Bezsenność

Melania jest kobietą sukcesu, dyrektorką w dużym wydawnictwie, mieszkającą w luksusowym mieszkaniu w Warszawie. Jeśli spojrzymy na jej życie z boku, powiemy, że jest doskonałe, jednak to tylko pozory, a prawda jest bolesna. Była młoda, kiedy wdała się w relacje z ojcem przyjaciółki, chwile szczęścia nie skończyły się dobrze, a w niej zostało to dotąd. Kobieta cierpi na bezsenność. Nocami, zamiast spać, chodzi ulicami Warszawy. Na dodatek to nie jest jej jedyny problem. Alkohol stał się jej przyjacielem, jej codziennością, tylko ona nie widzi w tym problemu. Dla niej to po prostu styl życia. Ukrywa wszystko na tyle dobrze, że praktycznie nikt nie widzi, jaka jest prawda. Jedyną osobą, która coś zauważa, jest jej siostra, z którą nie ma zbyt dobrych relacji i to właśnie ona wyciąga do Mileny pomocną dłoń. Proponuje jej wyjazd na jakiś czas nad może, wraz z jej dwójką jej dzieci.
Nowe otoczenie, nowe możliwości, czas, który może wiele zmienić. Melania ma możliwość zajrzenia w głąb siebie, przemyślenia swojego życia, swojej codzienności. Do jakich wniosków dojdzie? Czy postanowi coś zmienić? Kogo tam spotka? Jak wiele to spotkanie zmieni? Jak potoczy się życie kobiety.

Historia, jaką znalazłam w książce, jest dość emocjonująca. To opowieść o traumie, życiu na pokaz, samotności, walce z bezsennością, „zapijaniem” wszystkiego alkoholem. Mnie wciągnęła, czytałam ją z zainteresowaniem, mocno kibicując bohaterce.
Akcja początkowo wolniejsza, później przyspiesza. Znalazłam w niej zwroty, które mnie się podobały. Książkę czytało się dość szybko, a podczas czytania towarzyszyło wiele emocji. Dla mnie była to pozycja na jeden wieczór.

Główną bohaterką jest Melania, młoda kobieta, która nie radzi sobie z przeszłością. Czy ją polubiłam? Tak, ale nie od razu. Na początku wydawała mi się toksyczna, leniwa, zapatrzona w siebie. Jednak im więcej historii przeczytałam, im lepiej ją poznawałam, tym więcej rozumiałam z jej zachowania, tym bardziej ją lubiłam. Według mnie jest to bohaterka, którą trzeba poznać, żeby ocenić jej zachowanie.

„Bezsenność” to ciekawa, pełna emocji książka o tym, jak przeszłość potrafi wpłynąć na teraźniejszość, a to, co widać na pierwszy rzut oka, wcale nie musi być prawdziwe. Ze swojej strony polecam.

Recenzja pojawiła się również na moim blogu - Mama, żona - KOBIETA

"Bezsenność" Katarzyny Myszkorowskiej to poruszająca historia, która za pomocą tytułowego zaburzenia snu opowiada o głębszym stanie duszy. Emocjonalnym odrętwieniu i ucieczce od przeszłości. 
Główną bohaterką jest Melania – młoda, elegancka dyrektorka dużego wydawnictwa z Warszawy, która na zewnątrz jest uosobieniem sukcesu i kontroli 💼 W środku jednak jest zupełnie inną osobą; wciąż nosi w sobie piętno tragedii z młodzieńczego romansu. Jej życie toczy się wokół mechanizmów obronnych takich jak walka z bezsennością ( nocami, zamiast spać, bez celu wędruje po ulicach Warszawy), walka z nałogiem (balansuje na granicy alkoholizmu, a swój nałóg starannie ukrywa przed światem),  ucieczka i nadzieja (zaniepokojona siostra zabiera Melanię oraz swoje dzieci nad morze, licząc, że zmiana otoczenia pomoże jej się odnaleźć). 
Książka robi silne wrażenie dzięki swojej emocjonalnej głębi i dojrzałości. Wciągająca i emocjonalna podróż. To mocna  powieść, która od pierwszej do ostatniej strony trzyma w napięciu i skłania do refleksji nad własnym życiem ❤️ Autorka z wielką uczciwością portretuje samotność, wstyd i trudną drogę wychodzenia z emocjonalnego paraliżu. 
Znakomicie nakreślona postać. Melania nie jest bohaterką, którą od razu się lubi. Jej chłód i egoizm mogą irytować, ale stopniowe odkrywanie przyczyn jej zachowania sprawia, że zaczyna się ją rozumieć i współczuć jej. To postać nieidealna, przez co niezwykle autentyczna i wiarygodna. Piękny styl pisarski. Katarzyna Myszkorowska pisze sugestywnym i oszczędnym językiem, który jest jednocześnie nasycony napięciem. Cięty język i ironiczne spojrzenie Melanii na świat nadają opowieści wyrazistego charakteru. 

