Ja, inkwizytor. Przeklęte przeznaczenie
Jacek Piekara

Inkwizytor stracił poparcie przełożonych. Został zesłany na niegościnne, dzikie tereny Rusi. Służy tamtejszej władczyni, walcząc z czarną magią oraz ze wszystkim, co mogłoby zagrozić jego szczęściu z ukochaną Nataszą. Nie ma w swoich poczynaniach żadnych skrupułów. Motto inkwizytorów jest bowiem następujące: "Czynimy rzeczy, które można by uznać za przerażające i odrażające, ale czynimy je w imię wyższego dobra. W imię triumfu Światła nad Ciemnością". Czyli: każdą zbrodnię można usprawiedliwić służba Bogu. Przeraża fanatyzm religijny naszego bohatera. Naprawdę wierzy, że jego działania służą dobru, kiedy mówi na przykład:

"I jakaż byłaby to rozkosz dobrze spełnionej służby dla każdego funkcjonariusza Świętego Oficjum, gdyby kobieta taka jak ona płonęła na stosie szczerze pogodzona z Bogiem i święcie wierząca, iż najlepsze, co się jej w życiu przydarzyło, to spotkanie z inkwizytorami".

Książka ciemna w kolorystyce. Czarna od złej magii i ludzkiego mroku, czerwona od krwi. Jednak ta ciemność wciąga.

dr Kalina Beluch

I żyli długo i szczęśliwie... A sorry, to nie ta bajka... A   miało  być tak pięknie. Wszyscy wrócili do Peczory i wszystko  zdawało się  wrócić na dawne tory. Jednak nad Ludmiłą nadal zdają się  krążyć czarne  chmury.  I rzeczywiście  dochodzi do  tragedii... A nawet kilku.

Książka  jest  taka  jakaś nijaka. Przeczytałam bo przeczytałam. Bo w sumie chciałam zobaczyć  jak to się  skończy. Słabe to zakończenie. I doszły kolejne wątki, które  mają mieć  wyjaśnienie w bliżej nieokreślonej przyszłości. 

Kolejna cudowna książka autorstwa Jacka Piekary. Kolejne wciagajace przygody Mordimera i kolejne zagadki do rozwikłania. 

"Ruska Trylogia" dobitnie pokazuje, że historia Mordimera nie jest stworzona dla długich form. Najlepiej sprawdzają się niezależne, krótkie opowiadania, które są niczym fragmenty większej układanki. Nasz inkwizytor jest w nich cyniczny i irytująco przemądrzały. Na Rusi Mordimer skapcaniał. Pozwolił się omotać, uzależnić od jednej osoby. Jego zmysły i instynkt stępiały. Zupełnie nie pasuje mu to otumanienie i cukierkowe zauroczenie. Całościowo Trylogia prezentuje się słabo, postacie są pełne stereotypów, fabuła jest zbudowana z mikro wątków, a autor stanowczo nadużywa cudownych rozwiązań wątków.

Nad tym etapem serii trzeba przejść bez większego sentymentu i właściwie przyjąć ją do wiadomości, gdyż jej echa pojawią się w przyszłych przychodach Inkwizytora.