Dom obok
Klaudia Muniak

Oj, dawno już nie czytałam nic autorstwa Klaudii Muniak i chyba jestem trochę w tyle z jej ostatnimi powieściami. Jednak "Dom obok" przypomniał mi, że autorka potrafi wciągnąć mnie w swoje klimaty i kompletnie odciąć od rzeczywistości na kilka godzin.

I nie są to godziny relaksu i chilloutu, ale godziny napięcia i obgryzania paznokci.

To, co autorka uczyniła swojej bohaterce, przeszło moje najśmielsze oczekiwania. Było brutalnie i z jakimś chorym wyrafinowaniem, ciary na plecach gwarantowane, chyba, że skrywasz w sobie osobowość psychopatyczną 😅.

Milena, studentka logopedii, postanawia zrobić niespodziankę rodzicom i siostrze, i przyjeżdża do domu na weekend bez zapowiedzi. Niestety, nikogo nie zastaje w domu. Prosi o pomoc sąsiadów, rodzinę Nowickich, za którą wiąże się nieciekawa historia z zaginięciem młodego chłopaka. Faktycznie, rodzinka jest trochę dziwna i nie wzbudza zaufania.

Następnego dnia dziewczyna budzi się zamknięta w białym pokoju. 

Czytelnik poznaje historię z dwóch perspektyw- ofiary Mileny i jej siostry Laury, która z determinacją i zawziętością próbuje odnaleźć swoją starszą siostrę.

Wydaje się, że dziewczyna jest więziona tuż za ścianą.

Autorka sprawnie kreuje swoje bohaterki, wydobywa z nich żywe emocje swobodnie poruszając się w obszarach ludzkiej psychiki, ich problemów i motywów działania.

Człowiek jest w stanie naprawdę wiele przejść, ale traumatyczne doświadczenia odciskają swoje piętno na całe życie.

Oczywiście, w powieści Klaudii Muniak pojawia się wątek medyczny, który może sprowokować do dyskusji na wiele tematów dotyczących technologii i rozwoju medycyny. Ja akurat rozważałam kwestie leku działającego na receptory bólu. Czy taki lek na wszelki ból może pozbawiać ludzi współodczuwania i wrażliwości?

Jeśli chodzi o zakończenie, to czułam, że autorka zastosuje jakiś myk, aby zmylić i zaskoczyć czytelnika. Nie podaje jednak wszystkiego na tacy i według mnie zostawia uchyloną furtkę, która mogłaby prowadzić do napisania kontynuacji. Pewne wątki nie zostały dostatecznie rozwinięte i można to jeszcze wykorzystać, choć równie dobrze można zaakceptować w takiej formie i dać Milenie i Laurze spokojnie żyć, o ile to w ogóle możliwe.

"Dom obok" to niepokojący i emocjonalny dreszczowiec, a fakt, że książkę przeczytałam w ciągu jednego dnia świadczy o tym, że trudno uwolnić się czytelnikowi z jego mrocznych i pokrętnych szponów.

Książka ta to moje pierwsze spotkanie z twórczością autorki. I cieszę się, że zaczęłam od tej pozycji. 

Ten thriller robi furorę.  Była to mega emocjonująca książka. To co tam się dzieje wywołuje ciarki na ciele. Tak trzymała w napięciu, że pochłonęłam ją w jeden dzień. Emocje były też takie, że nie obyło się bez "rzucania mięsem".

Główna bohaterka Milena przeżyła szereg różnych zdarzeń i udało jej się przeżyć pokonując swojego oprawcę. Nie chcę zdradzać zbyt dużo szczegółów, dlatego, żebyście mogli odkryć fabułę sami i przekonać się na własnej skórze jak mega dobra jest ta książka.

Szukacie dobrego thrillera ,który zapewni Wam porządną dawkę emocji? Który Was wciągnie od pierwszej strony i będzie trzymał w napięciu do samego końca? Thrillera, który nie jest przewidywalny a domysły i teorie i tak są mylne? Jak tak to świetnie się składa bo przychodzę dziś właśnie z propozycją jaką jest "dom obok". Ta książka to po prostu hit i bardzo się cieszę, że to właśnie nią zapoznałam się ze stylem autorki. Stylem,który baaardzo mi podpasował. Zero zbędnych opisów, zero cackania się z czytelnikiem.

