Inne wydania:
Czas jest demiurgiem tej powieści, począwszy od wstępnej inwersji, poprzez ciągłą grę teraźniejszości i przeszłości, ingerującej raz po raz dawnymi tajemnicami w bieżące wypadki – pisze we Wstępie do Granicy Hanna Kirchner. Spojrzenie to jest jednym z ciekawych tropów, jakimi można podążać, czytając Granicę. Tymczasem książka Zofii Nałkowskiej, od kilkudziesięciu lat będąca w kanonie lektur szkolnych, omawiana jest zwykle w schematyczny sposób. Niemal każdy licealista zna jej fabułę, a także kilka haseł czy terminów z nią związanych.
Autorka opracowania zwraca uwagę m.in. na złożoność powieści, zarówno artystyczną, jak i fabularną, na kwestie etyczne oraz wątek feministyczny. Granica to uniwersalna, filozoficzna przypowieść o człowieku. Czas historyczny jest w niej właściwie tłem; jak podkreśla Kirchner, to raczej czas biologiczny wyznacza porządek istnienia w przedziałach:młodość, dojrzałość, starość, a one sytuują nas wobec świata. To czas Prousta, tracony w życiu, odzyskiwany we wspomnieniu i w sztuce.
Granica ukazuje się w serii Biblioteka Narodowa po raz drugi. Wcześniejsza edycja pochodzi z roku 1971 i została opracowana przez Włodzimierza Wójcika.
Informacje dodatkowe o Granica:
Wydawnictwo: Ossolineum
Data wydania: 2020-03-17
Kategoria: Literatura piękna
ISBN:
Liczba stron: 520
Kup książkę Granica
Sprawdzam ceny dla ciebie ...
Cytaty z książki
REKLAMA
Zobacz także
Granica - opinie o książce
Namęczyłam się strasznie czytając tą książkę. Sama nie wiem co o niej mam myśleć i jak ją ocenić. Było dużo mądrych zdań, które warto zapamiętać i wyciągnąć z nich wnioski (np. "Przekonasz się, że nikt na świecie nie może ci być bliższy niż rodzice. I to, co wtedy pomyślał: że chwila, gdy się o tym przekona, będzie jakąś najgorszą chwilą jego życia"), ale akcja ciągła się niemiłosiernie. Nużyła, męczyła, usypiała.
Ciężko mi się to czytało... jestem po prostu zmęczona tą książką. Chciałam ją najszybciej skończyć co mi się nie udało, bo na taką cieniutką książeczkę straciłam bodajże 3-4 dni.
Podobało mi się zakończenie, postać Justyny i matki Zenona.
Nie lubię książek pełnych słabych psychicznie bohaterów. Mam dość takich obserwacji na co dzień i zdecydowanie to mi wystarcza. Jest w tej książce jednak pewna prawda, ta którą obserwuję na co dzień, również, a może przede wszystkim w naszych czasach. Ludzie nadal zdradzają, źle oceniają własne czyny, doprowadzają sami siebie i innych do tragedii. Mimo iż są tutaj ukazane ludzkie skrzywienia umysłowe, głupie ruchy na szachownicy własnego życia, to jest to aż tak prawdziwe, że wręcz dobre. Zwykle oskarżałabym Justynę o tchórzostwo i naiwność, Justynę o puszczalstwo i głupotę, a Zenona o wszystko, co najgorsze, ale styl autorki + prawda w jej słowach jakoś mnie ujęły i sądzę, że każdy powinien sięgnąć po tę książkę, aby samemu stwierdzić, czy moje spostrzeżenia są słuszne.
"Granica" to w telegraficznym skrócie historia kariery Zenona Ziembiewicza, którego czyny i wybory stopniowo doprowadzają do tragicznego końca. Niemałą rolę w jego życiu odegrają kobiety, takie jak żona Elżbieta czy kochanka Justyna.
Sięgając po "Granicę" liczyłam na ciekawą, mądrą powieść obyczajową z elementami psychologizmu, i niestety się przeliczyłam. Choć sama historia mogłaby wydawać się ciekawa, to niestety język, jakim została napisana, odebrał całą przyjemność z czytania. Męczące były przeskoki w czasie i musiałam się natrudzić, by złożyć historię w całość. I może pominę milczeniem postać Justyny, bo już od dawna żadna bohaterka literacka tak mnie nie irytowała. Dlaczego? najlepiej przekonajcie się sami.
