Kiedy będziesz gotowy, idź

#współpracabarterowa

Zawsze z niecierpliwością wypatruję nowych książek Wojtka Guni, ojca polskiego weirdu. Choć zawsze czuję się po nich niczym wyprana w pralce, Gunia jak mało kto potrafi poruszyć struny wrażliwości i to w takich miejscach, że nie miało się o nich pojęcia, oblepić czernią, doprowadzić nieomal do katatonicznego stanu i pozostawić z uczuciem pustki.

Uwielbiam w twórczości Wojtka to, że ile razy bym nie czytała, zawsze odkryję coś nowego. Do pewnych rzeczy trzeba dojrzeć, inne odbiera się inaczej na innym etapie życia. Część opowiadań z tego zbioru czytałam kilka lat temu, a jednak znów odkryłam nowe smutne, egzystencjalne odpryski rzeczywistości w jakiej utknęli bohaterowie.

To nie jest lekka rzecz, tutaj ludzkie lęki grają pierwsze skrzypce. Namacalna atmosfera bezsensu istnienia, pragnienie zakończenia zgniłego życia doklei się i do was. Tak niewiele trzeba, aby czuć się marnym robalem stale wdeptywanym w ziemię.

Bohaterowie ugrzęźnięci w korzeniach zła, w pułapkach własnych traum, wewnętrznie poszarpani. Niepokojące aberracje i poczucie kompletnej derealizacji rzeczywistości. Niekończący się koszmar sprawiający, że nie mogą w pełni odetchnąć pełną piersią. Groza życia ofiary jest tu odczuwalna. Poczucie bezsilności w tak wielu sytuacjach wżera się w umysł.

Przemijalność czasu, kruchość człowieka. Co świadczy o naszym istnieniu, czy też niebyciu? Ludzie niczym kukiełki, których marzenia dawno umarły, nadzieja zgasła. Szarawa, zakurzona rzeczywistość, którą trzeba jakoś przetrwać. Powidoki dawnych zdarzeń uwierające niczym zardzewiały gwóźdź, a rozliczenie z demonami przeszłości nie zawsze jest możliwe. Wojna, przemoc, podłość, czy w tym wszystkim są jeszcze jakieś okruchy człowieczeństwa? Czy tylko pozostaje ciemność?

"Przemiana Tamary D." po raz kolejny mnie przeorała, emocjonalnie posiekała na kawałeczki. Okrucieństwo, które miażdży. Niepokojące stadium ludzkiej degeneracji i wypaczonych relacji międzyludzkich. Jak łatwo jest z ofiary zrobić bezwolny "kokon" i stopniowo wysysać z niego soki, aż zamieni się w pustą, wyzutą z życia skorupą.

Równie mocno polecam pozostałe opowiadania, długo potem rezonują w głowie. Fani weirdu - gotowi, czy nie, idźcie i czytajcie!
Katooola patronuje tylko sztosom!