, zazdrosną wariatkę, której obłęd, przewrażliwienie i paranoja skończyły się tragicznie nie tylko dla niej samej, ale też dla innych. Była samolubna, mało empatyczna, zapatrzona w siebie, o czym zresztą świadczą jej własne monologi. Jest to jednak powieść bardzo realistyczna, wciąż aktualna. Świat pozorów nadal się utrzymuje, dbamy o to, co powiedzą inni. Wszędzie pełno zdrad, nienawiści i upokorzeń. Ta powieść to wiele obrazów: rodzinnych, miłosnych, społecznych. Trudno o niej zapomnieć i dlatego jest godna polecenia.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Ostatnie rozdziały tej książki to prawdziwe mistrzostwo. Gonitwa myśli w głowie Anny i namacalne wrzenie emocji mocno mnie oszołomiły i sprawiły, że wpadłam w czytelniczy trans. Może i jest parę wątków, które nie przetrwały próby czasu, w wielu miejscach Tołstoj za bardzo się rozwlekał i nader chętnie pozwalał sobie na światopoglądowe prywaty, ale jedno trzeba mu przyznać - miał dar przenikania do kobiecego umysłu i duszy, a sposób w jaki je odmalował przeraża swą prawdziwością i wnikliwością. Byłam pod wrażeniem.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Piękna i zdumiewająca. Nie jest ckliwą powieścią o miłości, ale bardzo dobrą pozycją psychologiczną. Czytając ją, możemy przeżywać uczucia razem z bohaterami, oraz oceniać ich postępowanie (głównie oczywiście samej Kareniny) według własnych zasad i wyznawanych wartości. Dobra, aby zastanowić się też nad sobą, nad tym co jest dla nas ważne ("co ja bym zrobił/a w takiej sytuacji?").

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Powieść przenosi nas w czasie na tereny Rosji sprzed I wojny Światowej. Miłość, zazdrość, tragizm jednostki wynikający z ówczesnych obyczajów, braku miłości a może z wewnętrznego rozdarcia, nieszczęścia i zagubienia. Wszystkie te wydarzenia dzieją się na dwóch płaszczyznach,wiejskiej i miejskiej, między bywaniem na salonach a pracą na polu. Anna Karenina to opowieść o nieszczęśliwej miłości, choć w połowie drugiego tomu lektura dosyć cieżka do czytania.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Powieść ta zalicza się do klasyki literatury światowej. Opowiada ona o życiu wyższych sfer rosyjskich w XIX wieku. Nie jest to tylko romans, jest to także powieść polityczna, z wątkami dotyczącymi życia na wsi, a także arystokracji w Moskwie i Petersburgu. Wśród książąt i hrabiów trudno szukać szczęścia - romanse, skandale, brak funduszy, jednak są też momenty, w których można oderwać się od problemów - bale, wyjścia do opery, spotkania towarzyskie. Anna Karenina wbrew tytułowi raczej nie jest główną bohaterką. Równie ważnymi postaciami są Wroński, Lewin, Kitty, Karenin. Troszkę mniejszą rolę, ale również ważną odgrywa Obłoński z żoną Dolly. Książka ta nazywana jest romansem, w rzeczywistości jest powieścią wielowątkową, cechuje ją znaczna ilość dobrze nakreślonych postaci. Autor poświęca dużo miejsca wykreowanym bohaterom - poznajemy ich cechy, przemyślenia, poglądy, wręcz ,,wchodzimy im w głowę". Tytułowa Anna Karenina raczej nie daje się lubić - naiwna, porywcza, często niezrównoważona. Będąc w odwiedzinach u swojego brata w Moskwie poznaje Wrońskiego i jest to miłość od pierwszego wejrzenia, jednak żeby nie było zbyt prosto i za pięknie - Anna jest mężatką, zaś Wroński ubiega się o rękę Kitty i robił to tak efektownie, że młodziutka Katarzyna odrzuca oświadczyny Lewina. Robi to dlatego, bo jest przekonana, że niedługo zostanie żoną młodego hrabi - Wrońskiego. Ten jednak, gdy na balu zauważa Annę od razu zapomina, o dziewczynie którą w ostatnim czasie adorował tak wytrwale. Tytułowa bohaterka szybko orientuje się, że to co dzieje się między nią a Wrońskim, pomimo że piękne i emocjonujące - dobre nie jest. Chcąc pozostać wierną żoną na drugi dzień po balu wraca do Moskwy - nie chcąc kusić losu. Anna nie przewidziała jednak, że młody wielbiciel już po tak krótkiej znajomości nie będzie mógł bez niej żyć i pojedzie do Petersburga. Tym samym Wroński łamie serce biednej Kitty, która nie może sobie wybaczyć, tego że odrzuciła miłość Lewina. Anny i Wrońskiego nie da się lubić - ani osobno, ani jako pary. Autor wydawać by się mogło, że celowo tak przedstawia te dwie postaci, abyśmy mogli poczuć się niczym arystokracja rosyjska - zgorszeni skandalem, który wywołali, a także pełni współczucia dla opuszczonego Karenina, Karenina, który popełnił jeden błąd - nie potrafił kochać żony. Moimi faworytami zdecydowanie są Kitty i Lewin - to im ,,kibicowałam", to oni swoją słodką miłością wzbudzili moją sympatię. ,,Anna Karenina" to powieść zmuszająca do myślenia, trudna do czytania - jednak daje wiele w zamian - piękną historię, wielowątkowość, dobry styl, doskonale zarysowane postaci. Jedna rzecz tylko mi przeszkadzała - dialogi po francusku - utrudniało to dodatkowo czytanie i wybijało z rytmu. Nie były to nic nie znaczące wstawki, trzeba było wielokrotnie spoglądać na dół strony, aby w pełni zrozumieć dialogi. Jednak pomimo tego mankamentu trzeba przeczytać, myślę, że każdy kto sięgnie po to dzieło będzie, jakby to określił Tołstoj ,,kontent".