Kolejna książka z rzędu: obowiązkowa lektura. Nic dodać nic ująć.
Kiedyś tą książkę streszczała mi koleżanka i pamiętam ,że nie mogłam się doczekać kiedy wreszcie ją przeczytam. Myślałam, że nareszcie będzie jakaś fajna lektura. Lecz kiedy nadszedł ten moment dosyć się zawiodłam. Akcja w ogóle mnie nie wciągnęła a po a tym musiałam się zmuszać aby ją czytać a i tak w końcu nie za bardzo się orientowałam o co chodzi. Nazwiska postaci wylatywały mi z głowy zaraz gdy przechodziłam na kolejną w stronę ,że w sumie wiedziałam jedynie kto to jest Justyna Bogutówna, Zenon Ziembiewicz i Elżbieta. Więc było naprawdę ciężko. Jednak po stronie x może nareszcie dorosłam do tego typu literatury bo zaczęła mi się podobać i nawet uznałam,że coś tam w sobie ma. Dla własnej rozrywki bym po tą książkę nie sięgnęła, ale jako lekturę to przeczytać można.
Przeczytana ponownie po wielu latach. Chyba nie dostrzegłam w niej nic nowego od czasów licealnych. Może tylko, że sam tytuł można rozumieć na wiele sposobów. Jako:
? granica klasowa ( np. matka Justyny, Bogutowa i Tczewscy),
? granica obyczajowa (niewyobrażalne, żeby Zenon ożenił się z Justyną),
? granica moralna (przekroczenie zasad społecznie obowiązujących - i tutaj dotyczy to i Zenona, i Justyny, i Elżbiety)
? granica pomiędzy obowiązującym prawem a subiektywnym poczuciem sprawiedliwości i usprawiedliwianie lub potępianie zemsty (Justyna)
? granica odpowiedzialności (na ile, gdy spotyka się, jakby nie patrzeć, dwoje dorosłych ludzi, można zrzucać pełną odpowiedzialność za skutki ich zachowań tylko na jedną stronę)
Podobało mi się, że pisarka nie rozstrzyga jednoznacznie kwestii winy i kary. Robi pewnie to każdy z nas w swoim tzw. sumieniu. W dzisiejszych czasach bym Justyny nie uniewinniła, chyba że stała się niepoczytalna, to powinna trafić na leczenie psychiatryczne. W tamtych czasach też chyba nie, biorąc jednak pod uwagę okoliczności łagodzące ewentualny wymiar kary.
Kolejna lektura przez którą nie przebrnęłam w liceum. Drugie podejście do niej okazało się jednak nad wyraz udane i ze zdziwieniem stwierdzam, że mi się podobała. Nie jest to łatwa lektura, miejscami przegadana i potwornie pesymistyczna, ale ma coś w sobie. Nałkowska była świetną obserwatorką i w niezwykle obrazowy sposób odmalowała zróżnicowane klasowo społeczeństwo przedwojennej Polski. Nasunęła mi się też taka refleksja, że autorka pomimo licznych romansów z dużo młodszymi od siebie mężczyznami tak naprawdę nimi gardziła. W "Granicy" nie ma ani jednej pozytywnej postaci męskiej. Wszyscy panowie tam przedstawieni to niewierni kobieciarze, nieudacznicy, nie potrafiący zatroszczyć się o rodzinę, bez charakteru i słabi.
Polecam "Granicę", szczególnie tym, którym się kiedyś nie podobała.
"Chodzi o to, że musi coś przecież istnieć. Jakaś granica, za którą nie wolno przejść, za którą przestaje się być sobą".
Pierwszy raz czytałem w szkole, świetna książka
Wciagająca powieść o granicach różnego rodzaju, psychicznych, fizycznych jak również tych w miłości. Polecam
Inne książki autora
Mały zając
0
Jak się po jedzeniu oblizywał, to mu się wtedy nos najbardziej ruszał - i co gorsze, że każda część osobno. I żeby się nie wiem ile razy oblizywał, to...
Dzienniki 1945-1954 t.6, cz.2
Zobacz wszystkie książki tego autora
0
Oto prywatność i historia połowy XX wieku. W jednym życiu dwie wojny światowe, jedno dwudziestolecie i jedno dziesięciolecie tworzenia nowych kształtów...
Przeczytane:2016-03-02,