Amerykanka we Włoszech

"Amerykanka we Włoszech" to powieść, która wciągnęła mnie w wir neapolitańskich ulic, nasyconych zapachem espresso, smakiem dojrzewających w słońcu pomidorów i dźwiękiem głosów, które - jak to we Włoszech - mówią równie intensywnie, co czują.

 

Heddi Goodrich stworzyła historię zmysłową, pełną światła, kontrastów i emocji, a jednocześnie bardzo intymną, bo opowiedzianą oczami nastoletniej bohaterki, Fridy.

Szesnastoletnia Frida przyjeżdża do Castellammare di Stabia jako uczestniczka rocznej wymiany. Zderzenie amerykańskiej kultury, opartej na zasadach, harmonogramach i ostrożności, z włoską spontanicznością i chaosem jest jednym z najbardziej ujmujących motywów książki.

 

Dom Anity - żywiołowej, krzykliwej, serdecznej i niekiedy surowej włoskiej ,,mamma" - staje się dla Fridy przestrzenią transformacji. To tam dziewczyna poznaje zasady, które początkowo wydają jej się dziwaczne, a potem stają się naturalnym elementem jej codzienności. Goodrich pokazuje, jak kulturowe różnice przestają dzielić, a zaczynają uczyć i kształtować.

 

Najważniejszą lekcją - i najboleśniejszą - okazuje się jednak spotkanie z Raffaele. Nieidealny, niepokojący, nieprzenikniony. Chłopak z innego świata niż Frida, będący uosobieniem włoskiej namiętności i nieprzewidywalności. Ich relacja rozwija się tak, jak opowiada ją autorka - w rytmie południowego słońca, między cieniem a światłem. To nie jest historia o miłości rodem z powieści młodzieżowych, gdzie wszystko prowadzi do szczęśliwego zakończenia. To miłość, która dojrzewa, która rani, która zostawia ślad. Dzięki temu jest prawdziwa.

 

Na szczególną uwagę zasługuje styl Goodrich. Każde zdanie wydaje się dopracowane, nasycone detalem - gestem, spojrzeniem, wspomnieniem. Autorka oddaje atmosferę Neapolu i jego okolic z taką wrażliwością, że niemal czułam gorąco wulkanicznego piasku pod stopami. Ta literacka dbałość buduje powieść pełną klimatu, subtelności i sensualności.

"Amerykanka we Włoszech" to nie tylko książka o poznawaniu innej kultury. To także opowieść o wchodzeniu w dorosłość, o poszukiwaniu siebie, o odwadze i o tym, jak łatwo można się zagubić, gdy serce bije szybciej niż rozsądek. Goodrich przypomina, że każdy młody człowiek musi przejść przez etapy zachwytu, błędów i rozczarowań, aby zacząć rozumieć własne pragnienia.

To powieść, która urzekła mnie atmosferą i pięknem, a zostanie w pamięci dzięki emocjom - szczerym, czasem bolesnym, zawsze intensywnym. Idealna dla tych, którzy kochają Italię, dojrzewające historie i bohaterki, które uczą się świata poprzez doświadczenie, a nie teorie.

Wspaniała, ciepła i wzruszająca książka o tym, jak dwa światy mogą się spotkać - i jak każde z tych spotkań zmienia człowieka na zawsze.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Czy można naprawdę zrozumieć kraj, jego duszę i ludzi, jeśli przyjeżdża się tam tylko na chwilę? Czy wystarczy rok, by obca kultura stała się częścią ciebie - a ty częścią jej?

 

,,Amerykanka we Włoszech" Heddi Goodrich to historia, która pachnie espresso, smakuje świeżymi pomidorami i tętni życiem neapolitańskich ulic. Ale to też opowieść o dorastaniu, namiętności i o tym, jak trudno jest połączyć dwa światy - amerykański porządek i włoską nieprzewidywalność.

 

Frida, szesnastoletnia dziewczyna z Illinois, trafia do Castellammare di Stabia, małego miasteczka pod Neapolem. Jej rok we włoskiej rodzinie miał być przygodą językową i kulturową, ale szybko staje się czymś więcej - inicjacją w dorosłość. W domu żywiołowej Anity Frida poznaje, czym jest prawdziwa włoska codzienność: pełna emocji, hałasu, spontaniczności i ciepła. Anita nie tylko uczy ją, jak pić kawę o właściwej porze dnia, ale też jak słuchać serca, nawet jeśli świat mówi, że to głupota.

 

To właśnie tam, między zapachem morza a pyłem z Wezuwiusza, Frida spotyka Raffaele - chłopaka, który jest wszystkim, czego powinna unikać. Starszy, tajemniczy, z niejasną reputacją i spojrzeniem, w którym kryje się niepokój. Ich relacja rodzi się w półcieniach i słońcu, w niepewności i namiętności. To nie jest bajkowa miłość, raczej ta, która zostawia ślady - takie, które z czasem bolą, ale też uczą.