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Mimo, że nie przepadam za "babskimi książkami o miłości" ta powieść ujęła mnie w całości! Tołstoj w magiczny sposób oczarował mnie i bez wątpienia sięgnę po pozostałe jego powieści. :)

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Wszyscy dziwili się dlaczego podejmuję się desperackiej próby przeczytania dzieła tego rosyjskiego powieściopisarza. Ja sama też się zastanawiałam co skłoniło mnie do przeczytania "Anny Kareniny". Nie był to film, znajomi, czy wystawa w księgarni. Ot tak po prostu pewnego dnia spojrzałam na półkę ze swoimi książkami i była tam. Stała, w dwutomowej, zniszczonej okładce. Już sam początek zachęca i napawa niepokojem. "Wszystkie szczęśliwe rodziny są do siebie podobne, każda nieszczęśliwa rodzina jest nieszczęśliwa na swój sposób" I w ten sposób poznajemy rodzinę Anny. Męża Aleksieja, który zajmuje wysokie stanowisko polityczne, brata Stiwę, lekkoducha wyjątkowo lubującego się w różnych rozrywkach, Dolly - jego starającą się być idealną żonę i Kitty, jedną z młodszych bohaterek książki, zupełnie niewinną marzącą o kochającym partnerze na całe życie. Ale jak kochać postać Anny, która dosłownie oszalała z miłości? Ciężko jest zrozumieć taką postać nie będąc nigdy, choć przez chwilę zakochanym. Jakie jest więc nasze prawo do szczęścia? Anna będąca mężatką, która zakochuje się w wojskowym łamie wszelki zasady, buntuje się przeciwko konwencjonalnemu życiu panującemu w ówczesnej Rosji i w ten sposób sama skazuje siebie na potępienie, które na końcu zostaje dosadnie ukarane. Jednak moim ulubionym bohaterem i przykładem osobistego szczęścia staje się Lewin. Ot, dobry, prosty ziemski gospodarz, zakochujący się w Kitty i znajdujący u jej boku spokojną radość życia. Anna jest bohaterką, którą albo się kocha, albo nienawidzi, albo wspiera, albo potępia. Jej wielka miłość do Wrońskiego zachwyca lub przeraża. Zastanawiający jest fakt jak można kogoś kochać tak mocną, a jednocześnie tak przeklętą miłością, która prowadzi do śmierci? Bohaterka w tej powieści udaje się w podróż swojego życia, poszukując szczęścia, którego nie zaznała. A czy współczesny człowiek ma szansę złapać tego rodzaju, nieskrępowane szczęście? To już osobna historia, którą każdy kreśli sobie osobno.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

piękna, wzruszająca, taka bliska-niebliska nam kobietom historia pięknej kobiety... cudna... polecam

