Człowiek w labiryncie

Facet poleciał jako ambasador do obcych, a ci zrobili mu coś, przez co ludzie od niego stronią. Więc? Więc leci na Lemnos, do Labiryntu i się tam zaszywa. Do czasu, aż ta sama łajza przylatuje po niego, bo jako jedyny nadaje się do pertraktowania z nowymi obcymi. No i fajno, ale facet nie chce mieć z ludźmi nic do czynienia, a i samo przejście Labiryntu nie jest łatwe.

Silverberg nigdy jeszcze mnie nie zawiódł, a i tutaj dał radę jeszcze bardziej podnieść mój zachwyt jego książkami. Takie studium ludzi - jak to pchamy się w świat, rządząc się. Jak to jesteśmy ucieleśnieniem wspaniałości, ale jakby już zajrzeć do środka, to znajdziemy tam tylko lęk, obrzydzenie, żółć, złość i całą okropność, którą przy wywleczeniu na światło dzienne chętnie odrzucamy i izolujemy, a jak się da, to wysyłamy w kosmos do Labiryntu.

Najśmieszniejsze jest to, że widziałam pełno recenzji/komentarzy, odnoszących się do dzieła, o które Człowiek został oparty, o Sofoklesowego Filokteta. Nie mam pojęcia, co to jest i nie będę udawała, że mam. I uważam, że gdyby nie posłowie, to ponad połowa tychże udających recenzentów nie miałaby pojęcia, iż takie dzieło istnieje, a jeszcze mniej umiałaby wskazać, co zostało z niego zaczerpnięte.

No, dobre rzecz. Początek ciut toporny, ale jak już później wjeżdżają retrospekcje i akcja (jaka akcja?) sie zagęszcza, to czytanie idzie bardzo szybko.