Kino miłość

Czy można żyć pełnią siebie, jeśli przez całe życie musisz ukrywać to, kim naprawdę jesteś?

,,Kino miłości" Jiaminga Tanga to książka, która nie daje łatwych odpowiedzi. Już od pierwszych stron czułam, że wchodzę w świat duszny, pełen niedopowiedzeń i pragnień, które nie mogą ujrzeć światła dziennego. Autor zabiera nas do chińskiego Fuzhou, do niewielkiego prowincjonalnego kina, które wbrew pozorom nie jest jedynie miejscem seansów filmowych, ale staje się przestrzenią dla sekretów, pożądania i chwilowego poczucia wolności.

Stary Drugi - główny bohater - to mężczyzna, który odgrywa rolę męża i ojca, choć jego serce i ciało tęsknią za czymś zupełnie innym. Jego życie to balansowanie na granicy pozorów, układ z samym sobą, w którym cena za szczerość wobec siebie jest zbyt wysoka. Bao Mei - kasjerka w kinie - również nie pasuje do ram, jakie wyznacza społeczeństwo. Choć na pierwszy rzut oka jej losy wydają się marginalne, w rzeczywistości to właśnie ona spaja wszystkie opowieści rozgrywające się w półmroku sal kinowych. To ona ułatwia innym utrzymywanie sekretów, a jednocześnie sama zaczyna pragnąć czegoś więcej.

Tang pisze o miłości skrywanej, pełnej wstydu i lęku, ale też o miłości, która - choć zakazana - staje się jedyną prawdziwą. Zaskoczyło mnie, jak subtelnie oddaje atmosferę tamtych czasów: napięcie w kinie podczas wojennych projekcji, szeptane rozmowy, ukradkowe spojrzenia i dłonie muskające się w ciemności. To wszystko ma w sobie pewną poetyckość, a zarazem ogromny ciężar emocjonalny.

Jednak ,,Kino miłości" to nie tylko historia zakazanych romansów. To także opowieść o emigracji, o tym, jak przeszłość - niezależnie od tego, jak bardzo staramy się ją zostawić za sobą - zawsze znajdzie sposób, by do nas powrócić. Stary Drugi i Bao Mei, zmuszeni do ucieczki, trafiają do nowojorskiego Chinatown, gdzie muszą nauczyć się żyć od nowa. Ale czy naprawdę można zacząć od zera, gdy przez lata skrywało się swoje prawdziwe ja?

Czytając tę powieść, miałam wrażenie, że to nie jest historia jednostek, lecz całego pokolenia ludzi, którzy nigdy nie mogli pozwolić sobie na szczerość. Kino - symbol schronienia - z czasem staje się też symbolem utraconego świata, którego cień nie daje spokoju.

,,Kino miłości" to książka pełna melancholii i czułości, ale też bólu i tęsknoty. Nie jest to lektura łatwa, bo zmusza do konfrontacji z pytaniem: jak wiele jesteśmy w stanie poświęcić, by przetrwać? A jak wiele - by naprawdę żyć?

Ocena: 8/10 -  bo to książka, która naprawdę zrobiła na mnie ogromne wrażenie - przede wszystkim klimatem i emocjami. Tang ma niezwykły dar tworzenia nastroju: z jednej strony dusznego i przytłaczającego, a z drugiej - poetyckiego i delikatnego. Uwielbiam, gdy literatura zostawia mnie z pytaniami, a nie podaje gotowych odpowiedzi, i tu właśnie tak było. 

W kategorii literatury melancholijnej, queerowej i imigracyjnej to naprawdę wyjątkowa pozycja. Tang stworzył powieść, która zostaje w głowie długo po zamknięciu ostatniej strony.