Kostium dorosłości

132/52/2025
"Kostium dorosłości" Piotr Chojnowski
#recenzja #współpracabarterowa #współpracarecenzencka

O życiu

Jak żyć by być szczęśliwym? Można powiedzieć, że to pytanie jest mottem przewodnim książki pana Chojnowskiego. Poznajemy w niej losy trójki przyjaciół, Karola, który jest narratorem całej historii, pracuje on w korporacji, a po godzinach jest pisarzem, który ma na koncie jedną powieść, a teraz pracuje nad drugą. Ciągle mierzy się z zagadnieniami można wręcz powiedzieć egzystencjalnymi, zastanawia się nad porzuceniem pisania i skupieniem się na sto procent na karierze, chce poczuć się w końcu w pełni dojrzały i pragnie by coś po nim pozostało namacalnego dla przyszłych pokoleń, stawia sobie ambitne cele, ale czuje, że rozmyślając nad swoim życiem i nad stawianymi sobie celami plącze się w tych rozmyślaniach coraz bardziej. Natomiast jego przyjaciele, Tarzan, mężczyzna szukający tej jedynej na Tinderze, utrzymujący kontakt jednocześnie z kilkoma dziewczynami, miota się w poszukiwaniach związku na stałe i Mikołaj, który poprzez swoją pracę wspiera polityków z jednej i drugiej strony barykady, przygotowując mowy, które pasują do obu ugrupowań, czy tworząc sztuczne dramy na Twitterze czy grupach na Facebooku, gdzie szczuje zwolenników jednej partii na zwolenników drugiej. Cała trójka w końcu zrzuci z siebie tytułowy kostium dorosłości i postara się bardziej ogarnąć swoje życie. Karol zmieni podejście do pracy i ambitności stawianych sobie celów, Tarzan zrozumie, że związki z Tindera na dłuższą metę to sztuczne prototypy prawdziwego związku, a Mikołaj zmieni swoje zapatrywania co do współpracy z partią, z której poglądami jest mu jednak nie po drodze.

"Masz ja­kieś dziw­ne wy­obra­że­nie, że nagle w życiu czło­wie­ka przy­cho­dzi mo­ment, kiedy jest już zu­peł­nie do­ro­sły. Budzi się pew­ne­go dnia, dajmy na to w dwu­dzie­ste, albo co tam: trzy­dzie­ste uro­dzi­ny, i cyk, nagle już nie ma żad­nych nie­doj­rza­łych tenden­cji, a za to wie do­sko­na­le, kim jest, co chce robić, jak ma o sie­bie za­dbać."

"Kostium dorosłości" to udana satyra życia współczesnych młodych ludzi, którzy próbują ułożyć sobie życie jako dorośli. Satyra na pracę, poszukiwanie miłości i polityczne zagrywki. Przyznam, że opisywane przez autora niektóre sceny mnie mocno bawiły przez ich absurdalność, jak na przykład opis pracy w korporacji, starania o odzyskanie hasła do konta oszczędnościowego, czy filozoficzne rozmyślania Karola i jego przyjaciół nad różnymi zagadnieniami życiowymi. Minusem dla mnie są wstawki autora promujące poprzez bohaterów jego poglądy, co do Kościoła, księży jak i partii prawicowych. Nie ukrywam, że byłam rozczarowana tymi wstawkami i uważam je za niepotrzebne. Scena z księdzem jest bardzo krótka i nie wiem co miała wnieść do sedna książki? To jakaś nowa moda w powieściach by ponownie w złym świetle przedstawić cały Kościół i wszystkich księży? Z podobnym zabiegiem spotkałam się w powieści pana Galińskiego i naprawdę drodzy autorzy nie idźcie tą drogą, bo macie czytelników i wierzących i ateistów, i popierających partię taką i taką, a powinniście szanować uczucia i przekonania wszystkich, a nie tylko wybranych.

"Nie­któ­rym udaje się doj­rzeć wcze­śniej, innym póź­niej, a jesz­cze inni przez całe lata nie mają po­ję­cia, co robią."

"Kostium dorosłości" mimo tego minusa o którym piszę wyżej, jest ciekawym satyrycznym spojrzeniem na współczesne życie i dobrze się go czyta, jeśli czytaliście poprzednią książkę autora "Hotel Żaglowiec" i polubiliście styl autora, to sięgajcie po tę, choć to zupełnie inna bajka niż pierwsza powieść, ale także potrafiąca rozbawić, pokazać ważne rzeczy i zdenerwować w paru kwestiach. Wybór pozostawiam Wam, a ja za możliwość lektury dziękuję autorowi.