Anielski ogień
Courtney Allison Moulton

Ellie prowadzi życie typowej, rozrywkowej nastolatki. Nie bierze życia na serio oraz nie snuje żadnych dalekosiężnych planów. Dręczą ją jednak koszmary nocne, w których walczy z przerażającymi istotami - kosiarzami. Ma także problemy z ojcem, który ni stąd, ni zowąd staje się wobec niej opryskliwy, wrogo się do niej odnosi i na każdym kroku sprawia jej przykrość. W dniu jej siedemnastych urodzin tajemniczy chłopak Will budzi w niej potężną moc i wprowadza ją do Mroczni - wymiaru, w którym Ellie musi zmierzyć się z kosiarzami. Okazuje się, że dziewczyna jest Preliatorem, a jej dotychczasowe sny były wspomnieniami z poprzednich wcieleń. Autorka miała bardzo dobry pomysł na książkę, ale niestety zrealizowała go nadzwyczaj prymitywnie. Kosiarze, wysłannicy ciemności, którzy wloką ludzkie dusze do piekła przypominają z wyglądu niedźwiedzie grizzly, tyle że w wersji demonicznej, tak więc są one groźniejsze, większe, bardziej przerażające i obdarzone inteligencją. Ellie jest Preliatorem, lewą ręką Boga, a tymczasem zachowuje się jak płytka, rozpieszczona nastolatka. W codziennym życiu interesują ją wyłącznie imprezy, zakupy i wyjścia z przyjaciółmi do kina. Gdy zaś dochodzi do walki z kosiarzami, przechodzi nagle cudowną wewnętrzną przemianę i nieoczekiwanie staje się odważną, świadomą swej misji bohaterką. Ten rozdźwięk w jej zachowaniu i swoista dwoistość osobowości dają groteskowy efekt. Główna bohaterka wydaje się przez to sztuczna. Kreacja postaci w "Anielskim ogniu" jest naprawdę bardzo słaba. Nie można się przez to z nimi utożsamić, postawić się na ich miejscu. Akcja właściwie skupia się tylko na nieustannych starciach Ellie z kosiarzami, które to sceny zostały opisane dość szczegółowo i przekonująco. W zasadzie tylko one ratują powieść w moich oczach. Początkowo relacje między Ellie a Willem, jej stróżem, opierały się na zasadzie partnerstwa w walce, jednak pod koniec książki zrobiło się już ckliwie i melodramatycznie, co również popsuło jej ogólny wizerunek. Język i styl, jakim została napisana jest aż nadto prosty i banalny. Wypowiedzi bohaterów rażą głupotą i są nienaturalne, wymuszone. Po raz kolejny znajdujemy zatem potwierdzenie zasady, że sam pomysł nie wystarczy, by napisać dobrą powieść. Potrzebny jest także talent. Pani Moulton stanowczo brakuje tego drugiego i w efekcie jej powieść balansuje niebezpiecznie na krawędzi kiczu.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Jedna z lepszych książek jakie czytałam.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Po książkę sięgnęłam zaciekawiona okładką. Jest opowieść o dziewczynie, która odkryła, że jest kimś więcej. 

Książę czyta się szybko ale akcja nie jest skomplikowana. W ogóle miałam wrażenie, że to wszystko już było. Bohaterowie niezbyt ciekawi, podejrzewam, że za tydzień nie będę o nich pamiętać. I to zakończenie... Mam wrażenie, że autorkę trochę za bardzo poniosła wyobraźnia. Ale jak na powieść dla młodzieży jest ok. 

(Kliknij aby rozwinąć opinię)