 

Goodrich pisze z niezwykłą wrażliwością. Jej język jest sensualny - niemal czuje się zapach gorącego asfaltu, smak sosu pomidorowego, dotyk wiatru znad Zatoki Neapolitańskiej. To proza, która nie tylko opowiada historię, ale angażuje wszystkie zmysły. Czytając, miałam wrażenie, że jestem obok Fridy - że razem z nią uczę się włoskiego, zerkam na Anitę przy kuchennym stole, słyszę śmiech dzieci z podwórka.

 

,,Amerykanka we Włoszech" to intensywność emocji i realizm podszyty poezją. Jednak nie jest to miejsce, które pożera ludzi, lecz takie, które ich zmienia - subtelnie, od środka.

 

To także opowieść o poszukiwaniu tożsamości. Frida, zawieszona między dwiema kulturami, uczy się, że dom to nie tylko adres, ale ludzie, którzy pozwalają ci być sobą. A dojrzewanie nie polega na utracie niewinności, lecz na nauczeniu się, jak żyć z jej wspomnieniem.

 

Nie ukrywam - ta książka oczarowała mnie. Nie tylko klimatem i opisami, ale też emocjonalną prawdą. To historia o miłości, która jest piękna właśnie dlatego, że nie jest doskonała. O dojrzewaniu, które boli, ale daje siłę. O Włoszech, które nie są widokówką z folderu turystycznego, lecz pulsującym, nieokiełznanym sercem.

 

Ocena: 9/10 - bo ,,Amerykanka we Włoszech" to powieść, którą się smakuje, a nie tylko czyta. Jeśli szukasz książki, która otuli cię zapachem lata, a jednocześnie zostawi cię z lekkim smutkiem i refleksją - sięgnij po nią.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

,,Wolność jest prawem każdego człowieka"

Jadąc do Włoch, zwiedzamy znane, historyczne miejsca, podziwiamy zabytki, delektujemy się regionalnymi smakami, odhaczając kolejne punkty na turystycznej mapie. Ale to nie sprawia, że poznajemy prawdziwe włoskie życie. Tylko mieszkając wśród lokalnej społeczności możemy naprawdę poczuć klimat miejsca. Taką szansę otrzymała bohaterka książki "Amerykanka we Włoszech", a jej doświadczenie wykracza daleko poza typową podróżniczą przygodę.

Frida, szesnastoletnia dziewczyna przyjeżdża z Illinois do Castellammare di Stabia w ramach wymiany kulturowej i zostaje zanurzona w codzienność włoskiej rodziny. Poznaje ludzi, którzy na zawsze odmienią jej życie: Anitę -- kobietę, która przyjmuje ją pod swój dach i traktuje jak własną córkę, oraz Raffaele'a -- chłopaka uwikłanego w świat camorry, w którym Frida zakochuje się bez pamięci.

Choć w powieści pojawia się słowo ,,Camorra", nie jest to historia mafijna. To raczej opowieść obyczajowa z subtelnym wątkiem romantycznym, osadzona w realiach miasteczka niedaleko Neapolu. Camorra stanowi tu jedynie tło, jako jeden z elementów lokalnego społeczeństwa, a nie główny temat narracji.

Fabuła toczy się jednostajnie, snuje się od jednego wydarzenia do drugiego, dzień po dniu, miesiąc po miesiącu, ukazując codzienność życia w mieście i włoskiej rodzinie. Książka ma melancholijny, powolny ton, momentami smutna, czasem refleksyjna, innym razem radosna i wzruszająca. Doceniam kunszt językowy autorki, jej dbałość o szczegóły i umiejętność ukazania blasków i cieni życia w podneapolitańskiej miejscowości, ale bywało momentami nużąco. Jej styl jest mało ekspresyjny, akcja praktycznie nie istnieje, a wątek romansu ma mały ładunek emocjonalny. To, co mi przeszkadzało, to wspomnienia wplecione w teraźniejsze zdarzenia bez wyraźnego rozgraniczenia, co wybija z rytmu czytania i potrafi irytować. Scenki z przeszłości są oczywiście ważne, ale szkoda, że autorka nie wyróżniła ich wyraźnie. Mimo tych drobnych zastrzeżeń, historia ma w sobie klimat, piękno nowych odczuć, wrażeń i szczególny nastrój, dzięki któremu czyta się z ciekawością, chociaż powoli.

