Gambit królowej
Walter Tevis

Książka była znakomita. Czytałam ją z napięciem, z jakim dawno nie czytałam żadnej powieści. A przecież to o szachach, których nie lubię i w zasadzie bez wielkiej akcji, a trzymało w napięciu aż do końca. Patrzę, kto wydał: no tak... Teraz rozumiem: Czarne.
To trochę powieść jak u Dickensa. Biedna sierota, której los jest przeciwny. Lubi szachy i to one są jej ostoją. Jest zamknięta w sobie, wycofana i trochę jak te megagwiazdy topi pustkę w używkach. I jest o szachach. Autor opowiada o kolejnych partiach szachów, a ja czytałam z ciekawością i napięciem, jakbym faktycznie lubiła grać. I to już jest sztuka pisarstwa tego autora, bo książka naprawdę wciąga, chociaż połowa jej jest o szachach.
Ważną zaletą tej powieści jest iście dramatyczna konstrukcja fabularna. Autor jak chyba mało kto obecnie trzyma się antycznego podziału na 5 etapów: zawiązanie węzła dramatycznego, rozwój wypadków, komplikacje, dalsze wydarzenia, szczyt dramatyzmu i rozwiązanie akcji.
Bardzo intrygującą postacią jest główna bohaterka Bety Harmon, dziewczyna bez rodziców, z sierocińca, która żyje na krawędzi. Nie jest dobra, nie jest też zła. Jest trochę ofiarą losu, miotana przez siły potężniejsze od niej, ale dzielnie z tym losem walcząca o siebie, o to, żeby przełamać pustkę. Aż do końca trzymamy za nią kciuki, bo chcemy, żeby jej się poszczęściło.
Bohaterka i książka, tak jak tu piszę i rozkładam na części pierwsze, ma strukturę tragedii greckiej, bohaterkę z Dickensa, atmosferę z amerykańskich powieści z czasów Steinbecka, ma wiele statycznych scen, a jednocześnie jest bardzo na czasie. Czytałam jednym tchem i myślałam, że są uczucia i przeżycia ponadczasowe, takie jak pragnienie domu, bliskości, bezpieczeństwa, miłości, przyjaźni, adoracji, docenienia, szacunku, do tego, żeby rozwijać swój talent i żeby nas szanowano.
To znakomita powieść. Dałam jej 10 gwiazdek, świadoma, że to nie ponadczasowy Dickens, ale książka była rewelacyjna.
Bardzo ją polecam. Nie wiem jak film bo nie oglądałam, ale na pewno świetny.

Bardzo dobra książka. Jedna z tych, gdzie po przeczytaniu ostatniej strony człowiek czuje żal, że to już koniec…

"Gambit królowej" leżał na moim stosiku książek do przeczytania od dawna, a teraz czuje dysonans. Z jednej strony cieszę się, że przeczytałam tak dobrą lekturę, z drugiej – szkoda, że mam to już za sobą.
Nie znam się absolutnie na grze w szachy, nie znam zasad w szachowych rozgrywkach panujących a jednak czytając powieść Waltera Tevisa miałam wrażenie, że jestem obok szachownicy, że aktywnie uczestniczyłam w pojedynku między Beth a każdym z jej przeciwników. Autor doskonale opisał w jaki sposób działa psychika bohaterki – od dziecka i prostego zainteresowania grą, po dorosłość i dążenie do wygranej w oparach autodestrukcji. Wyraziście przedstawiono bardzo męski świat w który wkracza mała dziewczynka, rozpychająca się łokciami by dotrzeć na szczyt i zdobyć uznanie w tym szczelnym środowisku.
Wielkim plusem tutaj jest również język. Prosty, konkretny, bez wyolbrzymionych opisów czy przesadnych egzaltacji.
Zdecydowanie jest to książka która zapada w pamięć i wywołuje mnóstwo emocji. Polecam każdemu :)

O serialu było głośno. A ja serialowa nie jestem. Dlatego w bibliotece zdecydowałam się na wersję książkową.

Niestety nie było to dla mnie wielkie wow. Bardzo dużo opisów rozgrywek, które totalnie mnie nie interesowały 🙃 Przyznaję, że nawet nie wiedziałam, że jest aż tyle różnorodnych zasad gry w szachy.

Czy zachęciło mnie to do gry w szachy... Nie. Jakoś tą rozrywka mnie nie kręci.

Według mnie przeciętna książka. Mam nadzieję, że film za to okaże się dla Was ciekawszy 🙂

Wielkie WOW !!!!
Podeszlam do tej ksiazki z bardzo duza rezerwa i nawet nie mialamochoty zaczynac, bo czym tu sie zachwycac...gra w szachy?? Oczywiscie przepraszam wszystkich szachistow. Bardzo Was podziwiam i wyrazam ogromny szacunek do potegi umyslu i talentu. Po prostu nie sadzialam, ze mozna opisac to co dzieje sie w umysle szachisty iprzedstawic to w taki sposob, aby czlowiek zapomnial ze musi zjesc.
Niestety nasza bohaterka przyplacila to nalogami...tylko po to zeby osiagnac cel...byc ta najlepsza z najlepszych...
ach, zaluje ze nie mam nikogo kto moglby nauczyc mne grac w szachy...
Polecam

Ta książka to wyjątkowa perełka, która została wydana w 1983 roku i aż trudno to sobie wyobrazić jak w tym wszystkim jest współczesna i jednocześnie ponadczasowa. Najprawdopodobniej nie wiedzielibyśmy o niej, gdyby nie serial o tym samym tytule, który przyniósł jej sukces, na który w pełni zasługuje!
Pasja, upór, dążenie do celu, samodyscyplina (lub chwilowy jej brak) to wszystkie cechy opisujące główną bohaterkę, którą poznajemy od najmłodszych lat. Wiemy co czuje, co myśli, czasem jesteśmy na nią wkurzeni, ale cały czas jej dopingujemy!
Nie mam absolutnie nic wspólnego z szachami, nawet nie potrafię wymienić nazw wszystkich bierek, dlatego trudno było mi sobie wyobrazić ustawienia na szachownicy i poszczególne posunięcia, ale muszę przyznać, że wcale nie przeszkadzało mi to w wczuciu się w ten klimat i czerpaniu wielkiej radości z lektury.
Wcześniej nie widziałam serialu, ale może z ciekawości obejrzę i skonfrontuję z moimi wyobrażeniami.
Pozycja warta uwagi, polecam!