Autorka stworzyła świetną historię, która niejednokrotnie wywoływała u mnie gęsią skórkę a nawet obrzydzenie 🙈,ale to mi się tak podobało że im większy szok we mnie wywoływała tym ja chciałam więcej.

Kto z Was lubi robić niespodzianki? I nie nie mam tu na myśli niespodziewanych prezentów typu kupno czegoś. Chodzi mi o niezapowiedziane wizyty? Składacie takie? Nie mówiąc nic nikomu,nie informujac- po prostu pełen spontan- dzida i Was nie ma. No to jak lubicie robić takie "naloty" to po przeczytaniu tej książki przestaniecie. Zaręczam. Bo to ,co się przytrafiło Milenie...😱

A dziewczyna chciała się tylko wyluzować po egzaminie. Chciała spędzić ten czas z rodziną... z mamą, tatą, siostrą...Los jednak płata jej figla bo jej dom jest pusty,nikogo w nim nie zastaje a zapasowych kluczy w miejscu gdzie powinny być nie ma ...

Cóż mogę Wam więcej zdradzić? Chyba nic bo nie chcę spojlerować,nie chcę nikomu odbierać frajdy z czytania. Skuście się na nią,ale gdy naprawdę macie wolny dzień ,bo gdy do niej zasiądziecie to się od niej nie oderwiecie. Ja gdy zaczęłam tak przepadłam. Byłam nieobecna dla każdego. Byłam tylko ja, Milena,Laura i jeszcze...

To moje kolejne spotkanie z twórczością @klaudiamuniak . Za każdym razem zaskakuje mnie co raz bardziej. Zanim przeczytałam „Dom obok” widziałam mnóstwo świetnych opinii. Często bywa tak, że niby same dobre opinie ale chemii u mnie do książki brak.
Nie tym razem.
To co stworzyła Klaudia to coś niesamowitego, mega wciągającego, nieodkładanego do ostatniej strony thrillera. Jest mroczny a do tego działający na wyobraźnię.
Autorka stworzyła piekielnie dobrą fabułę, gdzie do końca nic nie jest pewne aż do samego końca. Chociaż i tutaj bym polemizowała, czy wszystko wiem :D moja wyobraźnia podpowiada mi, że autorka do samego końca pogrywa z czytelnikiem i autorka wywiozła mnie w pole… Do tego mamy świetnie wykreowanych bohaterów oraz mega stworzony mroczny klimat co daje nam thriller, który musicie koniecznie przeczytać. Emocji nie zabraknie, bo tutaj sięgają zenitu!

Jak tylko przeczytacie, dajcie znać, co sądzicie o zakończeniu, i czy ono odpowiedziało Wam na wszystkie pytania… 😈 ❤

⭐⭐⭐⭐⭐/5

Milena zamierza zrobić rodzicom niespodziankę i przyjeżdża do nich bez zapowiedzi. Niestety ani ich ani siostry nie ma w domu, klucze spod doniczki również zniknęły a telefon się rozładował. Postanawia poprosić sąsiadów z domu obok o pomoc, mimo krążących wokół plotek, że jako ostatni widzieli mężczyznę z miasteczka. Sąsiedzi ochoczo pomagają Milenia, która postanawia wrócić do Gdańska… i tutaj urywa jej się film… budzi się w zamkniętym pokoju… koszmar się rozpoczyna. Czy i kto stoi za zniknięciem Mileny? Sprawdźcie!

Bardzo lubię thrillery psychologiczne autorki i nie mogłam się nie skusić również na „Dom obok”. To była bardzo dobra decyzja, bo książka wciąga niemiłosiernie i nie jest łatwo wyrwać się z jej objęć. Żałuję, że zaczęłam czytać przed snem, bo chociaż nie chciałam i tak musiałam się od niej oderwać, aby jednak trochę tego snu złapać. Ale łatwo nie jest, uprzedzam. Jeśli nie macie do dyspozycji całej nocy, zostawcie sobie tę książkę na bardziej sprzyjający czas, kiedy będziecie w stanie poświęcić jej ciągiem kilka godzin. Z drugiej strony noc jest chyba najbardziej odpowiednia do jej czytania, jeśli chodzi o klimat. Bo powieść jest niesamowicie mroczna, złowroga, a nawet brutalna.