"Amerykanka we Włoszech" to opowieść o szesnastolatce, która doskonali swój język włoski, uczęszcza do szkoły, spędza czas z rówieśnikami, ale przede wszystkim uczy się siebie. Odkrywa własne emocje i uczucia, które budzą się w niej wraz z pojawieniem się Raffaele'a. On ją fascynuje, pochodzi z zupełnie innego świata, i dopiero od momentu jego wprowadzenia do fabuły tempo nieco przyspiesza, choć nadal brakuje mu ekspresji. Autorka dość późno wprowadza tę postać, nie od razu się pojawia, co może wywołać lekkie zniecierpliwienie, bo niewątpliwie wątek romansu zawsze wprowadza nieco kolorytu do powieści.

Frida poznaje smak prawdziwego włoskiego życia, jego rytm, język, gesty, zapachy, piękno, ale też mroczne oblicze. Szczególną rolę odgrywa tymczasowa mama Anita, która jest kobietą żywiołowa, bezkompromisowa, pełną pasji.  postać wyjątkowa, pełna energii, wewnętrznej radości, ale też potrafi być uparta i wymagająca. Jest kobietą pełną sprzeczności: silna i wrażliwa zarazem, odważna, ale niepozbawiona lęków. Ma za sobą bogatą historię, którą poznajemy w trakcie śledzenia przeżyć Fridy, a jej wspomnienia zabierają nas do lat 6o. XX wieku. To wszystko sprawia, że wzbudza sympatię od samego początku. Jest niczym kolorowy ptak, dla którego wiek nie ma znaczenia. Jej obecność nadaje opowieści energii i głębię. To dzięki niej oraz relacji z Raffaelem, chłopakiem z zupełnie innego świata, Frida zaczyna rozumieć, czym jest miłość, ból, lojalność i tożsamość.

Natomiast Frida pozostaje dość nijaka, jak szara myszka, bez wyraźnego charakteru. To z czasem się zmienia, gdyż rok spędzony we Włoszech pokazuje dziewczynie życie z różnych stron. Styl narracji prowadzony jest z jej perspektywy, a to pozwala wczuć się w jej stan emocjonalny i mentalny, wniknąć w jej duszę i obserwować jej wewnętrzną przemianę. Dziewczyna początkowo jest nieśmiała i zagubiona, ale z czasem dojrzewa, staje się bardziej świadoma siebie, swoich emocji i pragnień. To właśnie ten rok, spędzony z dala od domu, wśród dorosłych, pozwala jej poznać smak miłości, pasji i bólu.

Na plus zasługuje ukazanie charakteru miasta Castellammare di Stabia, ale też okolic Neapolu, nie poprzez budynki i ciekawostki o nich, ale przez ludzi, którzy je zamieszkują. Atutem jest też nieprzewidywalność i poczucie bycia częścią tej opowieści. Razem z bohaterką podążamy przez kolejne tygodnie jej pobytu we Włoszech, wypełnione zadaniami, zajęciami w szkole, spotkaniami z Raffaelem. Towarzyszymy jej w codziennych sprawach, poznając włoskie smaki, tradycje, obyczaje, historie i legendy. Autorka z pietyzmem i pasją opowiada o życiu w miasteczku -- nie tylko o jego zakątkach, ale też o losach ludzi, którzy tworzą jego klimat.

,,Amerykanka we Włoszech" to nie tylko opowieść o dorastaniu, ale także o miłości, która ma termin ważności. Losy bohaterów splatają się z legendami, mitami, faktami historycznymi, historiami ludzi żyjących na prowincji Neapolu, ich codzienności i obyczajach. To zatem także opowieść o włoskich realiach lat 80. XX wieku, gdzie toczy się zwyczajne życie, a nie takie, która znamy z wypadów turystycznych. To lektura dla tych, którzy lubią powieści klimatyczne, mające swój urok, z wolno toczącymi się wydarzeniami, by poczuć klimat włoskiego miasta i historię spotykanych ludzi.  

Książkę przeczytałam w ramach współpracy z wydawnictwem Zysk i S-ka

 

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Szesnastoletnia Frida wyjeżdża do niewielkiej miejscowości pod Neapolem, gdzie spędza rok w pewnej włoskiej rodzinie. Przez ten czas uczy się zwyczajów, języki i włoskiej kultury. Anita to jej przewodniczka, która wprowadza młodą dziewczynę nie tylko do swojej rodziny, ale również w świat uczuć. Pewnego dnia Frida poznaje chłopaka całkiem innego od niej. Jak zakończy się ta znajomość? Przekonacie się sami.

 

Mam mieszane uczucia odnośnie tej lektury. Na początku bardzo mnie zainteresowała, ale w pewnym momencie zaczęła mnie nieco nużyć. Dopiero mniej więcej od połowy wciągnęła mnie na nowo i dostarczyła wielu emocji.

