Krwawe morze
Maria Paszyńska;

Po drugi tom cyklu „Cień sułtana” sięgnęłam z silnej ciekawości co do dalszych losów Jeleny i jej opiekuna Mehmeda Paszy.

Tym razem akcja skupia się na losach pięknej Jeleny. Dziewczyna, pod opieką sułtanki nie narzeka zbytnio na swój los. Do czasu gdy poznaje przystojnego młodzieńca, w którym zakochuje się. Zresztą ze wzajemnością. Tyle, że młodzi nie wiedzą nic o swoim pochodzeniu. A do tego okazuje się się, że sułtanka ma wobec niej swoje plany. Jelena boleśnie przekonuje się, że nie jest panią własnego losu. Decyduje się na karkołomny krok.

Po przeczytaniu ostatniej strony jestem lekko zdezorientowana. Maria Paszyńska kończy opowieść w kulminacyjnym momencie. Tak naprawdę nie wiem co się stało z główną bohaterką. Jest to oczywista zachęta po sięgniecie po kolejny tom. Co oczywiście zrobię.

Muszę przyznać, że jestem pełna podziwu dla kunsztu pisarki. Potrafi tak wykreować rzeczywistość, w której historia przeplata się z fikcją, że zatraciłam się na całego. Przez wiele stron usypiała moją czujność by nagle popchnąć całą akcje do przodu. Podziwiam Jelenę za hart ducha i nieugiętą wolę przetrwania. Współczuje tych wszystkich prób, wobec których jest stawiana. Mam nadzieję, że w końcu zazna szczęścia.

W tej części zabrakło mi nieco Mehmeda Paszy. Owszem pojawia się momentami, ale na krótko, gdzieś w tle wydarzeń. A szkoda.

„Krwawe morze” w niczym nie ustępuje pierwszej części. Zauroczyła mnie na całego i mam zamiar jak najszybciej dorwać trzeci tom cyklu. Polecam.

Sporo akcji, zwrotów akcji, intryg, zdrad. Jeszcze lepsza niż częśc pierwsza. Jelena już od kilku lat żyje w haremie, myśli, że Nurbanu jest po jej stronie. A tu rozczarowanie, była tylko częścią jej gry. Ucieka i trafia z deszczu pod rynnę, dowiaduje się za to, że jej brat żyje. W tle bitwa pod Lepanto, która zmienia losy świata. Świetna.