Diabły i święci

Takim książkom warto poświęcić dzień, dla takich książek warto zarwać noc. Jestem zachwycona, poruszona i mimo iż minęło już wiele godzin, od kiedy ją skończyłam, to wciąż we mnie "siedzi". Niby nie wydarzyło się w niej nic wielkiego, a wydarzyło się tak bardzo dużo. To genialnie napisana powieść, która hipnotyzuje jednocześnie prostotą słowa i literackością, pewnego rodzaju poetyzmem i niesztampową narracją.

Joe jest już starszym mężczyzną. Można go spotkać na dworcach lub lotniskach całego świata i posłuchać jak gra Beethovena na publicznych fortepianach. Nie robi tego dla pieniędzy. On opowiada swoją historię. On na kogoś czeka. Pięćdziesiąt lat temu trafił do sierocińca. Jego życie zmieniło się w jednej sekundzie. To tam, na końcu świata, na którym się znalazł, spotykają się diabły i święci. To wtedy poznaje Rose, której obecność, choć tak krótka, odcisnęła ślad na resztę życia.

To literatura (prze)piękna, której motyw muzyki jest nierozerwalną częścią. To właśnie ona rani i koi, zbliża i dzieli, jest jak powietrze, ale też bywa czymś nieosiągalnym, zakazanym. To właśnie muzyka jest ratunkiem, ucieczką, wspomnieniami. To ona pozwala pamiętać, kim było się wcześniej i buduje to, kim będzie się później.

Narratorem w tej powieści jest Joe — z perspektywy starszego mężczyzny, ale oczami dziecka opowiada swoją historię. Mówi o tym, jak to się stało, że w jednej chwili "zachorował" na chorobę, która odebrała mu wszystko, wspomina życie w sierocińcu — to życie, które wypełnione było samotnością, kłamstwem, surowością, ale też przyjaźnią i pierwszym szybszym biciem serca. Co pozwoliło mu przetrwać? Może spryt? Inteligencja? Talent? Zaradność?

"Diabły i święci" to emocjonalna podróż, którą jako czytelnik warto przeżyć. To powieść, która napisana jest bardzo prostym, ale też bardzo pięknym językiem. Czasami się zaśmiejesz, bo nie brak w niej ironii, czasami pęknie Ci serce, bo bywa, że coś ukłuje. Ale bez dwóch zdań — warto.