 

Bardzo ciekawą postacią jest tutaj Anita. Wychowuje sama 3 dzieci, a przy tym jest bardzo spontaniczna i energiczna. Nie da się jej nie lubić, ale ma też swoje zasady, które na początku Frida nie rozumie.

 

Z kolei Fryda to postać, która można powiedzieć, że będąc w innym kraju dorasta. I fajnie było jej towarzyszyć w podróży po Włoszech.

 

Autorka wspaniale oddała klimat Włoch. Spacer po malowniczych uliczkach Neapolu i okolicach był ciekawą podróżą literacką.

 

Akcja książki jest zróżnicowana. Czasami przyspiesza a czasami zwalnia i może być nuda. Ale ogólnie książka nie jest zła i pomimo tego małego minusika polecam ją tym, którzy lubią włoskie klimaty.

 

 

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

POLECAM - NOWOŚĆ !!!  Książka ukazała się 30 września nakładem Zysk i S-ka Wydawnictwo   Zawsze, gdy widzę powieść, której akcja rozgrywa się w słonecznej Italii, oczy mi błyszczą i ostrzę sobie czytelnicze pazury  Niestety, nieraz okazuje się, że szumnie zapowiadana i reklamowana proza to zwykłe popłuczyny albo gniot.   Na szczęście w przypadku ,,Amerykanki we Włoszech" jest inaczej. Jeżeli polubiliście tetralogię Eleny Ferrante ,,Genialna przyjaciółka" to opowieść Heddi Goodrich także powinna Wam się spodobać. Podobny jest klimat i styl, jednak tu Neapol nie jest tak groźny, raczej barwny, pełen niespodzianek i tajemnic, ale jednocześnie ukazany realistycznie.   Narratorką i główną bohaterką jest nastoletnia Frida. Przyjeżdża ona ze Stanów Zjednoczonych do Włoch na roczną wymianę młodzieżową, w ramach której ma chodzić do jednego z liceów, mieszkać z włoską rodziną i chłonąć miejscową kulturę.   Dziewczyna trafia do domu Anity, która mieszka Castellammare pod Nepolem. Samotnie wychowuje ona dwóch synów i córkę. Jest kobietą energiczną, bardzo emocjonalną, żywiołową i spontaniczną. Jednocześnie w jej domu obowiązują pewne zasady, które młodej Amerykance początkowo wydają się zaskakujące i dziwaczne.   Anita bardzo przypomina słynną ciotkę z powieści ,,Zakłamane życie dorosłych" Ferrante. Jest równie uparta, niezależna, nie przejmuje się opinią innych. Jeżeli kocha - to do utraty tchu, jeżeli nienawidzi - to też z całego serca.   Pełna sprzeczności ,,przyszywana włoska mama" staje się dla Fridy kimś wyjątkowym. Wspiera ją, otacza troską, dzieli się doświadczeniami i w niczym nie przypomina prawdziwej matki.   Życie nastolatki nabiera barw, gdy poznaje ona starszego o kilka lat, tajemniczego chłopaka. Raffaele ma w okolicy opinię hulaki, awanturnika, podrywacza, a chodzą nawet słuchy, że współpracuje z mafią. Czy to prawda? Czy tylko przypięta łatka?   Żeby poznać odpowiedź na te pytania, trzeba doczytać książkę do końca - a finał zaskakuje.   Czytało mi się tę powieść szybko, z przyjemnością i emocjami, gdyż niesamowicie wciągają in perypetie Fridy, i Anity, i drugoplanowych bohaterów.   Wraz z narratorką wędrujemy klimatycznymi uliczkami Castellammare i Neapolu, trafiamy do różnych dzielnic i miejsc, które raz okazują się urokliwe, innym razem straszą zaniedbaniem i złą opinią.   Autorka bardzo plastycznie opisała włoskie realia, które poznała, studiując w Neapolu. Jej pobyt pod włoskim niebem na pewno okazał się inspiracją do napisania tej powieści, ale nie jest to proza autobiograficzna, lecz literacka fikcja.   Mimo iż opisane wydarzenia są wytworem wyobraźni, śledzi się je z zapartym tchem, gdyż akcja jest nieprzewidywalna, a kreacje bohaterów dopracowane i wyraziste. Rewelacyjnie ukazane są też wewnętrzne przeżycia postaci, które często bardzo się różnią.   Kolejny plus to synestezyjne opisy, które przewijają się przez całą książkę. Nie radzę czytać jej z pustym żołądkiem, bo fragmenty, w których szykowane, serwowane i jedzone są potrawy działają wyjątkowo pobudzająca na zmysły (nawet jeżeli to proste, domowe, niewyszukane dania).   Całość napisana jest barwnie, dynamicznie, z dbałością o szczegóły i realia.   POLECAM Z CZYSTYM SUMIENIEM !!! Beata Igielska 

(Kliknij aby rozwinąć opinię)