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Z jednej strony spodziewałam się czegoś gorszego, z drugiej natomiast lepszego - to dziwne zdanie, które pierwsze przychodzi mi do głowy po przeczytaniu pierwszego tomu "Anny Kareniny" jest chyba kwintesencją samej książki... Dziwnej książki. Z jednej strony uroczej i wciągającej, z drugiej zaś niedopracowanej, nudnawej i archaicznej (co z kolei zarzutem nie jest, bo to zupełnie naturalne). Mam wrażenie, że Tołstoj próbuje nieco na siłę wprowadzić do akcji książki ówczesne (własne?) poglądy na politykę, gospodarkę i społeczeństwo. Szczerze powiedziawszy, zmęczyła mnie ta książka, ale po drugi tom sięgnę. I to nie ze względu na tytułową bohaterkę, której zachowanie początkowo naturalne i ciekawe, potem zaś teatralizowane, wkurza mnie jak mało kogo. Sięgnę po nią, bo wciąż jeszcze nie mogę się zdecydować, czy lubię styl Tołstoja i chciałabym się o tym, przekonać.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Piękne arcydzieło - poznajemy ówczesną Rosję, ówczesne życie, z jednej strony miejskie, z drugiej wiejskie. A przede wszystkim losy Anny, która wpadła w sidła miłości. Bardzo dobra powieśc społeczno-obyczajowa.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Moim postanowieniem noworocznym jest przeczytanie przynajmniej pięciu książek z klasyki. Podczas przeglądania prywatnego zbioru od razu rzucił się w oczy tytuł i grubość książki. Po przeczytaniu opisu postanowiłem zaznajomić się z tą powieścią. Na początku było nudno, ale później było coraz lepiej. Jaki był jednak ostateczny wynik spotkania? Czy ,,Anna Karenina" zasługuje na miano historii miłosnej wszech czasów? O tym dowiecie się czytając poniższy tekst. W skrócie. Książka opowiada o trzech rodzinach szlacheckich: Obłońskich, Kareninów i Lewina. Pomiędzy Dolly a Obłońskim dochodzi do sprzeczki spowodowanej jego romansem. Potem Anna rzuca Karenina, zakochuje się w Wrońskim i z nim zostaje, ale nie dostała jeszcze rozwodu. I tak cały czas, większość scen się powtarza (zdrada, ciąża, zdrada, ciąża, itd.). Miejscami zaczynało robić się nudno, ale dla urozmaicenia powieści autor... Nie chcę pisać co zrobił Tołstoj, by nie zepsuć niespodzianki. A teraz trochę o jednej z głównych bohaterów powieści. Anna Karenina to wierna żona Aleksego Karenina oraz matka Sieroży. Przy swoim mężu czuje się opuszczona. Gdy na stacji kolejowej spotyka Wrońskiego i zakochuje się w nim bez pamięci. I tak zaczyna się ich namiętny romans. Anna postanawia zrobić wszystko dla kochanka i rzuca męża oraz syna. Język powieści nie był taki łatwy, jak w innych powieściach, ale trudno się dziwić skoro autor żył w XIX wieku. Na szczęście wspaniałomyślni wydawcy wytłumaczyli wiele trudnych zwrotów, upraszczając w ten sposób zrozumienie treści powieści. Autor wykazał się także znajomością języków obcych m.in. angielskiego i francuskiego, wtaczając te zwroty w wypowiedzi bohaterów. Podsumowując. Książka jest naprawdę warta polecenia i osoby lubiące romanse na pewno polubią tę powieść. Ogłaszam również, że powieść "Anna Karenina" zasługuje na miano historii miłosnej wszech czasów. Polecam ją osobą lubiące i chcące zapoznać się z twórczością Lwa Tołstoja oraz osobom, które uwielbiają wzruszające do łez historie. Gorąco polecam!

