Gwiazdka. Opowieść przedwigilijna

Moje serce roztrzaskało się na kawałki. Ot tak, po prostu. Taka krótka historia, a zdążyła mnie rozbić, zasmucić, wprawić w refleksyjny i melancholijny nastrój. Taka krótka historia a zrobiła tak dużo. Taka krótka historia, a wytrąciła mnie z emocjonalnej równowagi. Pokochałam i znienawidziłam ją jednocześnie.

Ronja, mieszka ze starszą siostrą i ojcem alkoho*ikiem. Dziewczynka marzy o zwyczajnych, prawdziwych świętach i choince. Kiedy już pojawia się nadzieja, że tak będzie, tata jak zawsze zawodzi. Ronja opowiada ze swojej perspektywy o codzienności pełnej niepewności, ale i drobnych cudach i życzliwościach, jakie spotykają ją ze strony obcych jej ludzi i miłości, jaką dostaje od swojej nastoletniej siostry, To historia o kruchości marzeń, bezsilności, nadziei.

"Gwiazdka. Opowieść przedwigilijna" to opowieść, która, choć oszczędna w słowach, potrafi dotknąć najgłębiej skrywanych emocji. To opowieść, która udowadnia, że cuda nie przytrafią się równo z pojawieniem się na niebie pierwszej gwiazdki. Demony, które siedzą w ludziach, nie znikną, nie zamienią się w cudowny pyłek. Nic się nie zmieni. Ból będzie wciąż taki sam, a może nawet większy, no bo jak to? Przecież zbliżają się święta, czas na nowe, czas na dobro i zmiany w samym sobie. Przecież to czas nadziei...

Ta historia zderza ze sobą to, co rzeczywiste z tym, co rozgrywa się w sercach i sferze świątecznych marzeń. To głęboka, refleksyjna opowieść o ludzkiej życzliwości i przetrwaniu w trudnych warunkach, o pragnieniu rodzinnego ciepła, ojcowskiej uwagi, życiu w szczęśliwej rodzinie, o możliwości bycia dzieckiem, kiedy jest na to czas.

Napisana przepięknym, emocjonalnym, literackim językiem. Mimo wielu niedopowiedzeń i metafor doskonale wiemy, co autorka chce przekazać w danym momencie. Ta oszczędność treści jeszcze bardziej "podbija" tę poruszającą, bolesną i smutną stronę całej historii. Bo czasami nie trzeba wiele mówić, aby opowiedzieć historię.

"Gwiazdka. Opowieść przedwigilijna" to tytuł, wobec którego miałam pewne oczekiwania - liczyłam, że będzie to powieść poruszająca jakiś trudny temat, ale jednak wlewająca w serca ciepło i nadzieję oraz nastrój nadchodzących świąt.

Mamy tu historię opowiedzianą z perspektywy 10-letniej Ronji, sympatycznej dziewczynki, która niestety mierzy się z trudną sytuacją rodzinną. Żyje wraz ze starszą siostrą i tatą, bez mamy, a ojciec, będący alkoholikiem, ma problemy z utrzymaniem jakiejkolwiek pracy na dłużej. W związku z tym, w ich niezbyt przytulnym mieszkanku nie tylko często lodówka świeci pustkami, ale brakuje też bezpieczeństwa i rodzinnej atmosfery. Wszyscy wyraźnie odczuwają gorycz życia.

Ronja jednak stara się w każdej sytuacji zachować nadzieję, nie traci jej do końca, lecz niestety niemal za każdym razem czeka ją bolesne rozczarowanie. Otrzymuje dużo troski od swojej siostry, woźnego w szkole, a nawet uroczego sąsiada (to mój ulubieniec!), ale to za mało, by poczuła się szczęśliwa, wciąż wybiera ucieczkę w krainę marzeń.

Książka pokazuje siostrzaną miłość, szybkie dorastanie związane z alkoholizmem jedynego rodzica, marzenie o szczęśliwej rodzinie i radosnych, spokojnych świętach, stabilnej pracy, obecności kogoś bliskiego na szkolnym przedstawieniu... Trafiły się dwie sceny, które mocniej mnie poruszyły, szukałam piękna w tej historii, ale miałam z tym duży problem. Autorka zrzucała na swoje bohaterki nieszczęście za nieszczęściem, a im bliżej końca, tym coraz mocniej miałam przeczucie, że jednak nie zaznają spokoju ani nie spełnią się ich nadzieje.

Finał nie przyniósł mi satysfakcji, wydał mi się dość absurdalny i nie do końca rozumiem intencje autorki względem tej powieści. Mam wrażenie, że świąteczne historie zazwyczaj niosą z sobą jakieś ukojenie i ciepło, ta natomiast jest inna. Dla mnie okazała się dość przygnębiająca i depresyjna, zabrakło mi głębszego przesłania - czy to w formie napełnienia czytelnika pozytywnymi emocjami, czy też zawarcia jakiejś przestrogi lub morału.

Styl autorki jest dość specyficzny, czasem wydawał mi się na siłę stylizowany na "piękny" i dla mnie nie wypadł naturalnie, zwłaszcza dla perspektywy małej dziewczynki. Powieść ma jednak przyjemny, skandynawski klimat.

Jest to tytuł inny niż można by się spodziewać, jednych zapewne zachwyci, a innych może rozczarować. Nie jest to jednak piękna historia dająca ukojenie i wprawiająca w świąteczny nastrój, a przygnębiająca opowieść o dziewczynce z patologicznej rodziny, której autorka wykreowała bardzo gorzki los. Mam wrażenie, że autorka poruszyła zbyt wiele wątków, angażując w nie czytelnika, lecz nie zdołała ich dobrze zamknąć i rozwiązać, większość z nich po prostu się urywa i nie dostajemy odpowiedzi.

Ciężko mi powiedzieć czy polecam tę książkę, gdyż spodziewałam się po niej czegoś innego. Liczyłam się z tym, że wzbudzi ona trudne emocje, lecz nie sądziłam, że finalnie tylko z takimi mnie zostawi. Czuję trochę jakby autorka miała dobry pomysł na tę historię, lecz ostatecznie się w nim zagubiła.