Okładka książki - Dwie ojczyzny Polskie dzieci w Nowej Zelandii Tułacze wspomnienia

Dwie ojczyzny Polskie dzieci w Nowej Zelandii Tułacze wspomnienia


Ocena: 6 (1 głosów)

Na początku II wojny światowej, na rozkaz Stalina, ponad półtora miliona Polaków wypędzono ze wschodniej Polski i zesłano do obozów przymusowej pracy na Sybir i na inne obszary Związku Radzieckiego. W tych warunkach znaczna część zesłańców zmarła lub zaginęła. 120 000 Polaków ewakuowano do Iranu, w tym około 20000 dzieci. Z czasem dzieci rozesłano w różne cześci świata. Książka opisuje losy 732 dzieci, w większości sierot, które w 1944 roku wysłano z Iranu do Nowej Zelandii. Tymczasowy przytułek, mający trwać tylko do końca wojny, po Jałcie przemienił się dla większości z nich w stały pobyt. Ich wspomnienia po sześćdziesięciu latach mówią o niezwykłym życiu w obcym kraju na końcu świata.

Informacje dodatkowe o Dwie ojczyzny Polskie dzieci w Nowej Zelandii Tułacze wspomnienia:

Wydawnictwo: b.d
Data wydania: 2018 (data przybliżona)
Kategoria: Biografie, wspomnienia, listy
ISBN: b.d
Liczba stron: 528
Tytuł oryginału: Angielski
Język oryginału: New Zealand's First Refugees: Pahiatua's Polish Children
Tłumaczenie: Stanisław Manterys, Stefania Zawada, Anna Szatkowska
Ilustracje:Tak

Tagi: wywózka na Syberię II wojna światowa Nowa Zelandia

więcej

Kup książkę Dwie ojczyzny Polskie dzieci w Nowej Zelandii Tułacze wspomnienia

Sprawdzam ceny dla ciebie ...
Cytaty z książki

Na naszej stronie nie ma jeszcze cytatów z tej książki.


Dodaj cytat
REKLAMA

Zobacz także

Dwie ojczyzny Polskie dzieci w Nowej Zelandii Tułacze wspomnienia - opinie o książce

Nie miałam pojęcia, że tą książkę już czytałam i ta z zieloną okładką to ta sama książka, którą czytałam jakieś 5 lat temu - wtedy inne wydanie.

 

Bardzo ciekawa książka, lepiej mi się czytało teraz tą drugą, jest uzupełniona i więcej w niej informacji i sprawia wrażenie mniej naukowej. Jest bardzo dużych rozmiarów prawie 600 stron, ale ostatnie 200 to mnóstwo zdjęć.  

Książka opisuje losy 733 dzieci, w większości sierot, które w 1944 roku wysłano z Iranu do Nowej Zelandii.

Są tu wspomnienia samych dzieci, ale także innych osób, które znały dzieci, jak nauczyciele, sąsiedzi, opiekunowie czy koledzy i koleżanki nowozelandzcy.

Link do opinii
Recenzje miesiąca Pokaż wszystkie recenzje
Reklamy