Co to jest za książka! Śmiem twierdzić, że to najlepszy thriller w karierze autorki. Wszystkich jeszcze nie znam, ale ten jest tak bardzo dopracowany pod każdym względem, tak bardzo zajmujący, tak mocno zaskakujący, że inaczej niż najlepszym określić go nie mogę. Fabuła wydaje się prosta, a okazuje nietuzinkowa. Milena, chcąc zrobić niespodziankę swoim najbliższym, przyjeżdża do rodzinnego domu niezapowiedziana. I nie zastaje nikogo. Po godzinach oczekiwania udaje się po pomoc do sąsiadów, zamieszanych kiedyś w zniknięcie młodego chłopaka i znika. Dosłownie zapada się pod ziemię. Bliscy zaczynają poszukiwania. Milena budzi się w zamkniętym pokoju, na środku którego stoi krzesło inkwizytorskie. Jej koszmar się zaczyna.

Fabuła od początku do końca trzyma w napięciu i niepewności. Mimo że już z opisu wynika, że tytułowy dom obok skrywa mroczne tajemnice, a sąsiedzi mogą być zamieszani w zniknięcie Mileny, tak jak kiedyś Mikołaja, którego nie odnaleziono, nic w tej książce nie jest oczywiste, nic nie jest takie, jakim się na pierwszy rzut oka wydaje. Wiele jest niewiadomych i nie da się rozwiązać tej zagadki przed czasem. Wydawało mi się, że wiem, jakie będzie zakończenie, ale w finale autorka również mnie zaskoczyła. Bo zakończenie nie dość, że jest niespodziewane i zaskakuje, to jest tak skonstruowane, że każdy może interpretować je inaczej. Można powiedzieć, że jest otwarte. Dużym plusem powieści są doskonałe portrety psychologiczne bohaterów. Całym sobą wnika się w ich świat i przeżywa wszystko razem z nimi. Łatwiej można też zrozumieć ich motywacje i odczucia. Głównie mowa jest o Milenie i jej oprawcy, ale również psychologia innych postaci jest na wysokim poziomie. Różne perspektywy dodatkowo pozwalają dokładniej przyjrzeć się zaistniałej sytuacji.

„Dom obok” czyta się jednym tchem. To przepełniona emocjami, błyskotliwa, mroczna i obnażająca najgorsze ludzkie zachowania opowieść, obok której nie można przejść obojętnie. Serdecznie polecam!

Milena postanowiła zrobić rodzinie niespodziankę. W związku z czym wyrusza pociągiem do domu rodzinnego. Niestety na miejscu nie zastaje ani rodziców ani swojej siostry Laury. Próbuje się do nich dodzwonić, lecz nikt z całej trójki nie odbiera. Wtedy też przypomina sobie, że w ogródku z tyłu domu pod doniczką trzymany jest zapasowy klucz. Postanawia poprosić sąsiadka – pana Nowickiego o pomoc.

„Nie poddaję się jednak nawet wtedy, gdy robi mi się ciemno przed oczami, lecz za chwilę opuszczają mnie już wszystkie siły.”

Dziewczyna budzi się w zamkniętym białym pokoju. Znajduje się tam jedynie łóżko, dziwne krzesło i łazienka. Brak okien. Wtedy też zdaje sobie sprawę, że jest w niebezpieczeństwie. Osobą, która ma przyczynić się do jej torturowania jest chłopak – czyżby to był syn Nowickich, Seweryn?

Z zamkniętego pokoju nie ma ucieczki. A sprawca zagląda do niej dwa razy dziennie, z rana i o 19:00. To właśnie wieczorem dzieją się tak okrutne rzeczy, o których dziewczyna nawet w najgorszych snach sobie nie wyobrażała. Codziennie odcinany jest jej jeden palec u dłoni. Codziennie pozbawiana jest godności. Dlaczego tak okrutny spotkał ją los?

Jej rodzina jest zwyczajna, nigdy z nikim nie zadarli. Są uczynni i sympatyczni. Czują, że Milenie dzieje się krzywda, lecz nie potrafią jej namierzyć ani tym bardziej jej pomóc. Dziewczyna okaże się nad wyraz silną wolą walki. Czy uda jej się spoufalić swojemu sprawcy i wyjść z białego pokoju jako żywa istota? A może jej dni są policzone i jedynie okrucieństwo, któremu poddawana jest dziewczyna żywi sprawcę?