🎯 Dla kogo jest ta książka?

"Bezsenność" to idealna propozycja dla miłośników współczesnej literatury obyczajowej z głębokim, psychologicznym portretem bohatera. Spodoba się osobom, które szukają w książkach nie tylko rozrywki, ale także prawdziwej, mocnej historii o ludzkich słabościach, traumie i trudnej drodze do uzdrowienia.
"Bezsenność" Katarzyny Myszkorowskiej to fantastyczny i ogromnie udany debiut 📚  To książka, która wciąga, porusza i nie daje o sobie łatwo zapomnieć, pozostawiając w czytelniku ślad i ważne pytania o życie . Zdecydowanie warto po nią sięgnąć!

Moja ocena: 8/10 🌟

Polecam!

BRUNETTE BOOKS 

„Bezsenność” Katarzyny Myszkorowskiej to debiutancka powieść, która zrobiła na mnie silne wrażenie.
 

Autorka posiada niezwykły talent w budowaniu nieidealnych, wiarygodnych postaci. Od pierwszych stron urzekł mnie styl pisania: sugestywny, oszczędny, a zarazem nasycony napięciem. To lektura, gdzie wiele się dzieje między literami, w zawieszeniu i ciszy. Narracja prowadzona jest z dużą świadomością rytmu. Refrenowe powtarzanie zdania

„postanowiłam nie płakać”

staje się nie tylko środkiem stylistycznym, ale i symbolem walki bohaterki z przeszłością, z własnymi emocjami. To zdanie jest jak mantra mająca zatrzymać ból, stłumić rozpacz, a jednocześnie ujawnia, jak bardzo próby zachowania kontroli są kruche. Historia rozgrywa się w szorstkiej, surowej scenerii polskiego wybrzeża i nocnej Warszawy, miejscach, które nabierają symbolicznego znaczenia. Plaża, smagana wiatrem, staje się przestrzenią konfrontacji z samą sobą, a miasto nie tylko tłem, lecz niemal równorzędnym bohaterem, noszącym w sobie echo zagubienia. W opowieści nie brak momentów humoru, przewrotnych obserwacji, lecz to, co dominuje, to bolesna podróż do wnętrza siebie, droga, której nie da się nazwać ani łatwą, ani zakończoną. Choroba alkoholowa, uzależnienie od leków, tematy trudne, zostały ukazane z perspektywy pozbawionej moralizowania, a jednocześnie niepozbawione powagi. Nie znajdziemy tu prostych odpowiedzi ani deklaracji zmiany. Jest za to uczciwa próba opowiedzenia o tym, jak wygląda codzienność, gdy próbujemy nie utonąć w sobie. Proza oparta na retrospekcjach, wewnętrznych monologach, onirycznych wizjach sprzyja zanurzeniu się w świat uczuć. Wiele tu przestrzeni na autentyczność i tłumione cierpienie, na słowa cięte jak brzytwa i wspomnienia, które nie dają się uciszyć. To książka, którą trudno odłożyć. Wciąga, porusza, zostawia ślad.

Nie oceniaj tej książki po okładce, w środku kryje się coś znacznie lepszego, niż mogłoby się wydawać.
 

  Polecam powieść utkaną z barwnych słów, zanurzoną w smutku, a jednocześnie skąpaną w nadziei.