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Wspaniała powieść o tragicznych losach Anny Kareniny - kobiety, która wyszła za mąż bez miłości, nie mając z mężem nic wspólnego. Pewnego dnia poznaje miłość swojego życia, długo ukrywa swój romans, ostatecznie podejmując decyzję o opuszczeniu męża i ukochanego syna... Poświęca wszystko dla miłości... traci wielu przyjaciół, jest wykluczana z grona znajomych, tylko nieliczni ją odwiedzają... gdy wydaje się już że życie zaczyna jej się układać staje się zazdrosna o Wrońskiego, zazdrość ta staje się przyczyną tragedii ...

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Moim postanowieniem noworocznym jest przeczytanie przynajmniej pięciu książek z klasyki. Podczas przeglądania prywatnego zbioru od razu rzucił się w oczy tytuł i grubość książki. Po przeczytaniu opisu postanowiłem zaznajomić się z tą powieścią. Na początku było nudno, ale później było coraz lepiej. Jaki był jednak ostateczny wynik spotkania? Czy ,,Anna Karenina" zasługuje na miano historii miłosnej wszech czasów? O tym dowiecie się czytając poniższy tekst. W skrócie. Książka opowiada o trzech rodzinach szlacheckich: Obłońskich, Kareninów i Lewina. Pomiędzy Dolly a Obłońskim dochodzi do sprzeczki spowodowanej jego romansem. Potem Anna rzuca Karenina, zakochuje się w Wrońskim i z nim zostaje, ale nie dostała jeszcze rozwodu. I tak cały czas, większość scen się powtarza (zdrada, ciąża, zdrada, ciąża, itd.). Miejscami zaczynało robić się nudno, ale dla urozmaicenia powieści autor... Nie chcę pisać co zrobił Tołstoj, by nie zepsuć niespodzianki. A teraz trochę o jednej z głównych bohaterów powieści. Anna Karenina to wierna żona Aleksego Karenina oraz matka Sieroży. Przy swoim mężu czuje się opuszczona. Gdy na stacji kolejowej spotyka Wrońskiego i zakochuje się w nim bez pamięci. I tak zaczyna się ich namiętny romans. Anna postanawia zrobić wszystko dla kochanka i rzuca męża oraz syna. Język powieści nie był taki łatwy, jak w innych powieściach, ale trudno się dziwić skoro autor żył w XIX wieku. Na szczęście wspaniałomyślni wydawcy wytłumaczyli wiele trudnych zwrotów, upraszczając w ten sposób zrozumienie treści powieści. Autor wykazał się także znajomością języków obcych m.in. angielskiego i francuskiego, wtaczając te zwroty w wypowiedzi bohaterów. Podsumowując. Książka jest naprawdę warta polecenia i osoby lubiące romanse na pewno polubią tę powieść. Ogłaszam również, że powieść "Anna Karenina" zasługuje na miano historii miłosnej wszech czasów. Polecam ją osobą lubiące i chcące zapoznać się z twórczością Lwa Tołstoja oraz osobom, które uwielbiają wzruszające do łez historie. Gorąco polecam!

