Krąg czasu

To, że Ken Follett jest mistrzem epickich sag, wiadomo nie od dziś, ale do jego najnowszej powieści „Krąg czasu” przyciągnęła mnie przede wszystkim tajemnica zamknięta w megalitycznym kręgu Stonehenge. Miałam okazję odwiedzić to miejsce kilka lat temu, co wywołało we mnie wiele pytań o jego pochodzenie i przeznaczenie. Jedna z hipotez sięgała nawet pozaziemskiej ingerencji, więc byłam ciekawa, jak do tematu podejdzie Ken Follett.

Cofamy się w prehistoryczne czasy, gdy powstają wspólnoty rolników, górników, hodowców, ludzi lasu i kapłanek. Z rywalizacji rodzi się współpraca, z cierpienia siła. To moment, w którym kiełkują pierwsze idee, potrzeba wiary w sens istnienia człowieka i zrozumienia świata, który go otacza. I potrzeba zjednoczenia, by stworzyć coś, co przetrwa ich wszystkich, co zamknie w sobie ich historię na tysiące lat.

Autor z właściwym sobie rozmachem pokazuje, że nawet w czasach, gdy ludzie nie znali pisma, emocje były równie silne jak dziś, a natura ludzka niezmiennie skomplikowana. Miłość, pożądanie, zazdrość, ambicja i pragnienie zemsty stanowią motor napędowy ich życia na równi z pierwotnym instynktem przetrwania. Kobiety w tej powieści, choć żyją w świecie zdominowanym przez mężczyzn, są jej sercem. Silne, intuicyjne, kierujące się mądrością i empatią, potrafią widzieć dalej niż ci, którzy rządzą siłą.

Jest w tej książce coś pierwotnego, surowego, a jednocześnie niezwykle poruszającego, bo tu losy zwykłych ludzi splatają się z wielką historią świata. I dużo bardziej niż wyjaśnienie powodów, czy technicznych możliwości przemieszczenia gigantycznych głazów (których oczywiście nie zabrakło),pochłonęły mnie historie Sefta i Neen, Pii i Hana czy kapłanki Joi. To ich losami żyłam przez niemal siedemset stron, utożsamiając się z nimi i kibicując ich planom. Bo choć minęły tysiące lat, wciąż szukamy tego samego - miłości, sensu i miejsca, do którego należymy.

Ken Follett stworzył powieść, która potrafi wciągnąć bez reszty niezależnie od tego, czy sięgasz po nią z kubkiem ciepłej herbaty po całym dniu pracy, czy w cichą niedzielę, gdy świat może na chwilę poczekać. I nie bez znaczenia jest przystępny styl autora, dzięki któremu nawet tak odległa epoka staje się bliska i zrozumiała, a losy bohaterów niezwykle osobiste. Czysta magia słowa.