Laura, która początkowo uważała, że siostra zabalowała zaczyna się bać. To niewyobrażalne, żeby Milena tyle czasu do nikogo nie zadzwoniła. Sama wybiera się na komisariat, porusza niebo i ziemię aby odnaleźć siostrę żywą. Ich rodzice muszą zająć się babcią, która podupadła na zdrowiu i trafiła do szpitala. Policjant, który przyjmie zeznania nastolatki okaże się pomocny. Dla niego priorytetem będzie odnalezienie zaginionej.

Rozdziały, które przedstawione są z perspektywy Mileny są najcięższe. To ile ta dziewczyna musiała wycierpieć, jak jej godność z dnia na dzień zostaje zdeptana, ale mimo to nie poddaje się. Musi… musi uciec z tego koszmarnego pomieszczenia i wrócić do domu.

Czytając czuje się samym sobą całą akcję. Strony znikają w mgnieniu oka. Ciężko odłożyć, gdyż chce się wiedzieć jak poradzi sobie Milena. Uważam, że powieść zasługuje na ekranizację, choć wiele tu okrucieństwa. Dlaczego sprawca przyczynił się do zadania takiego bólu swojej ofierze?

Bardzo dobra książka! Wstrząsająca, z której emanują złe emocje, które chce się przyciszyć i chęć aby wszystko zakończyło się happy endem.. Czy tak się stanie? 🖤

Klaudia Muniak, autorka fenomenalnych thrillerów medycznych powraca do nas z kolejną mrożącą krew w żyłach historią. Przeczytałam wszystkie thrillery spod pióra Klaudii, ale żaden z nich nie wywołał we mnie tylu emocji, co „Dom obok”. Lektura tej książki zajęła mi jeden wieczór, nie odłożyłam jej, póki nie przewróciłam ostatniej strony. Na myśl o tym, czego doświadczyła główna bohaterka, moim ciałem wstrząsają dreszcze i myśl, że nieprędko to się zmieni. Nie mam wątpliwości, że najnowsza powieść Klaudii to jeden z najlepszych thrillerów tego roku!

Milena na co dzień studiuje w Gdańsku. Po pozytywnie zdanym egzaminie postanawia zrobić bliskim niespodziankę. Nie informując nikogo, wybiera się do domu rodzinnego. Na miejscu okazuje się, że w domu nie ma ani rodziców, ani młodszej siostry, nie może się również do nich dodzwonić. Milena wie, że w ogródku za domem rodzice ukrywają klucz do drzwi. By się tam dostać, musi poprosić o pomoc sąsiadów, rodzinę Nowickich, którzy jakiś czas temu byli zamieszani w zaginięcie młodego chłopaka.
Następnego dnia Milena budzi się w zamkniętym pokoju bez okien. Niewiele pamięta z poprzedniego wieczoru.
Rozpoczyna się koszmar, o którym Milena nie śniła w najgorszych snach. Człowiek, który więzi dziewczynę, poddaje ją niewyobrażalnym torturom. Jaki ma w tym cel? Czy Milenie uda się wyswobodzić z objęć zła, nim wyda ostatni krzyk?

Powiedzieć, że tak książka była genialna, to jakby nie powiedzieć nic. Klaudia Muniak stworzyła thriller, który z każdą kolejną stroną przyprawia czytelnika o coraz większe dreszcze i szybsze bicie serca.
„Dom obok” to niezaprzeczalnie jedna z lepszych książek tego roku. To mroczna i mrożącą krew w żyłach historia, która wciąga od pierwszych stronach i trzyma w napięciu do samego końca. Chłonęłam tę historię, pragnąc wraz z główną bohaterką jak najszybciej wydostać się z piekła, do którego trafiła, a jednocześnie chciałam odłożyć książkę i nie doświadczać tego, czego ona doświadczyła. Ta historia tak mnie wciągnęła, że każdy ból i cierpienie, jakiego doświadczyła Milena, odczuwałam każdą częścią swojego ciała. To było tak namacalne, tak prawdziwe. Autorka potrafi budować napięcie, stworzyć klimat, od którego włos jeży się na głowie i poprowadzić fabułę tak, że czytelnik w żaden sposób nie jest w stanie domyślić się, jak potoczą się losy bohaterów.
Klaudia Muniak z każdą kolejną książką zaskakuje mnie coraz bardziej. „Dom obok” niewątpliwie wskakuje na pierwsze miejsce, jeśli chodzi o twórczość autorki i aż boję się pomyśleć, czym jeszcze zaskoczy mnie autorka, bo ta historia przeszła moje najśmielsze oczekiwania. Czytajcie! To fenomenalny, pełen niepokoju thriller, od którego nie oderwiecie się, nim nie przewrócicie ostatniej strony!

