Lekcje udawania

Motywy hate to love i fake dating, zawsze przyciągały moje oko. Tym razem było tak samo jak czytałam opis “Lekcje udawania” Seliny Mae. Te wątki często pojawiają się w różnego rodzaju powieściach. Od obyczajówek, po fantastykę, nie omijając młodzieżówek i erotyków, w których najczęściej możemy znaleźć właśnie te motywy literackie. Chciałam zatopić się w młodzieżówce, która nie będzie ode mnie wymagała dużo skupienia, liczyłam na lekką i niezobowiązującą lekturę. Jednak otrzymałam dość płytką i z nadwyraz niezachęcającym językiem. Liczne wulgaryzmy w książce całkowicie mnie wybijały z rytmu. Nie przeszkadza mi taki język w książkach, ale musi być dostosowany do charakteru bohatera i akcji, w którym ktoś rzuca soczystą *K*. W “ Lekcjach udawania” główna bohaterka aż nadto rzuca przekleństwami na prawo i lewo, niekiedy bez jakiegoś ważnego kontekstu. Do tego płytkość tej historii, wiem, że to młodzieżówka i pewnie właśnie takim odbiorcom ma się podobać, jednak czytałam w życiu wiele książek przeznaczonych dla młodzieży i można napisać naprawdę dobrą książkę z tymi motywami, ciekawą i coś wnoszącą, a nie płytką i nijaką. Athalia Pressley ma problemu ze statystyką na studiach, a że wykładowca nie jest jej fanem, tak jak jej brata bliźniaka Henry’ego, to odsyła ją na obowiązkowe korepetycje do arcywroga jej brata, Dylana McCarthy’ego. Jeśli Dylan jest arcywrogiem jej bliźniaka, to jest z zasady wrogiem samej Athali. Jednak jej brat nie jest tak dobry dla niej i robi coś, o co błagała, by nie robił, przez co popada w kłopoty. A to zmusza ją do odegrania się na bracie i wymyśla plan, że zacznie udawany związek z Dylanem. Co może w tym planie się nie udać, jeśli już na samym początku jasno określili zasady? Dosłownie wszystko. Nie jestem pewna czy nastoletnia ja byłaby zachwycona tą książką. Może w czasie największego buntu czasu nastoletniego tak by było, jednak obecna ja, nie polubiła bohaterów, nie przeżywała z nimi ich rozterek i nic nie wyniosła z tej lektury. Nie odradzam, ale ostrzegam, nie jest to lektura dla każdego. Dziękuję bardzo wydawnictwu You&Ya za możliwość poznania tej historii.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Takie książki to moje wehikuł czasu. Lubię klimat pierwszych miłości, rozczarowań, niechęci, kiedy duma i pozory bywają silniejsze od szczerości z samym sobą. Teraz, mając takie emocje już za sobą, wspomina się je fajnie…ale wtedy…o panie, toż to był emocjonalny rollercoaster. Za sprawą książki Seliny Mae mogłam na kilka godzin przenieść się do tych czasów, w których mózg i serce robią z uczuć spaghetti.
✨️O czym jest?

Po śmierci rodziców relacja Athalii z jej bratem bliźniakiem Henrym kuleje. Dziewczyna szuka sposobu na odzyskanie jego uwagi. Na domiar złego, dostaje ostatnią szansę na zaliczenie statystyki. Korepetycji ma jej udzielać nie kto inny jak Dylan McCarthy – szkolny prymus i największy wróg Henry’ego. Athalia proponuje mu układ: Dylan będzie udawał jej chłopaka, by zwrócić uwagę brata.

✨️Kto pokocha?

Jeśli lubisz motywy fake dating, enemies to lovers i he fell first, to "Lekcje udawania" powinny przypaść Ci do gustu. A jeżeli dochodzi do tego fajny, sarkastyczny humor, dynamiczne dialogi i nieprzerysowane hot sceny, to ta książka będzie dobrym wyborem, na przykład na jesienny wieczór — sama sprawdziłam.

✨️Za co pokochasz?

Za to, o czym napisałam wyżej, ale też za zgrabne połączenie trudnych tematów i traum, które są nieodłącznym elementem życia głównej bohaterki z lekkim humorem sytuacyjnym oraz ironią. Wątek straty Athalii oraz jej relacji z bratem nie zostały potraktowane karykaturalnie, ale za to z dużą dozą empatii i wrażliwości. Autorka sprawnie balansuje między tym, co na serio, a tym, co wymaga lekkiego potraktowania. Athalia i Dylan są postaciami, z którymi dobrze spędza się czas, przede wszystkim są autentyczni w swoich emocjach.

✨️Czy ja pokochałam?

Choć nie była to miłość od pierwszych stron, bo początek trochę mnie znudził i był nieco infantylny — niby wchodzenie w akcję jest praktycznie natychmiastowe, to jakoś nie kliknęło. Ale, ale...z każdym kolejnym rozdziałem było coraz lepiej — trochę tak, jak w relacji Athalii i Dylana. Jedyny minus, który dostrzegłam, to naciągana nienawiść głównych bohaterów. Może to kwestia mojego wieku, ale tak do końca nadal nie wiem, dlaczego się nienawidzili — bo jeśli byłaby mowa o nielubieniu, to ok, no czasami tak bywa, ale nienawiść to już duże słowo. Mam wrażenie, że bohaterowie uwierzyli w nią, bo sobie to wmówili. Natomiast było tyle motyli i tyle chemii, że przymykam oko na to, co złe.

✨️Czy polecam?

Pewnie! Ja bawiłam się przednio. Dostałam lekki romans new adult, przy którym spędziłam miły wieczór. Nie było płytko, nie było nijako-wręcz przeciwnie, autorka zadbała o równowagę: na poważnie i humorystycznie, o dobrze zbudowane postaci i ciekawą, wciągającą historię. Bo niby wiesz, jak to wszystko się skończy, ale chcesz wiedzieć, jak będzie wyglądała droga do tego zakończenia.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)