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Wielka powieść literatury rosyjskiej, ale także arcydzieło na miarę literatury światowej. Pogmatwane losy Anny Kareniny ale także obraz ówczesnego rosyjskiego społeczeństwa.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Pięknie napisana powieść. Bardzo dobrze opisane życie w Rosji w dawnych czasach. Ale.. No właśnie musi być ,,ale". Miał być romans, a dla mnie jakoś go nie było. I dlaczego Autor zdecydował się na taki tytuł? Tytułowa Anna to jedna z bardzo wielu postaci. A jej romans z Wrońskim nie jest jak dla mnie głównym wątkiem. Książkę czytałam baaardzo długo. Pomimo tego, że fascynuje mnie tamtejsza historia, zwyczaje i styl życia, to jakoś nie mogłam jej skończyć. Dużo dokładnych opisów. Dla mnie mogłoby być mniej.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Ciężko mi się do tej pozycji jakkolwiek ustosunkować z racji na to, że to potężna i bardzo złożona powieść. Właściwie mamy tu do czynienia z kilkoma powieściami obyczajowymi w jednej. Nie powiem, by historia samej Anny była najciekawszą z nich, ale ukłony w stronę autora za umiejętne sportretowanie kobiety, która podążając za miłością ostatecznie popada w obłęd. Jak to w powieści rosyjskiej wątki społeczno ekonomiczne omijałam szerokim łukiem, ale za to szczególnie pokochałam historię Lewina i Kitty. 

Można powiedzieć, że z "Anną Kareniną" jak z życiem - czasem pasjonująca, a czasem śmiertelnie nuży. Na szczęście język jest w miarę przejrzysty i czytanie tych setek stron nie jest literacką drogą przez mękę. Klasycznie z klasyką literatury mam problem, co o niej sądzić, ale w tym wypadku uważam, że spotkanie z klasyką było mimo wszystko bardzo udane. Polecam.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Bardzo długo czytałam tę książkę i ciężko było mi przez nią przebrnąć, ale nie zmienia to faktu, że jest arcydzieło literatury i każdy powinien się z tym dziełem zmierzyć.
Zaskakujące było dla mnie, że historia Anny Karenin, jej męża i Wrońskiego to zaledwie ułamek powieści. Zamiast tego autor uraczył nas szczegółami na temat prowadzenia gospodarstwa, opisem polowania przez kilka rozdziałów, bądź rozwodzeniem się na tematy egzystencjonalne przez jednego z bohaterów.
Dodatkowy minus to plejada postaci tej powieści (praktycznie całą rosyjską arystokrację autor ukazał w niekorzystnym świetle), z których większości nie polubiłam. Jedynie Lewin, Kitty i Wroński wzbudzili we mnie jakieś cieplejsze uczucia, natomiast Anna to chyba jedna z najbardziej irytujących bohaterek w literaturze.
Każdy powinien się zaznajomić z tym monumentalnym dziełem, choć nie jest to łatwa i przyjemna lektura.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Historia miłosna, która tym razem rozgrywa się w kręgach arystokracji. Anna, która jest piękną kobieta,  młodo wyszła za mąż, i to raczej nie z miłości. I chociaż wydaje się na pozór, że jej małżeństwo jest idealne, to jednak bardzo szybko można dostrzec, że para małżonków skrywa wiele sekretów, również tych związanych z tym, jak są postrzegani przez otoczenie. 

Wszystko zmienia się kiedy na jednym z przyjęć młoda kobieta, poznaje przystojnego hrabiego, który odmiena jej życie. Mężczyzna pokazuje jej nie tylko nowy świat, i na czym polega życie, ale także wprowadza w świat erotyki i seksu, który jak dotychczas pozostawał dla mężatki niemalże nieznany. 

Początkowa fascynacja Anny i hrabiega Wrońskiego przeradza się w gorący romans, którego owocem jest dzieckco. Pomimo tego, że jest to moment, w którym wszystko się komplikuje, a decyzja o rozwodzie nie mieści się w głowie, to jednak miłość zdaje się pokonywać kolejne trudnośći. 

Autor pokazuje bardzo dobrze, że i dziś we współczesnych nam czasach, niektóre zachowania nie są społeczne akceptowane, i zamiast z próbą zrozumienia, spotykają się ze społecznym potępieniem i naznaczeniem. To histroia, która przez kolejne lata nie traci na swojej aktualności, chociaż dziś może się wydawać, że arystokracja należy już do przeszłości, i o niektórych problemach można by zapomnieć. 

 

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Nie zbyt przypadło mi do gustu to dzieło. Im bliżej końca książki tym bardziej drażnili mnie bohaterowie, ale są to postacie złożone, w których cały czas zachodzą zmiany. Myślę że warto zapoznać się z tą pozycją.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)