To moja pierwsza książka Klaudii Muniak,sięgnęłam po nią zainteresowana fabułą. Nigdy nie wiadomo kogo spotka się na swojej drodze. Milena chcąc zrobić najbliższym niespodziankę bez zapowiedzi przyjeżdża do rodzinnego domu. Jednak rodziców ani siostry nie zastaje. Prosi o pomoc sąsiadów. Niedługo potem zacznie się koszmar dziewczyny. Narracja jest prowadzona przez obie siostry. Historia wciągnęła mnie od pierwszych stron. Czytając ma się wrażenie przeżywania koszmaru Mileny,ale jest też nadzieja na przetrwanie. Jedyne co mnie denerwowało to nadużycie przez autorkę słowa prycham. Na dłuższą metę było to irytujące. Polecam wielbicielom mocnych thrillerów z mrocznym klimatem w tle.

Przyznaję, że pomysł na fabułę bardzo ciekawy . Do tej pory nie spotkałam się jeszcze z taką intrygą. Trochę mnie przeraża jak bardzo przestępcy są gotowi do krzywdzenia innych w imię własnych, chorych pomysłów i idei. Książkę czyta się szybko i lekko mimo trudnej tematyki. A ile emocji wyzwoliła we mnie akcja, która nie jest zbyt szybka ale dosadna. I ta gęsta, dusząca atmosfera. Gdy zaś byłam już całkowicie przekonana kto jest tym złym to okazało się, że autorka wodziła mnie cały czas za nos. Zakończenie mnie zaskoczyło. Przez chwilę nawet nie brałam pod uwagę takiego rozwiązania. Nie jest to arcydzieło ale dobry kryminał na pewno.

Tak, pokusiłam się o kolejną, drugą książkę autorki. Nie zachowałam tutaj jakiejś kolejności ich wydawania, ale chyba nie ma to większego znaczenia. Pani Muniak mieszka w Londynie, ale akcje swoich powieści umieszcza w Polsce, zupełnie odwrotnie niż wielu innych polskich pisarzy. Przyznaję, że powieści tej autorki dobrze się czyta, operuje ona plastycznym łatwym językiem, czasami okraszonym przekleństwem, lecz bez niepotrzebnego nadmiaru. Dialogi są wiarygodne i niewymuszone. Postacie dość realistyczne. Co do treści...

Milena, młoda dziewczyna, studiująca w Gdańsku postanawia zrobić rodzicom i siostrze niespodziankę i bez powiadamiania ich, wrócić do domu. Niestety na miejscu, okazuje się, że ani siostry ani rodziców w domu nie ma i co teraz?? Zapowiadało się naprawdę ciekawie, rozsiadłam się wygodniej i pomyślałam "niech się dzieje", jednak dalej to już były "opowieści z mchu i paproci". Autorka totalnie poleciała swoim własnym schematem. A więc podobnie jak w "Nie zabiłam", mamy dziewczynę która, którą....

Nafaszerowano lekami, albo i nie, bo badania żadnego innego leku prócz wykrytych w jej krwi nie wykazały. Dalej dziewczyna coś tam zrobiła, albo i nie, nie wiadomo, bo i ona sama tego nie jest pewna, to dlaczego Ty czytelniku masz być. Dziewczyna w końcu odnajduje się, wraca do domu i poznaje sąsiada, którego nigdy wcześniej nie widziała, ale zna jego uśmiech... no serio?? W mojej ocenie autorka prze psychologizowała i to ostro. Przy czym, książka wydaje się urwana i niedokończona.

Jeszcze takie dwa moje spostrzeżenia, które mi zazgrzytały jak piasek w zębach. Naukowczyni... na szczęście użyte tylko raz. Oraz to, że (znowu schemat) autorka widać bardzo kocha swój zawód medycynę, nanotechnologię i postęp w tych dziedzinach. Coraz nachalniej (w posłowiu) przekonuje czytelnika jak ważne, potrzebne i pożyteczne są badania medyczne i że ich celem  jest niesienie ludzkości pomocy.  

