Rzecz o mych smutnych dziwkach

Wiem, Gabriel Garcia Marquez wielkim pisarzem był/jest. Jakie więc mam prawo jako zwykła czytelniczka krytykować mistrza? A jednak takie prawo sobie dam. Książka Marqueza rozczarowała mnie pod paroma względami. Pierwszy i w dzisiejszych czasach powinien być oczywisty, to aspekt moralny. Gdybyśmy nie czytali powieści tak uznanego pisarza, a po prostu dowiedzieli się, że w burdelu są 14 - letnie dziewczynki ku uciesze mężczyzn (nieważne w jakim wieku: 30,40,60 czy 90-latkowie) na pewno wywołałoby to oburzenie. A niestety w żadnej przeczytanej przeze mnie recenzji ten temat się nie pojawia. Ciągle czytam o miłości, która przyszła za późno (jaka to miłość? - chora, złudna, po prostu nie uwierzyłam w ani jedno wzniośle napisane zdanie), o tym, że dzięki obcowaniu z nagim dzieckiem starzec odkrywa głębię uczuć i nowy sens, robi rozliczenie (wątpliwe zresztą) ze swoim życiem. Jakim by pięknym językiem nie opisać zdarzeń z powieści, jest to po prostu opowieść o pedofilu. Dlaczego nie zażyczył sobie młodej, ale dorosłej kobiety tylko ,,W roku mych dziewięćdziesiątych urodzin chciałem sprawić sobie w prezencie szaloną noc miłosną z nieletnią dziewicą" Większość zachwyca się spóźnioną "miłością" starego satyra, a nikt nie pochyla się nad dzieckiem, które z biedy za dnia pracuje przyszywając guziki, a nocą umęczona ma świadczyć usługi starcom w burdelu. Czy wystarczy tylko fakt, że książkę napisał noblista i to na dodatek nieżyjący, żeby zamykać oczy na to, co jest paliwem emocjonalnym dla tej książki?

Powieść rozczarowała mnie też swoją pretensjonalnością językową i prezentowaniem wszystkich! występujących w książce kobiet jako przedmiotów do zaspokajania męskich potrzeb - chociażby służąca Damiana. Marquez zaiste wspiął się na wyżyny pochwały patriarchalnego porządku świata. Jestem głęboko zawiedziona i zniesmaczona.