Zawsze kiedy czytam takie peany, zastanawiam się, KOMU potrzebne są te wszystkie badania i odkrycia medyczne?? Czy tym rodzicom, których dzieci umierają na różne "nieuleczalne" w Polsce choroby. Rodzicom, których masa rozsadza wręcz internet, który pęka w szwach o różnych skarbonek, zbiórek, próśb, błagań i zrzutek. O kasę na leczenie ich dziecka gdzieś w odległych krajach poza naszą cudowną ojczyzną. Leczenia i leków, które kosztują tyle, że zwykłe obywatela na niego nie stać? Jakoś nigdy nie widziałam by na leczenie swego dziecka zbierały w necie osoby ze świecznika, czy Ci najbogatsi... Zbierają za to na coś zupełnie innego, ale to nie temat na tę opinię. 

Tak więc, reasumując, pewnie coś jeszcze tej pani autorki przeczytam, w końcu lubiłam kiedyś bajki  z mchu i paproci ?

Ta książka to femomenalny thriller,który czyta się ....nie to się nie czyta,tę książkę się chłonie. To niezaprzeczalnie jedna z lepszych książek tego roku.Jest to mrożąca krew w żyłach i mroczna historia, która wciąga od pierwszych stronach i trzyma w napięciu do samego końca.Chciałoby się ten thriller skończyć za jednym razem ale nie da się ,bo opisywane tortury jakim była poddana główna bohaterka -Milena -sprawiają,że trzeba książkę odłożyć i przetrawić to co się przeczytało..Muszę przyznać się,że sposób w jaki autorka opisywała te tortury ,ten ból i cierpienia Mileny odczuwałam to na własnej skórze.To było takie prawdziwe ,straszne...
Tak,autorka stworzyła historię nieodkładalną. Jest to absolutnie wciągająca fabuła, pełna napięcia i nieprzewidywalności. Czytelnik zostanie nieraz wyprowadzony na manowce.
Jeśli się nie boicie ,to wejdźcie do "Domu obok"...

?Lubicie thrillery? Jeśli tak, to jest właśnie książka idealna dla Was. Nie ma możliwości aby odłożyć ją choćby na chwilę.
?Autorka szybko nakreśla historię, która jest podstawą książki. Noc, samotna dziewczyna i tajemniczy sąsiad. Teoretyczne wszystko jest proste ale czy na pewno jest tak jak myślimy?
?Doskonale nakreślona fabuła sprawia, że nic nie wiadomo na pewno. Wraz z uprowadzoną Mileną oraz poszukującą jej siostrą Laurą, odkrywamy kolejne karty ale jednocześnie pojawia się coraz więcej niewiadomych.
Tajemniczy sąsiad i jego upodobanie do gromadzenia starych sprzętów medycznych, inne zaginienia w okolicy, gęsty las i noc.Mroczna i ciężka atomosfera podbija napięcie, które ani na chwilę nie znika. Nie ma czasu na oddech. Koniecznie musimy wiedzieć co dalej.
?Autorka nie pominęła również płaszczyzny psychologicznej bohaterów. Determinacja w działaniach, siła przetrwania, granica bólu i obłędu czy walka o życie to nieodłączne aspekty tej książki. Laura nie ustaje w poszukiwaniach siostry Mileny. Jej wytrwałość i wiara są odzwierciedleniem siostrzanej więzi i miłości. Milena, walczy o życie a każdy dzień jest niewiadomą. Ból i cierpienie, które jej towarzyszą sprawia, że zastanawiamy, się gdzie są granice okrucieństwa a jednocześnie pojawia się pytanie, co my zrobilibyśmy na jej miejscu. Wola życia jest niesamowita.
?Ostatnim ciekawym punktem jest poruszenie przez autorkę tematu technologii medycznych. Wiadomo, każda technologia, mimo iż użyteczna, niesie za sobą również niebezpieczeństwo. W rękach ludzi chorych, fanatyków, użyta niewłaściwie, przynosi tylko ból i cierpienie. A ta książka jest tego przykładem.
Brawo dla autorki za tak wnikliwe zgłębienie tematu.
?To moje pierwsze spotkanie z piórem Klaudii Muniak @klaudiamuniak i już wiem, że nie ostatnie.
?Polecam.